Φιλίπ Νουαρέ (Philippe Noiret 1 Οκτωβρίου 1930 – 23 Νοεμβρίου 2006): Δεν είχε τα χαρακτηριστικά του Άδωνη Αλέν Ντελόν, αλλά την εικόνα του «καθημερινού ανθρώπου» πάνω στην οποία έχτισε την γκάμα του που αποδείχτηκε πολύτιμο εργαλείο για μεγάλους και μικρούς ρόλους ηρώων με τους οποίους ο θεατής ταυτιζόταν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Τζιν Χάκμαν: Ξεχωριστός ηθοποιός, τεράστιο ταλέντο

Με παραπάνω από 120 ταινίες στη φιλμογραφία του, ο Φιλίπ Νουαρέ υπήρξε ένας από τους πιο εργατικούς και παραγωγικούς γάλλους ηθοποιούς του κινηματογράφου των τελευταίων 50 χρόνων (το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο έγινε το 1956).

Βραβεύτηκε με δύο Σέζαρ και δεν έκανε ποτέ απόπειρα σταδιοδρομίας στο Χόλιγουντ. Παρέμεινε μέχρι τέλους μια μορφή του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ «ΣΙΝΕΜΑ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ» ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ

Από τον τυφλό προβολατζή του «Σινεμά ο Παράδεισος» ως τον υπέρβαρο δημοσιογράφο των μεσήλικων πλακατζήδων «Εντιμότατων φίλων μου» και από τον αυτοκαταστροφικό λιχούδη στο «Μεγάλο φαγοπότι» ως τον Πάμπλο Νερούδα του «Ταχυδρόμου» ο Νουαρέ χάρισε στο κοινό του στιγμές γέλιου, συγκίνησης, αλλά και μελαγχολίας. Μας έκανε να νιώθουμε καλύτερα και μας λείπει.

Φιλίπ Νουαρέ: Ένας διακριτικός ήρωας

Ο δημοφιλής Γάλλος ηθοποιός, ένας διακριτικός ήρωας, συμμετείχε σε εκατοντάδες ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, υπήρξε αγαπημένος ηθοποιός του σκηνοθέτη Μπερνάρ Ταβερνιέ, έπαιξε δίπλα σε γυναίκες-μύθους, όπως η Ρόμι Σνάιντερ, η Σιμόν Σινιορέ, η Κατρίν Ντενέβ, μπορούσε να ερμηνεύσει με χαρακτηριστική άνεση τον ρόλο του αριστοκράτη ή του χωρικού, να ενσαρκώσει τον χαρακτήρα του Πάμπλο Νερούντα, να συνδυάσει τραγωδία με κωμωδία.

Δήλωνε εργασιομανής και θεωρούσε κάθε ρόλο μία δοκιμασία. «Αυτό που είναι δύσκολο δεν είναι να κάνεις κάτι, αλλά να το ξανακάνεις», είχε πει για την τέχνη του. Τιμήθηκε δύο φορές το 1976 και το 1990 με το κινηματογραφικό βραβείο Σεζάρ, για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Παλιό τουφέκι» και για τη συμμετοχή του στο φιλμ του Ταβερνιέ «Πάνω από όλα η ζωή». Και μπορεί να έγινε διεθνώς γνωστός από τον κινηματογράφο, όμως η μεγάλη του αγάπη υπήρξε πάντα το σανίδι. «Είμαι ηθοποιός του θεάτρου που κάνει κινηματογράφο», έλεγε.

Το Εθνικό Λαϊκό Θέατρο τον σημάδεψε ανεξίτηλα, γι’ αυτό και του αφιέρωσε εφτά χρόνια από τη ζωή του, έπαιξε 40 ρόλους ζωής, πάντα κοντά στον Ζαν Βιλάρ. Ο Φιλίπ Νουαρέ δήλωνε ευτυχισμένος στο θέατρο. Όταν δεν έπαιζε, εκείνο που αγαπούσε πιο πολύ ήταν να περιφέρεται έφιππος στα κτήματά του, φορώντας σκοτσέζικο τουίντ, ενώ δεν έκρυψε ποτέ τη μεγάλη του σπατάλη για κουτιά βερνίκι που αγόραζε για τα αμέτρητα ζευγάρια παπούτσια που είχε στην κατοχή του, ένα για κάθε ημέρα του χρόνου.

