Εικόνες από την Ελλάδα, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη, από τις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70, όπως τις κατέγραψε με την κάμερά του ένας από το μεγαλύτερους Έλληνες μεταπολεμικούς φωτογράφους, ο Λαρισαίος Τάκης Τλούπας, θα ζωντανέψουν στο 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Το ντοκιμαντέρ της Καλλιόπης Λεγάκη «Το Φωτογραφείο του μπαμπά μου», που κάνει πανελλαδική πρεμιέρα στις 6 Μαρτίου θα προβάλλει για πρώτη φορά το αδημοσίευτο υλικό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η Θεσσαλική ψυχή μέσα από τον φακό του Τάκη Τλούπα

Άνθρωποι του θεσσαλικού κάμπου, εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της εργασίας τους, σε στιγμές της καθημερινότητάς τους, σε τελετές, ήθη και έθιμα, ενώ ταυτόχρονα, περιοχές και τοπία της εποχής, προκαλούν νοσταλγία και συγκίνηση. Καθώς όμως ο σπουδαίος Έλληνας φωτογράφος συνήθιζε να παίρνει την κάμερά του και στα ταξίδια του, εκτός από τη Θεσσαλία, έχει καταγράψει ενδιαφέρουσες απόψεις κι άλλων ελληνικών πόλεων, καθώς επίσης βαλκανικών και ευρωπαϊκών χωρών.

Μπροστά σε αυτό τον μικρό «θησαυρό», βρέθηκε η σκηνοθέτιδα Καλλιόπη Λεγάκη, καθώς εκεί την οδήγησαν απανωτές συμπτώσεις, μετά από μία «σκυταλοδρομία», όπως τη χαρακτηρίζει η ίδια. «Είναι εντυπωσιακό και ταυτόχρονα γοητευτικό ότι κάποιες φορές τους ντοκιμαντερίστες τους βρίσκουν οι θεματικές τους», δηλώνει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και εξηγεί: «Το 2003, ενώ έκανα τα γυρίσματα της ταινίας για τον Ηλία Πετρόπουλο, παρατήρησα ένα ξύλινο γλυπτό στο τραπέζι του σπιτιού και η σύντροφός του μου μίλησε για τον δημιουργό του, τον γλύπτη Φιλόλαο Τλούπα από την Λάρισα. Τέσσερα χρόνια μετά, είχα ήδη ξεκινήσει τα γυρίσματα μιας ταινίας γι’ αυτόν».

Από το κτήμα του Φιλόλαου έξω από το Παρίσι, μαθαίνει από τη σύζυγό του ότι είναι αδερφός του φωτογράφου Τάκη Τλούπα, τον οποίο αποφασίζει να επισκεφθεί για να αναζητήσει οικογενειακές τους φωτογραφίες. «Ο Τάκης Τλούπας πέθανε το 2003 και το 2006 που βρέθηκα εγώ στο φωτογραφείο του στη Λάρισα, γνώρισα τη γυναίκα του και την κόρη του, τη Βάνια, που συνεχίζει τη δουλειά του πατέρα της, στον ίδιο χώρο που λειτούργησε για πρώτη φορά το 1945», λέει η σκηνοθέτιδα. Η Βάνια δέχτηκε να δώσει φωτογραφίες που τράβηξε ο πατέρας της, ενώ στην ερώτηση της κ. Λεγάκη για το αν υπάρχει κάποιο κινούμενο υλικό, βρέθηκαν οι δυο τους σε μία αποθήκη. «Ανακαλύψαμε μία χάρτινη κούτα με ρολά φιλμ, για τα οποία κανένας έως τότε δεν γνώριζε τίποτα. Ζήτησα να τα πάρω και όταν τα ψηφιοποίησα, είδα μπροστά μου ένα υλικό που έχει τραβήξει ο Τάκης με τη super8 κάμερα του, το οποίο δεν έχει παρουσιαστεί ή δημοσιευτεί πουθενά και αποτέλεσε ένα νήμα για να συνδεθώ μαζί του και να αποφασίσω γυρίσω ένα ντοκιμαντέρ για αυτόν», δηλώνει.

Εκστασιασμένη, εντυπωσιασμένη και γοητευμένη τόσο από το πλούσιο υλικό, όσο και από τη ματιά του δημιουργού, μελέτησε αναλυτικά τα πλάνα διάρκειας επτά ωρών, που είναι μεν βωβά, αλλά πολλά από αυτά έγχρωμα. «Ενώ ο Τάκης ήταν λάτρης της ασπρόμαυρης φωτογραφίας μέχρι το τέλος του, στις κινηματογραφικές του λήψεις έκανε μία καινοτομία και τραβούσε και έγχρωμα. Είναι βέβαιο ότι τον γοητεύει ο κινηματογράφος, λατρεύει αυτό που κάνει και γι’ αυτό έχουμε αυτόν τον πλούτο του υλικού», επισημαίνει.

Η ταινία «Το Φωτογραφείο του μπαμπά μου» είναι ουσιαστικά μία συνομιλία ανάμεσα στην κόρη και στον πατέρα, που ναι μεν δεν υπάρχει, αλλά «αφηγείται» μέσα από τα φιλμ και τις αποκαλυπτικές του φωτογραφίες, πράγματα που αφορούν έναν κόσμο που χάθηκε στη «σκόνη του χρόνου». «Για να πετύχω την αφήγηση, δανείζομαι τη φωνή του ηθοποιού (και βουλευτή) Πάνου Σκουρολιάκου, ο οποίος έχει τη χροιά που ήθελα ώστε να προσομοιάζει στον Τάκη. Μέσα στην ταινία υπάρχουν και κάποιες δικές μου “παρεμβάσεις” με ερωτήματα και διλήμματα τόσο για την τέχνη της φωτογραφίας όσο και γενικότερα για την τέχνη, καθώς και κάποια δικά μου σχόλια σχετικά με την ανθρωπογεωγραφία της Θεσσαλίας», υπογραμμίζει η κ. Λεγάκη. Η ίδια πιστεύει ότι αυτός ο τόπος που αναδεικνύει, έχει άμεση σύνδεση με τον δημιουργό, γιατί εκεί γεννήθηκε, εκεί μεγάλωσε και ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε τη φύση, περνούσε πολλές ώρες κοντά της, του άρεσαν τα βουνά, οι κάμποι, οι λίμνες, τα ποτάμια, έκανε βαρκάδες ατελείωτες ώρες, αλλά και ορειβασία με πολλές διαφορετικές παρέες.

Η ταινία «Το Φωτογραφείο του μπαμπά μου» θα προβληθεί τη Δευτέρα 6 Μαρτίου, στις 18:30, στην Αίθουσα Τζον Κασσαβέτης (Αποθήκη 1, Λιμάνι), ενώ από τις 10 το πρωί της επόμενης μέρας και έως το τέλος του Φεστιβάλ (ή την εξάντληση των 500 θεάσεων) θα είναι διαθέσιμη στη διαδικτυακή πλατφόρμα του Φεστιβάλ.