Το πασίγνωστο παραμύθι του Κολόντι, έγινε ξανά ταινία από τον Ματέο Γκαρόνε και αυτή την φορά στον ρόλο του ξυλουργού Τζεπέτο βρίσκουμε τον Ρομπέρτο Μπενίνι, ο οποίος στο παρελθόν είχε υποδυθεί ο ίδιος τον Πινόκιο

Ένας διάσημος ξύλινος κούκλος με μορφή και ψυχή ανθρώπου που όποτε λέει ψέματα βλέπει την μύτη του να μεγαλώνει. Ιδού το «πρόσωπο» που πρωταγωνίστησε την Κυριακή που μας πέρασε στο φεστιβάλ Βερολίνου, το οποίο σήμερα Δευτέρα βρίσκεται στην πέμπτη ημέρα διεξαγωγής του.

Αρκετά χρόνια μετά την ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι (2002), ένας άλλος κινηματογραφικός «Πινόκιο», αυτός του Ματέο Γκαρόνε φιλοξενήθηκε στις Ειδικές Προβολές της 70ής διοργάνωσης. Η ειρωνεία είναι ότι στην ταινία του Γκαρόνε ο Ρ. Μπενίνι παίζει τον ξυλογλύπτη Τζεπέτο, τον «πατέρα» του Πινόκιο και ίσως την ψυχή της όλης προσπάθειας.

Η ταινία ακολουθεί ευλαβικά το παραμύθι «Οι περιπέτειες του Πινόκιο» του Κάρλο Κολόντι, το οποίο είναι βαθιά ριζωμένο στην ιταλική κουλτούρα αλλά συγχρόνως, ο Γκαρόνε θέλει να του δώσει μια πιο σκοτεινή διάσταση φέρνοντας τον θεατή μπροστά σε ένα άλλοτε κωμικό, άλλοτε (κυρίως) «μαύρο» σύμπαν με  τσαρλατάνους, τσιρκολάνους, νεράιδες, τέρατα και διάφορα άλλα πλάσματα που θυμίζουν ζώα και συμπεριφέρονται ανθρώπινα. Μέσα από αυτόν τον μυστηριώδη κόσμο ο Πινόκιο ανακαλύπτει την πραγματική φύση του.

«Είμαι ένα θαύμα της φύσης γιατί θα πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που έχει υποδυθεί τόσο τον Πινόκιο όσο και τον Τζεπέτο» δήλωσε χαριτολογώντας στους δημοσιογράφους  ο Ρομπέρτο Μπενίνι. Ο Μπενίνι μεγάλωσε με το παραμύθι του Κολόντι και το θεωρεί «ιδανικό ανάγνωσμα για μικρούς και μεγάλους». «Αυτό που θα ήθελα είναι να μοντάρω τον δικό μου Πινόκιο με τον Τζεπέτο του Ματέο» απάντησε όταν ρωτήθηκε να συγκρίνει τις δύο ταινίες. «Θα είχε ενδιαφέρον!»

Από το επίσημο πρόγραμμα, το «Αλάτι των δακρύων» («Le sel des larmes»), που σηματοδοτεί την επιστροφή του πάλαι ποτέ εκπροσώπου του  γαλλικού Νέου Κύματος Φιλίπ Γκαρέλ στη σκηνοθεσία, παρακολουθεί την ιστορία ενός νεαρού ξυλουργού από την επαρχία (Λόγκαν Αντουοφέρμο) ενώ προσπαθεί να φτιάξει την ζωή του. Στην μια πλευρά ο επαγγελματικός προσανατολισμός (ο νεαρός θέλει να σπουδάσει την τέχνη του ξυλουργού που έχει μάθει από τον πατέρα του) και από την άλλη οι ερωτικές σχέσεις του.

Ο ήρωας είναι εξαιρετικά αδέξιος στον χειρισμό των γυναικών (Ουλάγια Αμάμρα, Λουίζ Σεβιγιότ) και από εκεί πυροδοτείται η  ιστορία αυτού του ασπρόμαυρου «υπαρξιακού ρομάντζου», στο οποίο σημαντικό ρόλο παίζει η σχέση του νεαρού με τον πατέρα του (τον υποδύεται ο έξοχος Αντρέ Βιλμς) και αυτό μπορεί να εκληφθεί ως αναφορά του Γκαρέλ στον δικό του πατέρα και στον δικό του γιό, τον διάσημο Γάλλο σταρ Λουί Γκαρέλ.

Πάντως, το 70ό κινηματογραφικό φεστιβάλ Βερολίνου που βρίσκεται στην μέση της διάρκειάς του, δεν έχει προς το παρόν παρουσιάσει κάποια ταινία που να έχει πραγματικά εντυπωσιάσει. Οι περισσότερες απλώς βλέπονται και φαίνεται ότι μετά το πέρας της προβολής ξεχνιούνται αμέσως, άλλες δε, όπως για παράδειγμα η ψυχαναγκαστική «Σιβηρία» του Εϊμπελ Φεράρα, το μόνο που καταφέρνουν είναι να διώχνουν τον θεατή από την αίθουσα.

Ζουμπουλάκης Γιάννης – tovima.gr