Το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας πραγματοποιήθηκε από τις 12-18 Σεπτεμβρίου.

Το Euronews ήταν στην Δράμα και παρακολούθησε τις 30 ελληνικές ταινίες μικρού μήκους που συμμετέχουν στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα της διοργάνωσης. Λίγες ώρες πριν την απονομή των βραβείων, σας παρουσιάζουμε τις επτά ταινίες που ξεχωρίσαμε φέτος.

Από το μπαλκόνι

Νέα Φιλαδέλφεια. Η Λίνα παρακολουθεί από το μπαλκόνι της όλη την γειτονιά. Ξέρει τα πάντα για όλους. Οι κάτοικοι στις διπλανές πολυκατοικίες είναι ενοχλημένοι από τη συμπεριφορά της, και όλοι έχουν κάτι να της προσάψουν. Αυτή όμως απτόητη. Παρατηρεί κάθε κίνηση, χωρίς να μιλάει ή να αποκαλύπτει τίποτε. Όταν χρειαστεί, θα βοηθήσει τη γειτονιά. Δεν βλέπει όμως τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι της. Μια ευρηματική ιδέα μετουσιώνεται σε ένα ωραίο animation. Ο Άρης Καπλανίδης αποτυπώνει με χιούμορ τον μικρόκοσμο μιας λαϊκής συνοικίας, με πρωταγωνιστές, τυπικούς χαρακτήρες που έχει η κάθε γειτονιά. Φτιάχνει ένα απολαυστικό κινηματογραφικό κόμικ με ήρωες της διπλανής πόρτας. Ο καθένας τους έχει τα δικά του προβλήματα, τις δικές του έγνοιες. Μια ταινία που σε κερδίζει από το πρώτο λεπτό, χάρη στην αμεσότητα, τη φρεσκάδα και τη γρήγορη πλοκή της. Έξυπνες ατάκες και διάλογοι, ωραία μουσική και παράλληλα σχόλια-ιστορίες να εκτυλίσσονται στο background υφαίνουν αριστοτεχνικά το αφηγηματικό περιβάλλον αυτού του ολοκληρωμένου animation.

Το Βανκούβερ

Η μικρή Βίκη ακολουθεί παντού τον μεγάλο της αδελφό Γιώργο στις τελευταίες ώρες του στην πόλη, πριν αναχωρήσει για το Βανκούβερ, ως μετανάστης. Ο αποχωρισμός είναι δύσκολος και μόνο ένα ξόρκι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Με φόντο μια πόλη της ελληνικής επαρχίας και με αφορμή τη σχέση δύο αδελφών, η σκηνοθέτις Άρτεμις Αναστασιάδου ξεδιπλώνει μια καθημερινή ιστορία μετανάστευσης, με έναν τρόπο συγκινητικό, νεορεαλιστικό που αγγίζει ταυτόχρονα σημαντικά κοινωνικά ζητήματα όπως η ανεργία, η ερήμωση και η καταστροφή του περιβάλλοντος. Με έντονη μελαγχολία και τρυφερότητα, η κάμερα παρακολουθεί τα δυο αδέλφια σε έναν εγκαταλελειμμένο τόπο όπου δεν υπάρχουν επιλογές, όπου η φυγή και το όνειρο είναι η μόνη διέξοδος. Η Μαργιάννα Καρβουνιάρη και ο Βασίλης Κουτσογιάννης ερμηνεύουν υπέροχα τα δύο αδέλφια.

