Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ζει για χρόνια κάτω από την ίδια στέγη. Η απορία του εγγονού τους για το πώς περνάνε τόσες χιλιάδες ώρες μαζί και αν πραγματικά αγαπιούνται, τον οδήγησε στη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ, που αποτελεί ένα ταξίδι στα ανεξερεύνητα μονοπάτια της τρίτης ηλικίας.

Ο Χρήστος Αδριανόπουλος παρουσιάζει σε παγκόσμια πρεμιέρα στο 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης την ταινία με τίτλο «Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα», ένα προσωπικό του ντοκιμαντέρ όπως λέει, αφού πρωταγωνίστρια είναι η γιαγιά του η Νότα και ο δεύτερος άντρας της, ο Ηλίας, με τον οποίο ο ίδιος μεγάλωσε και γνώρισε ως παππού του.

«Όσο ζούσα στην Αμερική αναρωτιόμουν αν η γιαγιά και ο παππούς μου, που ανήκουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους, αγαπιούνται. Όποτε τους επισκεπτόμουν συσπειρώνονταν γύρω μου, ρωτούσαν για μένα και συζητούσαμε θέματα που με αφορούν, αλλά όποτε έφευγα, με το που έκλεινα την πόρτα πίσω μου, είχα την απορία τι κάνουν και αν μιλάνε μεταξύ τους», δηλώνει ο Χρήστος Αδριανόπουλος στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Έτσι λοιπόν, τα Χριστούγεννα του 2020, κατά τη διάρκεια της δεύτερης καραντίνας, αποφάσισε να μείνει μαζί τους για λίγες μέρες και να κινηματογραφεί στιγμές από τη ζωή τους. Γυρίσματα που συνέχισε να κάνει με τακτικές επισκέψεις στο σπίτι τους και τα οποία ολοκληρώθηκαν λίγους μήνες πριν. «Δεν είχα κάποιο σκοπό όταν ξεκίνησα να τους μαγνητοσκοπώ. Όσο τραβούσα με την κάμερα, έβλεπα περισσότερα πράγματα. Ήταν ένα ταξίδι όλο αυτό που δεν ήθελα να σταματήσω και το οποίο κατέληξε να πάρει δύο χρόνια», λέει ο κ. Αδριανόπουλος.

Στιγμές από την καθημερινότητα των δύο ηλικιωμένων με τις αγαπημένες τους ασχολίες, συμπληρώνουν τα πρώτα λεπτά του ντοκιμαντέρ, μέχρι που σταδιακά οι δυνάμεις τους αρχίζουν να τους εγκαταλείπουν και τελικά ο παππούς Ηλίας φεύγει από τη ζωή. «Ήμουν πολύ τυχερός επειδή ξεκίνησα να τραβάω τη σωστή στιγμή, τότε που είχε διαύγεια τόσο ο παππούς όσο και η γιαγιά μου, η οποία επιπλέον είχε και σωματική δύναμη. Μετά από έξι μήνες, όλα αυτά άρχισαν σιγά-σιγά να καταρρέουν», αναφέρει ο εγγονός-σκηνοθέτης.

Όσο για την ανθρώπινη φθορά και το αργό ταξίδι προς την αποσύνθεση του μυαλού και του σώματος, ο Χρήστος Αδριανόπουλος τονίζει ότι ναι μεν είναι ταμπού ο θάνατος και το να τον βλέπεις να έρχεται, αλλά το νόημα της ύπαρξης είναι να μπορείς να τον κοιτάξεις και να τον αποδεχθείς. «Δεν ήθελα να περάσω κάποιο μήνυμα, περισσότερο ήθελα να παρουσιάσω μία αλήθεια. Ο θάνατος του παππού μου, κάνει την ταινία ρεαλιστική, όπως και η πραγματικότητα που κάποιες φορές είναι ωμή και σκληρή, αλλά ίσως και …αστεία, ανάλογα με τη διάθεση που θέλεις να τη δεις. Οπότε εγώ δεν ήθελα να παρουσιάσω κάτι σκληρό, αλλά κάτι πραγματικό και το κάθε άτομο που θα το παρακολουθήσει, να μπορεί να φέρει τη δική του αλήθεια πάνω σε αυτό», επισημαίνει ο κ. Αδριανόπουλος.

Στο ντοκιμαντέρ οι δύο ηλικιωμένοι φαίνεται να περνούν το χρόνο τους αγνοώντας την ύπαρξη της κάμερας. «Ποτέ δεν ήμουν σίγουρος για το τι ακριβώς ένιωθε ο παππούς μου απέναντι στην κάμερα. Μάλλον το αποδέχτηκε και φαντάζομαι ότι ήθελε να με βοηθήσει. Η δε γιαγιά μου είναι μία …σταρ, που καιρό τώρα «παίζω» μαζί της, απολαμβάνει να πρωταγωνιστεί στα βίντεό μου, οπότε σίγουρα της άρεσε. Μετά από λίγο με ξέχασαν και οι δύο νομίζω, με την έννοια ότι δεν έδιναν καθόλου σημασία στην κάμερα», σημειώνει ο σκηνοθέτης.

Ο παππούς Ηλίας δεν είναι πια στη ζωή για να δει το αποτέλεσμα του εγγονού του, που παρουσιάζεται την Πέμπτη 9 Μαρτίου, στις 20:00, στην Αίθουσα Σταύρος Τορνές, στην Αποθήκη 1 στο Λιμάνι και την επόμενη μέρα, στην ίδια αίθουσα, στις 14:00.

Η γιαγιά Νότα όμως ζει και παρά το πρόβλημα της άνοιας, έμαθε ότι η ταινία έγινε δεκτή στο Φεστιβάλ και, ακόμη κι αν δεν θυμάται τα πρόσφατα γυρίσματα, ξέρει ότι κάτι καλό έχει συμβεί στον εγγονό της, στο οποίο βοήθησε και η ίδια…