Ρέα Βιτάλη-Protagon.gr

Χρειαζόμασταν σοβαρό Πρωθυπουργό. Κι αν θεωρούμε ότι τον βρήκαμε, επειγόμαστε για σοβαρή αντιπολίτευση. Μια αντιπολίτευση της σοβαρότητας και όχι της Συριζοσάχλας, που μας κατέκλυσε με όσα ακούσαμε για το ταξίδι του Μητσοτάκη στις ΗΠΑ. Διότι κάπου και το θράσος έχει τα όριά του

Αν με ρωτήσεις τι αποκόμισα από το ταξίδι του Πρωθυπουργού μας στην Αμερική και από τη συνάντηση του με τον πρόεδρο Τραμπ θα σου πω, ότι κατά την κρίση μου, από αρχηγό πάμε καλά αλλά χρειαζόμαστε επειγόντως σοβαρή αντιπολίτευση. Επειγόμαστε! Μόνο άνθρωπος αυτοβούλως τυφλός μπορεί να διακρίνει «θέματα» σε αυτό το ταξίδι. Μόνο η κυρία Τζάκρη και όσοι-όσες «Τζάκρες» έσπευσαν στα τηλεοπτικά σοκάκια για να αναπτύσσουν έντρομοι λάθη και αγωνία για το μέλλον. (Προφανώς δεν είχαν στηθεί κάποτε μπροστά σε ATM τράπεζας για να γνωρίζουν τι σημαίνει αγωνία για το μέλλον). Και να απαιτούνε μάλιστα και εσπευσμένα Συμβούλιο Αρχηγών…

Ποιοι; Οι «καθεστωτικοί» που συναποφάσισαν Πρέσπες με τον Καμένο, χωρίς Συμβούλιο Αρχηγών.

Από ποιον; Από τον πολιτικό που εμμονικά επιζητά σύμπλευση για όλα τα θέματα και εξαντλεί κάθε περιθώριο διαλόγου. Μεταξύ μας… Αν τοποθετήσετε δυο εικόνες δίπλα δίπλα, για παράδειγμα, μια του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Τραμπ και μια του Αλέξη Τσίπρα με τον Κλίντον ή με τον Ομπάμα, εξυπακούεται ότι ο Αλέξης θα τα βρίσκει όλα λάθος στη στάση του Πρωθυπουργού μας. Από αυτοπροστασία και αποφυγή αυτοκτονίας. Εχει και το θράσος τα όριά του.

Επειγόμαστε για σοβαρή αντιπολίτευση. Τους παρατηρούσα να κριτικάρουν και…. Τι να λέμε; Έφτασε η μνήμη στα «ασπρόμαυρα». Εκείνα τα καμάκια που άνοιγαν τα οπίσθιά τους από το καθισιό, με ένα φραπέ που γινόταν μασίφ ο αφρός του στο ποτήρι και που αποκτούσαν οντότητα με το να πειράζουν αδιακρίτως, ό,τι σε γυναίκα πέρναγε. Τονίζω το «αδιακρίτως». Και σφύριζαν και ξεπέταγαν μια ατάκα και άπλωναν μια σαχλαμάρα και άντε στην επόμενη. Ετσι αντιλαμβάνονται την αντιπολίτευση. Αδιακρίτως. Ο,τι περνάει.

Αν με ρωτήσεις τι αποκόμισα από το ταξίδι του Πρωθυπουργού μας στην Αμερική θα σου απαριθμήσω ακόμα μια φορά τα προσόντα του πολιτικού, όχι για να τον εξυψώσω αλλά για να κατασταλάξω την αγωνία μου. Ρεαλισμός, μεθοδικότητα, αίσθηση τόπου-χρόνου-παγκόσμιου χάρτη, πολύπλευρη μόρφωση, γλωσσομάθεια, κοινωνική αγωγή να σταθεί, να αντιμετωπίσει, να αναπτύξει, να κερδίσει, σεβασμός- μελέτη-μέτρημα του αντιπάλου, άριστα αντανακλαστικά, ίχνος λαϊκισμού, συγκεντρωτικός όσο για να έχει ιδίαν αντίληψη αλλά συγχρόνως «συνεργασιομανής» (πόσο μακριά να πας χωρίς σωστούς συνεργάτες;), εργασιομανής.

Αν δίπλα σε όλα αυτά συν-στοιχίσουμε τα δεκαετή ματωμένα πολιτικά «τραύματά» μας (δεκαετής ο αγώνας του πολίτη στην άτσαλη προσγείωση, αντεστραμμένη επιβίωση, προσαρμογή)… Αρα προσέξτε!… Μοιραία, τόσο ακραία διψασμένοι όλοι μας για γαλήνη, αισιοδοξία, σχεδιασμό ενός αύριο επιτέλους!… Τότε, ακόμα κι αν διακρίνουμε λάθη, ακόμα και αν εντοπίζουμε αστοχίες και παραλείψεις, ακόμα κι αν, διαισθητικά μας τρομάζουν ως «Αη Βασίληδες», κάτι που μπορεί στη συνέχεια να εξελιχθεί σε μοιραίο, δραματικό λάθος… Ωστόσο… «Αστο να πάει!» λέμε. «Μπροστά σε αυτά που ζήσαμε…» μονολογούμε. «Ας μη ξεχνάμε από πού περάσαμε ξυστά» μας μαλώνουμε. Και καταπίνουμε. Και παρακάμπτουμε… Ε, αυτή είναι η παγίδα και η δική μου αγωνιώδης αναζήτηση για μια επιτέλους αντιπολίτευση της σοβαρότητας και όχι της Συριζοσάχλας.

Δεν έχει το αλάθητο ο Μητσοτάκης, ούτε βέβαια και η κυβέρνησή του. Χρήσιμοι όμως είναι οι σωστά επικριτικοί, όχι οι κατευναστικοί αλλά ούτε και οι κατά συνήθεια ωρυόμενοι. Ποιος θα έχει τα αντανακλαστικά να βγάζει στη φόρα ουσιαστικά σφάλματα; Ποιος θα καταγγέλλει στραβοπατήματα; Ποιος με ακεραιότητα θα ξεμπροστιάζει π.χ χρηματοδοτήσεις κάθε «Μακελειού»; Έμεινε η αντιπολίτευση στους γελοιογράφους και στους ελάχιστους μη αλισβερίζοντες δημοσιογράφους; Ποιος εντέλει θα βοηθήσει τον Μητσοτάκη να πετύχει ως Πρωθυπουργός, αντιπολιτευόμενος στυγνά πλην έντιμα και δίκαια την κυβέρνηση; Χρειαζόμασταν σοβαρό Πρωθυπουργό. Κι αν θεωρούμε ότι τον βρήκαμε, επειγόμαστε για σοβαρή αντιπολίτευση.