Στο δημοτικό είχα μια συμμαθήτρια με πάθος για την ενόργανη γυμναστική. Ακόμη τα 10άρια της Νάντια Κομανέτσι δεν είχαν αμαυρωθεί από τις πολιτικές αποκαλύψεις, αντιθέτως εξακολουθούσαν να τροφοδοτούν το φαντασιακό των μικρών κοριτσιών. Η φίλη μου είχε την ατυχία, όπως πίστευε, να είναι ψηλή κι όχι όσο λεπτή θα έπρεπε. Ετσι δεν έγινε ποτέ πρωταθλήτρια στην ενόργανη γυμναστική, αλλά για χρόνια η αφίσα με το αυστηρό προσωπάκι της Νάντια, που κουβαλάει στον λαιμό σειρές τα χρυσά μετάλλια, ήταν ο καημός της.

Αργότερα συνάντησα πολλούς πρωταθλητές για δημοσιογραφικές συνεντεύξεις. Δύο νεαρές γυμνάστριες, πρωταθλήτριες της ενόργανης, μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση. Ηταν πλέον 17 ετών, παλαίμαχες για τα δεδομένα του αθλήματός τους, κι όμως περίμεναν να απομακρυνθούν γονείς και προπονητές για να παραδεχθούν πως η πείνα τις βασάνιζε σε όλη τους την παιδική ηλικία, ότι στις αποστολές περνούσαν κρυφά μέσα σε άδεια μπουκάλια του σαμπουάν λίγο μέλι που έτρωγαν κλεισμένες στην τουαλέτα, ότι συναθλήτριές τους έπασχαν από πρόωρη οστεοπόρωση επειδή η έμμηνος ρύση δεν ξεκίνησε στη σωστή ηλικία λόγω χαμηλού βάρους, ότι στους εφιάλτες τους ακόμη τις ζύγιζαν πριν από την προπόνηση.

Τις θυμήθηκα όλες βλέποντας το ντοκιμαντέρ «Athlete A» του Netflix. Στο επίκεντρό του βρίσκεται η δημοσιογραφική έρευνα που ακολούθησε τις αποκαλύψεις Αμερικανίδων πρωταθλητριών της ενόργανης γυμναστικής για κακοποίηση – ως έφηβες υπήρξαν μέλη της USA Gymnastics, κάποιες από αυτές ήταν ολυμπιονίκες. Σε πρώτο επίπεδο, το ντοκιμαντέρ προσπαθεί να εξιχνιάσει τις καταγγελίες περίπου 500 γυναικών για σεξουαλική κακοποίηση επί τουλάχιστον δύο δεκαετίες από τον γιατρό της ομοσπονδίας, Λάρι Νάσαρ. Σε δεύτερο επίπεδο εξετάζει με ποιον τρόπο οι προπονητικές τεχνικές και η στάση της Αμερικανικής Γυμναστικής Ομοσπονδίας, που επιθυμούσε να διατηρήσει τη φήμη και τα κέρδη της, έκαναν αυτά τα κορίτσια τόσο ευάλωτα στην κακοποίηση.

Αρκετά από τα ντοκιμαντέρ για τον αθλητισμό ρίχνουν ένα κάπως ρομαντικό βλέμμα στη σχεδόν παθολογική εμμονή των πρωταθλητών με τη νίκη. Ευτυχώς το συγκεκριμένο δεν δικαιολογεί ούτε τα δάκρυα του πόνου, ούτε την εξάντληση του σώματος, ούτε την ψυχική καταπίεση με το πρόσχημα της τελειότητας. Εδώ η ελίτ των αθλητών πληρώνει σκληρά τα χρυσοφόρα 10άρια.

ΜΑΡΩ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ – kathimerini.gr