A summer place

Η Τίνα δουλεύει ως food stylist στην Λεμεσό. Γιορτάζει μόνη της τα γενέθλιά της στη μέση της θάλασσας. Μια απρόσμενη συνάντηση, θα δώσει και πάλι νόημα και ενδιαφέρον στην πνιγηρή ζωή της και θα την βγάλει από την κατάθλιψη. Η σκηνοθέτις Αλεξάνδρα Ματθαίου εστιάζει στον εγκλωβισμό και στη δυστυχία του ατόμου, μέσα σ’ έναν κόσμο που το μόνο που ξέρει είναι η διαρκής κατανάλωση και το φαίνεσθαι. Σχολιάζει με ευθύ και εύστοχο τρόπο την τουριστική βιομηχανία και τον τρόπο λειτουργία της, την κενότητα και την αλλοτρίωση των νεόπλουτων, το πόσο ψεύτικο είναι αυτό το διαρκές καλοκαίρι των τουριστικών προορισμών. Το μεγάλο ατού της ταινίας δεν είναι άλλο από την πρωταγωνίστρια Μαίρη Μηνά που λάμπει από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο, αναδεικνύοντας με εμφατικό τρόπο τα αδιέξοδα, την τάση φυγής και τις ήττες που βιώνει ο καθένας μας στην καθημερινότητά του. Η εναλλαγή των συναισθημάτων, ο τρόπος που η πρωταγωνίστρια αντιδρά στα πρόσωπα και στο περιβάλλον γύρω της, όσα λέγονται αλλά κυρίως αυτά που υπονοούνται, αναδεικνύονται εξαιρετικά στην ταινία, φωτίζοντας τη μεγάλη προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει για να βρει το δικό της μέρος στη ζωή.

Βαθύκοφτο

Δύο κολλητές φίλες συναντιούνται στους δρόμους του Βερολίνου και μια ασήμαντη αφορμή, ένας στίχος του Καββαδία, θα δώσει την ευκαιρία να τσακωθούν, να μιλήσουν για το τι πιστεύει η μια για την άλλη, να πουν τα πράγματα που τις ενοχλούν και να συνειδητοποιήσουν αρκετά άλλα. «Τι σημαίνει βαθύκοφτο;», ρώτησε η Ελένη. «Με βαθύ ντεκολτέ, τι δεν καταλαβαίνεις;», απάντησε η Άννα κάπως ενοχλημένα. Δύο κορίτσια, μια άδεια βαλίτσα και η Επιστήμη της Λογικής του Χέγκελ ένα Σάββατο βράδυ στη γερμανική πρωτεύουσα. Η Ιωάννα Κρυωνά μας διηγείται μια υπέροχη, feelgood ιστορία για την κοριτσίστικη φιλία και τα πράγματα που μας ενοχλούν στους φίλους μας. Ηρώ Μπέζου και Κατερίνα Ζησούδη ερμηνεύουν απολαυστικά τις δυο κολλητες που περπατούν στο Βερολίνο και ξεσπαθώνουν για όσα τις ενοχλούν. Οι σπιρτόζικοι διάλογοι, ο γρήγορος κινηματογραφικός ρυθμός και πάνω από όλα η χημεία των δύο πρωταγωνιστριών κάνουν ακαταμάχητη αυτή την κομεντί μικρής διάρκειας.

Souls All Unaccompanied

Ο Μπαχάρ είναι ένας δωδεκάχρονος που φιλοξενείται σε έναν ξενώνα για ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες. Η Κάτια, μια πρώην κατάδικος που προσπαθεί να βάλει την ζωή της σε τάξη, εργάζεται εκεί ως φροντιστής. Όταν τα πράγματα ζορίσουν για τον Μπαχάρ, η Κάτια θα είναι δίπλα του. Ο Γιώργος Τελτζίδης σκιαγραφεί χαμηλόφωνα, χωρίς εντάσεις τη διαδρομή αυτών των δύο ασυνόδευτων ψυχών, που ζουν στο κοινωνικό περιθώριο μιας μητρόπολης και θα έρθουν τελικά κοντά, μετά από διάφορα περιστατικά. Χωρίς μελοδραματισμούς και ευκολίες, ο σκηνοθέτης χτίζει με τη βοήθεια των δύο πρωταγωνιστών του τη δραματική ιστορία, επιμένοντας σε έναν ώριμο, πηγαίο ρεαλισμό που δεν κλωτσά σε καμιά στιγμή, παρά τη θεματική της ταινίας. Jouvany Guirguis και Κάτια Παπαϊωάννου είναι πολύ καλοί στους βασικούς ρόλους.

