Εμβληματικό video game, καταπληκτική σειρά

Το «The Last of Us» δεν χρειάζεται συστάσεις. Πρόκειται για ένα εμβληματικό video game το οποίο μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη από το ΗΒΟ για να γράψει και εκεί την δική του ιστορία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
The Last of Us: Ένας ολόκληρος κόσμος χωράει (και) στη μικρή οθόνη

Ξεκίνησε με τον πήχη πραγματικά ψηλά, αν και με λίγη γκρίνια για την επιλογή της Μπέλα Ράμσεϊ για τον ρόλο της Έλι. Τελικά η Ράμσεϊ διέψευσε πανηγυρικά κάθε αμφιβολία που είχε διατυπωθεί δίνοντας μια αφοπλιστική ερμηνεία- αναδεικνύοντας την νεανικότητα και το τραύμα ενός ανθρώπου τον οποίο βαραίνει η ελπίδα ολόκληρου του κόσμου. Ο Πέδρο Πασκάλ που ερμήνευσε τον ρόλο του Τζόελ έδωσε μία από τις πιο δραματικές ερμηνείες του- εκπληκτικός μέσα στις αντιφάσεις του ως αδίστακτος που έχει παράλληλα αποθέματα ενσυναίσθησης. Και η σειρά ολοκληρώθηκε εκπληκτικά κερδίζοντας επάξια τον τίτλο μιας από τις καλύτερες σειρές των τελευταίων χρόνων.

Με την καθοδήγηση και σφραγίδα του δημιουργού του παιχνιδιού, Νιλ Ντράκμαν, και υπό την επιμέλεια του ανθρώπου που μας έκανε να ανατριχιάσουμε με την σειρά Τσερνόμπιλ, Κρεγκ Μαζίν, το «The Last of Us» αποτελεί μια εξαιρετική μεταφορά του παιχνιδιού και της αρχικής ιστορίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εγκλωβίζεται σε αυτή. Το αντίθετο, μένει κοντά στην αρχική ιστορία διανθίζοντάς τη με γεγονότα που αναδεικνύουν την ψυχολογία των ηρώων, ή και με ένα ολόκληρο επεισόδιο-σφήνα που παύει την δράση για να αφηγηθεί την ιστορία ενός ήρωα που έχει κατά κάποιο τρόπο «κοπεί» στη σειρά. Δεν πηγαίνει όμως πέρα από την αρχική ιστορία, και γιατί άλλωστε αφού το υλικό από το video game είναι πλήρες.

Περί τίνος πρόκειται όμως το «The Last of Us»; Ο Τζόελ και η Έλι ζουν σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο όπου ένας μύκητας έχει μολύνει δισεκατομμύρια ανθρώπους, μετατρέποντάς τους σε ζόμπι δολοφόνους. Αυτή είναι η πιο σύντομη περιγραφή. Και ίσως η πιο ανακριβής, μιας και προδιαθέτει για μια ιστορία δράσης, μια περιπέτεια επιβίωσης με σκηνές βίας και συγκρούσεων με ορδές από ζόμπι. Αυτό όμως συνιστά μονάχα το πλαίσιο της ιστορίας, η ουσία της οποίας είναι ο άνθρωπος, το πόσο σύνθετο ον είναι, πώς τον διαμορφώνει μια ακραία συνθήκη, πώς εξελίσσονται και επηρεάζονται οι ανθρώπινες σχέσεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον και πόσο δύσκολες και αμφιλεγόμενες αποφάσεις καλείται να πάρει ο καθένας.

Στην πραγματικότητα δεν έχουμε το «άνθρωπος εναντίον μολυσμένων-ζόμπι», αλλά «άνθρωπος που προσπαθεί να επιβιώσει εναντίον ανθρώπου που προσπαθεί να επιβιώσει» παράλληλα με μια ευρεία γκάμα από «σωτήρες» που πάντα συνεπάγεται αυτή η συνθήκη. Δεν βλέπουμε να επικρατεί η αναρχία. Το αντίθετο, προσπαθεί να αναδυθεί ένας νέος κόσμος στις στάχτες του παλιού και το στοίχημα είναι ποιος θα αποκτήσει τον έλεγχο επί του άλλου. Ακόμα και αυτό όμως στη σειρά το βλέπουμε με εντελώς διαφορετικό τρόπο, και ίσως με το πιο πιθανό σενάριο με το οποίο θα μπορούσε να συνεχίσει η ανθρωπότητα στην περίπτωση μιας αποκάλυψης ή ενός γεγονότος ικανού να ανατρέψει την δομή και την εξέλιξη του κόσμου.

Και τι είναι αυτό που βλέπουμε τελικά; Ένα ταξίδι που αναλαμβάνει να κάνει ο Τζόελ με την Έλι. Εκείνος δεν θέλει, εκείνη δεν μπορεί χωρίς αυτόν, και το ταξίδι τους είναι η αφορμή για την εξερεύνηση των υπολειμμάτων της ανθρωπότητας μετά από την αποκάλυψη. Κάθε σταθμός και συνάντηση σε αυτό το ταξίδι, διαμορφώνει τους ίδιους αλλά και τη μεταξύ τους σχέση- μέχρι που γίνεται δεσμός, δέσιμο. Κάποιες από τις συναντήσεις επιβεβαιώνουν ότι η εμπιστοσύνη πρέπει να κερδίζεται και όχι να προσφέρεται επιπόλαια, ενώ άλλες ενσταλάζουν ελπίδα για την ανθρωπότητα.

Τελικά όμως μένει κάτι από το ταξίδι τους; Μένουν οι άνθρωποι που παρουσιάζει η σειρά, οι περισσότεροι εκ των οποίων κινούνται στη σφαίρα του γκρι. Δεν υπάρχει καλό και κακό. Δεν βλέπεις καν όρια. Μένουν επίσης οι ερωτήσεις που κάνει, κάποιες δύσκολες και κάποιες χωρίς καν απάντηση. Αλλά κυρίως μένει ο τρόπος που αναδύεται η ανθρωπιά από τα συντρίμμια του κόσμου, η θλίψη και η νοσταλγία.

Ιωάννα Βαρδαλαχάκη-naftemporiki.gr