Άνθρωπος του Βορρά, διακριτικός, μετρημένος, γεννήθηκε στη Λίλη, σε ηλικία τεσσάρων χρόνων διέσχισε τη Μεσόγειο με προορισμό την Καζαμπλάνκα και από εκεί βρέθηκε στην Τουλούζη. Κακός μαθητής στο σχολείο, ασχολήθηκε με την ηθοποιία με την προτροπή ενός ιερέα. Οι άνθρωποι που τον σημάδεψαν στη διάρκεια της ζωής του ήταν ο πατέρας του, Πιέρ Νουαρέ, ο Ζαν Βιλάρ που του εμφύσησε το ήθος του καλλιτέχνη, ο Ζαν Γκαμπέν που του έμαθε να συμβιβάζεται με το σώμα του και να κινεί τα 100 κιλά του με αρρενωπή κομψότητα, ενώ υπήρξε αδερφικός φίλος με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. «Δεν είχα ωραίο παρουσιαστικό», είχε πει για τον εαυτό του.

Η συνάντηση όμως που στάθηκε καθοριστική στη ζωή του ήταν με τη λαμπερή ηθοποιό Μονίκ Σομέτ, με την οποία παντρεύτηκαν το 1952 για να μείνουν για πάντα μαζί. Μαζί της και μέσα από τους ρόλους που ερμήνευσε έμαθε να συμβιβάζεται με το βαρύ του σώμα, τη μεγάλη μύτη, να γίνεται ο αγαπημένος των γυναικών, να χαρίσει το όνομά του ακόμη και σε ποικιλία τριαντάφυλλου.

Ο Φιλίπ Νουαρέ αφήνει πίσω του 130 ταινίες με την αύρα του, οι περισσότερες από τις οποίες γυρίστηκαν στη Γαλλία, άλλες στην Ιταλία και δύο μόνο στο Χόλιγουντ, με τον Κιούκορ και τον Χίτσκοκ. Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο έγινε το 1948 στην ταινία «Ζιζή, η πονηρή παρθένα», αλλά στο συγκεκριμένο φιλμ το όνομά του δεν αναφερόταν καν στους τίτλους.

Η πρώτη επιτυχία ήρθε το 1960 με τη «Ζαζί στο μετρό» του Λουί Μαλ. Από τις ταινίες που αγαπήσαμε να τον βλέπουμε ξανά και ξανά είναι το «Μεγάλο φαγοπότι» του Μάρκο Φερέρι, οι «Εντιμότατοι φίλοι μου» του Μάριο Μονιτσέλι, το «Ερωτικό ταγκό» του Πατρίς Λεκόντ, o «Ταχυδρόμος» του Μάικλ Ράδερφορντ…

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ «Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ

Τον τελευταίο καιρό είχε αποσυρθεί. «Η δική μου ζωή ήταν πάντα η ίδια. Η ζωή ενός ανθρώπου που δούλευε πολύ. Τώρα δεν έχω ανάγκη να μετακινούμαι, ούτε να υποχρεώνω τον εαυτό μου να κάνει πράγματα. Δεν κάνω τίποτε, είναι κι αυτό ένα δικαίωμα. Δεν ζωγραφίζω πια αλλά έχω πολλές άλλες χαρές: το πούρο, το καλό φαγητό, τα βιβλία, το εξοχικό στην Καρκασόν με τα άλογα και τα σκυλιά».

Ο Φιλίπ Νουαρέ άφησε την τελευταία του πνοή στις 23 Νοεμβρίου 2006 σε ηλικία 76 ετών, ύστερα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Μάσιμο Τροΐζι: Ο Ταχυδρόμος (Il postino) που «έφυγε» νωρίς