Ο Harold Feinstein ήταν ο νεότερος φωτογράφος έργο του οποίου μπήκε στη μόνιμη συλλογή του MoMA της Νέας Υόρκης όταν ο σπουδαίος Edward Steichen απέκτησε μια φωτογραφία του το 1950.

Άγνωστος στη Γαλλία, τον ανακάλυψε τη δεκαετία του 2010 ο Thierry Bigaignon και στην Galerie Bigaignon φιλοξένησε δύο εκθέσεις για αυτόν, μία το 2017 και μια δεύτερη ένα χρόνο αργότερα. Τώρα, η ίδια γκαλερί φιλοξενεί έως τις 16 Μαρτίου τη «Life as it was», το τελευταίο μέρος αυτής της τριλογίας εκθέσεων.

Σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες, η τωρινή έκθεση είναι μια ανακεφαλαίωση της τεσσαρακονταετούς διαδρομής του φακού του Feinstein, από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 έως τη δεκαετία του 1980. «Αυτή η έκθεση δείχνει την κυρίαρχη συνέπεια της κοσμοθεωρίας του» επισημαίνει ο Bigaignon.

Οι περισσότερες από τις φωτογραφίες που εκτίθενται τραβήχτηκαν στην Coney Island, στο Μπρούκλιν. «Ήταν η αγαπημένη παιδική χαρά του Harold Feinstein, ένα μέρος διασκέδασης, ζωντάνιας και ένα πραγματικό μίγμα ανθρώπων. Ο καθένας ήταν εκεί, ανεξαρτήτως κοινωνικού υπόβαθρου και χρώματος του δέρματος. Υπήρχε ένα είδος πλησμονής που του μιλούσε» προσθέτει.

Στις φωτογραφίες νιώθει ο θεατής την ευγένεια του φωτογράφου προς αυτούς τους ανώνυμους καθώς με τον φακό του αιχμαλωτίζει στιγμές της καθημερινότητάς τους.

Και αυτήν την εντύπωση επιβεβαιώνει το ντοκιμαντέρ του Andy Dunn «Last Stop Coney Island: The Life and Photography of Harold Feinstein», το οποίο προβάλλεται στο βιβλιοπωλείο της γκαλερί. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η φωτογραφία δεν διδασκόταν στα πανεπιστήμια όπως συμβαίνει σήμερα, ο Harold Feinstein ξεκίνησε να παραδίδει μαθήματα.

«Μιλούσε για τεχνική, αλλά τα μαθήματα ήταν περισσότερο για τη φιλοσοφία ζωής» εξηγεί ο Thierry Bigaignon. «Πίστευε ότι έπρεπε να συμπαθείς τους ανθρώπους επειδή μπορείς να τραβήξεις φωτογραφία μόνον αν ανοιχτείς στους άλλους. Κάποιοι από τους πρώην μαθητές του επισκέφτηκαν την γκαλερί και μου είπαν για τον δάσκαλό τους που είχε μεγάλη επίδραση στη ζωή τους. Ήταν σχεδόν σαν γκουρού που εξηγούσε τη ζωή και πώς να τη ζεις».

«Η έκθεση ολοκληρώνεται με μία μόνον έγχρωμη φωτογραφία» αναφέρει ο Bigaignon. «Αυτή η φωτογραφία μου θυμίζει πολύ τον Hopper και εμφανίζει ένα είδος αντίφασης. Κατά κανόνα, αντιλαμβανόμαστε τη μαυρόασπρη ως νοσταλγική. Αλλά εδώ είναι το χρώμα που εκφράζει μελαγχολία. Η εικόνα λέει κάτι για τον σύγχρονο κόσμο του μέλλοντος. Έναν κόσμο μοναξιάς»