Παιδιά παραμελημένα, στερημένα από αγάπη και προσοχή, που κοιμούνται τα βράδια χωρίς ένα παιδικό παραμύθι και μεγαλώνουν με μηδενική αυτοεκτίμηση είναι τα παιδιά των ιδρυμάτων όπως περιέγραψαν την Τρίτη 03/10 οι ομιλητές σε εκδήλωση με θέμα «Τα δικαιώματα των παιδιών που ζουν σε ιδρύματα/Τα αόρατα παιδιά».

Παρούσες στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, δύο νεαρές γυναίκες οι οποίες κατέθεσαν τις εμπειρίες τους από την πολύχρονη παραμονή τους σε ιδρύματα. Η Χριστίνα Κεμαβόρ έμεινε από τα 8 της σε ίδρυμα, χωρίς τα αδέρφια της που πήγαν σε ξεχωριστά ιδρύματα και χωρίς ποτέ να έχει μέσα εκεί ένα πρόσωπο αναφοράς.

«Δεν υπήρχε ποτέ κάποιος σταθερά εκεί, πολύ συχνά το προσωπικό άλλαζε και δεν υπήρχε κάποιο σημείο αναφοράς. ΄Οτι περνάγαμε το περνάγαμε μόνοι μας και προσπαθούσαμε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον» είπε η 22χρονη πλέον Χριστίνα κάνοντας λόγο για παραμέληση καθώς το προσωπικό δεν ήταν αρκετό. Σημαντική παράμετρος ήταν για την ίδια και οι συνεχείς τιμωρίες, με την πιο … κλασική, όπως είπε, να στέκεσαι να κοιτάς τη γωνία στον τοίχο αλλά και την απομόνωση σε ένα δωμάτιο. «Είχα μείνει τιμωρία έναν μήνα και δεν θυμάμαι καν τι είχα κάνει»… Η Χριστίνα η οποία δουλεύει σε ένα κατάστημα εστίασης, θα ξεκινήσει τώρα να σπουδάζει νοσηλευτική έχοντας ξεκαθαρίσει ότι δεν θέλει να κάνει οικογένεια.

Κοινωνική λειτουργός σπούδασε ένα άλλο παιδί των ιδρυμάτων, η Ταξιαρχούλα Σπανού, η οποία εργάζεται στον τομέα της σε μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση.

«Όλα τα ιδρύματα είναι εξ ορισμού κακοποιητικά γιατί είναι ανέφικτο να καλυφθούν οι συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού» είπε χαρακτηριστικά προσθέτοντας ότι μέσα από την εργασία της θέλει να αναδείξει πόσο σημαντικό είναι να ενδυναμωθούν τα παιδιά των ιδρυμάτων που δεν έχουν καμία στήριξη στα πρώτα τους βήματα στην ενηλικίωση.

«Δεν λαμβάνουμε μέσα στα ιδρύματα καμία κρατική παροχή, ούτε δεξιότητες αυτονόμησης. Η ενηλικίωση είναι διαδικασία και όχι γεγονός στα 18α γενέθλια. Τα παιδιά στα ιδρύματα αναγκάζονται να σταθούν στα πόδια τους και ζουν σε συνθήκες αστεγίας, εκδήλωσης ψυχικών διαταραχών, δυσκολίας σύνδεσης με άλλα άτομα και έλλειψης αυτοεκτίμησης» είπε.

«Ηθελα να γίνω κοινωνική λειτουργός για να μπορέσω να βοηθήσω ουσιαστικά και μέσα από την εμπειρία μου να υπερασπιστώ τα δικαιώματα των παιδιών. Θέλω να είμαι αυτή που αγωνίζεται απέξω για να αλλάξει τις συνθήκες και να συνεισφέρει στην αποϊδρυματοποίηση» τόνισε.

«Μόνο μια στέγη είχα πάνω από το κεφάλι μου μέσα στο ίδρυμα, εύχομαι να κλείσουν όλα και να υπάρχουν περισσότερες βοήθειες υποστήριξης σε ανθρώπους και παιδιά που το έχουν ανάγκη» είπε από την πλευρά της η Φένια Ελευθεριάδου η οποία έζησε 14 χρόνια σε ίδρυμα.

Οι μητέρες της αναδοχής

Για την αγάπη που κάνει θαύματα αλλά και για τα προβλήματα που συνάντησαν μέχρι να ολοκληρωθεί η αναδοχή, μίλησαν τρεις γυναίκες που έχουν προχωρήσει σε αναδοχές.

