Η ταινία «Δεν υπάρχει κακό» καταδικάζει τα δεσποτικά καθεστώτα και προάγει την αντίσταση κατά αυτών

Η 70ή έκδοση του Φεστιβάλ Βερολίνου, ενός φεστιβάλ χωρίς μεγάλες ταινίες και με ελάχιστες εκπλήξεις ολοκληρώθηκε το Σάββατο το βράδυ στην αίθουσα Berlinale Palast με την απονομή των βραβείων από τον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής Τζέρεμι Αϊρονς και τα υπόλοιπα μέλη της (ανάμεσά τους η Γαλλοαργεντίνα ηθοποιός Μπερενίς Μπεζό και ο Αμερικανός σκηνοθέτης Κένεθ Λόνεργκαν).

Ο μεγάλος νικητής της εφετινής διοργάνωσης είναι ο Ιρανός Μοχαμάντ Ρασούλοφ καθώς η ταινία του, «Δεν υπάρχει κακό» (There is no evil) απέσπασε την Χρυσή Άρκτο. Η ταινία που μέσα από τέσσερις διασταυρούμενες ιστορίες αναφέρεται στην ατομική πρωτοβουλία ως μορφή αντίστασης απέναντι σε ένα δεσποτικό καθεστώς προβλήθηκε προς το τέλος της διοργάνωσης, και ενώ είχε προηγηθεί ένα αδιάφορο εννιαήμερο.

Το δεύτερο σε ιεραρχία βραβείο, η Χρυσή Άρκτος – Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής δόθηκε στην αμερικανική ταινία «Ποτέ σπανίως ενίοτε πάντα» (Never rarely sometimes always) της Ελίζα Χίτμαν, ένα σοβαρό σχόλιο πάνω στο δικαίωμα της γυναίκας στην μητρότητα, μέσω του Γολγοθά μιας ανήλικης κοπέλας από την Πενσιλβάνια που προσπαθεί να κάνει έκτρωση.

Κάτι σαν «απόηχος» του παγκόσμιου θριάμβου του Μπονγκ Τζουνγκ Χο και των «Παρασίτων» φάνηκε η βράβευση ενός άλλου Νοτιοκορεάτη, του Χονγκ Σανγκσου με την Αργυρή Αρκτο καλύτερης σκηνοθεσίας για την ταινία «Η γυναίκα που έτρεχε» (The woman who ran). Η ταινία πρακολουθεί την εξέλιξη της σχέσης μιας παντρεμένης γυναίκας με τρεις άντρες και σίγουρα δεν έχει την δυναμη των «Παρασίτων».

Ο Ιταλός ηθοποιός Ελιο Τζερμάνο ήταν το φαβορί για το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για την δουλειά του στο ψυχολογικό δράμα του Τζόρτζιο Ντίριτι «Θέλω να κρύβομαι» (Volevo nascondermi) όπου εντελώς μεταμορφωμένος υποδύεται τον Ελβετό ζωγράφο Αντόνιο Λιγκαμπούε (1899 – 1965). Και πράγματι, ο Τζερμάνο ήταν αυτός που σήκωσε το βραβείο, ενώ στις γυναίκες νικήτρια ήταν η Γερμανίδα Πάουλα Μπέερ, πρωταγωνίστρια ως «Undine» στην ομότιτλη ταινία του συμπατριώτη της Κρίστιαν Πέτσχολντ, ένα δυσνόητο φιλμ που μιλά για το μυστήρια της γυναικείας φύσης.

Την Αργυρή Άρκτο καλύτερης καλλιτεχνικής συμβολής κέρδισε ο Ρίτι Παν από την Καμπότζη για το ντοκιμαντέρ «Irradiated» που μέσω μια αναδρομή στον εμφύλιο πόλεμο της Καμπότζης μιλά για τις τραγικές συνέπειές του.

Οι Ιταλοί αδελφοί Νταμιάνο και Φάμπιο Ντ’ Ινοτσέντσο απέσπασαν το βραβείο σεναρίου ηια τις «Κακές ιστορίες» (Bad tales), στις οποίες σχολιάζουν την διάβρωση στους κόλπους της ιταλικής οικογένειας, ενώ το τέλος, το ειδικό βραβείο για τα 70 χρόνια του φεστιβάλ δόθηκε στην γαλική ταινία «Ακύρωσε την ιστορία» (Delete history), που με μαύρο χιούμορ επισημαίνει το χάος στο οποίο βρίσκεται σήμερα η ανθρωπότητα, ακόμα και στις απλές καθημερινές συνήθειές της.

Μπράβο στον Τζώρτζη Γρηγοράκη

Η πρώτη μεγάλου μήκους του Ελληνα σκηνοθέτη Τζώρτζη Γρηγοράκη προβλήθηκε στο Πανόραμα και πολύ δίκαια διακρίθηκε κερδίζοντας το βραβείο της Παγκόσμιας Ενωσης Κινηματογράφων Τέχνης. Μέσα από την ιστορία ενός αγρότη που μετά από χρόνια ξαναβλέπει τον γιό του (αντιστοίχως οι Βαγγέλης Μουρίκης και Αργύρης Πανταζάρας), ο Γρηγοράκης συνεδύασε μια πολύ ενδιαφέρουσα «οικογενειακή» ιστορία με το περισσότερο από ποτέ επίκαιρο θέμα της καταστροφής του περιβάλλοντος.

Η δράση της ταινίας τοποθετείται σε ένα δάσος της Χαλκιδικής όπου ο πατέρας ζει μόνος με μόνη παρέα του την μεγάλη του αγάπη, την φύση. Σαν σταυροφόρος χωρίς στρατό, μόνος και αβοήθητος προσπαθεί να την προστατέψει από την απειλή της «εξελισσόμενης κοινωνίας». Από τα καλύτερα ντεμπούτα ελλήνων σκηνοθετών που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, η ταινία είναι μια παραγωγή της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη στην οποία έχει συμμετάσχει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.