Μετά το μεσημέρι

Η Νεφέλη συναντά τον Πάνο δύο χρόνια μετά το χωρισμό τους, στην Αθήνα του λοκντάουν. Χωρίς να το περιμένει συνειδητοποιεί ότι μέσα της υπάρχουν ακόμα αισθήματα που νόμιζε ότι έχει ξεπεράσει. Παρόλο που η ιδέα της ταινίας του Αλέξη Κουκιά-Παντελή μπορεί να φαίνεται κλισέ και χιλιοειπωμένη, ο σκηνοθέτης επιτυγχάνει να μας παρουσιάσει μια ολόφρεσκη, δροσερή, γλυκιά ιστορία αγάπης. Από το πρώτο βλέμμα της Νεφέλης (Κατερίνα Ζησούδη) καταλαβαίνεις ότι η ιστορία με τον Πάνο (Ηλίας Μουλάς) ήταν σημαντική. Love is still in the air. Οι ωραίοι διάλογοι, αυτά που λένε τα μάτια και δεν μπορεί να πει το στόμα, το λεύκωμα με τα ενθύμια μιας σχέσης, το τηλέφωνο που δεν έγινε, η αμήχανη αγκαλιά είναι τα υλικά αυτής της τρυφερής δεκάλεπτης ταινίας, αυτής της συνάντησης δύο χρόνια μετά στα Λιπάσματα της Δραπετσώνας, όπου και οι δύο συνειδητοποιούν ότι οι ζωές των ανθρώπων είναι πολλές φορές μπερδεμένες με τέτοιο τρόπο, που θέλεις λίγο ακόμη περισσότερο χρόνο με τον άλλο στο φως.

Brutalia, Εργάσιμες Μέρες

Πανομοιότυπα κορίτσια ντυμένα με στρατιωτικά ρούχα εργάζονται κοπιωδώς. Μια μητριαρχική οικογένεια. Μια ολιγαρχική κοινωνία. Η Άννα, μια εργάτρια μέλισσα που ακόμα βρίσκεται στο στάδιο της εκπαίδευσης, παρακολουθεί το σύμπαν της κυψέλης μέσα στο οποίο ζει. Προσπαθεί να κατανοήσει τους κανόνες μιας κοινωνίας σκληρής και ανταγωνιστικής, να ενταχθεί στο σύνολο και να υπηρετήσει το κοινό καλό. Αδυνατώντας, ωστόσο, να συναινέσει στη βιαιότητα που την περιβάλλει, καταδικάζεται στην απόλυτη μοναξιά και οδηγείται σε μία ριζική απόφαση, που θα ανατρέψει τον κόσμο της. Ακολουθώντας την παράδοση του Greek Weird Wave, ο Μανώλης Μαυρής κατασκευάζει μια μαύρη, σουρεαλιστική αλληγορία για την ανθρώπινη φύση, τις σχέσεις εξουσίας και τον αυταρχισμό. Η ταινία, που συνδυάζει τη μαύρη κωμωδία με το θρίλερ σχολιάζει με ευφυή τρόπο τη σχέση του ατόμου με το κοινωνικό σύνολο, πώς μπορεί να ισοπεδωθεί η προσωπικότητά του για να υπηρετηθεί το συλλογικό καλό και ποια είναι η αντίδρασή του, όταν μεταβληθεί σε εκτελεστικό όργανο. Ευρηματική ιδέα, άψογο σκηνογραφικό και ενδυματολογικό σύμπαν. Η ταινία κέρδισε το βραβείο του Canal+ στην Εβδομάδα Κριτικής στις Κάννες.

Αποστολή στη Δράμα: Γιώργος Μητρόπουλος – gr.euronews.com