Η Αναστασία Χριστοπούλου ανέλαβε ένα παιδί 11 χρόνων το οποίο είχε παραμείνει 5 χρόνια σε ίδρυμα.

«Πήγαινε στη Στ΄δημοτικού αλλά συλλάβιζε και ήταν σε επίπεδο Β’ δημοτικού. Με δουλειά, εξελίχθηκε σε πολύ καλή μαθήτρια, άρχισε να πετάει όταν πίστεψε στον εαυτό της. Δεν είχε αυτοεκτίμηση, δεν μπορούσε να εκφράζει συναισθήματα, δεν ήξερε τι είναι αγάπη, πώς θα την δώσει, πώς θα την νοιώσει» περιέγραψε το «ταξίδι» της η Αναστασία τονίζοντας ότι η αγάπη έκανε θαύματα σε πάρα πολύ λίγο χρόνο.

Για τον αγώνα της να γίνει ανάδοχη μητέρα ενός παιδιού, ο οποίος τελικά δεν επετεύχθη, μίλησε η Χριστίνα Αβδελά η οποία αγωνίστηκε επί χρόνια για ένα παιδάκι που ήταν και παραμένει σε ίδρυμα. «Προσπάθησα να το πάρω με αναδοχή, το παιδί γύρισε στον παππού του, κακοποιήθηκε και ξαναγύρισε στο ίδρυμα» τόνισε.

Η Χριστίνα κατάφερε τελικά να γίνει ανάδοχη σε ένα άλλο παιδάκι που το ανέλαβε από 3,5 μηνών και τώρα είναι 4 χρόνων.

«Τα πιο τυχερά παιδιά του προνοιακού μας συστήματος είναι αυτά που δίνονται με εισαγγελική εντολή καθώς γίνεται πρώιμη παρέμβαση. Προσωπικά, αγαπώ πολύ τα παιδιά των ιδρυμάτων, ειδικά τα μεγάλα παιδιά. Όμως, όλα τα ιδρύματα είναι κακοποιητικά και πρέπει να στελεχωθούν από περισσότερους κοινωνικούς λειτουργούς, να βοηθήσουμε ώστε να υπάρχουν περισσότεροι ανάδοχοι, και οι αναδοχές να γίνονται άμεσα, με ανθρώπους που γνωρίζουν και είναι επαγγελματίες» κατέληξε.

Για την Ρούλα Τέτη, ανάδοχη μητέρα νηπίων, βρεφών και παιδιού με πολυαναπηρία, το μεγαλύτερο λάθος του προνοιακού συστήματος είναι η αναμονή.
«Απεχθάνομαι την ταμπέλα της ηρωίδας μάνας που μεγάλωσε ένα ανάπηρο παιδί, η κοινωνία έχει ανάγκη από ευτυχισμένες γυναίκες όχι ηρωίδες» είπε χαρακτηριστικά.

Η ημερίδα έγινε για τη λήξη του έργου «Τα δικαιώματα των παιδιών που ζουν σε ιδρύματα/Τα αόρατα παιδιά» το οποίο πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος Active citizens fund, με φορέα υλοποίησης το Δίκτυο Αναδόχων Γονέων και Εθελοντών για την εξωιδρυματική κοινωνική φροντίδα των ανηλίκων «Δικαίωμα στην Οικογένεια» και εταίρο την Αναπτυξιακή Εταιρεία Μείζονος Αστικής Θεσσαλονίκης (ΜΑΘ ΑΕΕ – Α.Ο.Τ.Α) .Το πρόγραμμα Active citizens fund, ύψους 15 εκατομμυρίων ευρώ, χρηματοδοτείται από την Ισλανδία, το Λιχτενστάιν και τη Νορβηγία και είναι μέρος του χρηματοδοτικού μηχανισμού του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ) περιόδου 2014 – 2021, γνωστού ως EEA Grants. Στοχεύει στην ενδυνάμωση και την ενίσχυση της βιωσιμότητας της κοινωνίας των πολιτών και στην ανάδειξη του ρόλου της στην προαγωγή των δημοκρατικών διαδικασιών, στην ενίσχυση της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά και στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τη διαχείριση της επιχορήγησης του προγράμματος Active citizens fund για την Ελλάδα έχουν αναλάβει από κοινού το Ίδρυμα Μποδοσάκη και το SolidarityNow.