Η εξωστρέφεια του 45ου Φεστιβάλ της Δράμας και οι νέες θεματικές των μικρομηκάδων

Θα μπορούσαμε άραγε να συνοψίσουμε το 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, που ολοκλήρωσε τις εργασίες του την Κυριακή, επιλέγοντας να εστιάσουμε σε μερικά βραβεία του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος; Αν ναι, τότε ο Χρυσός Διόνυσος, που δόθηκε στην ταινία «5 μ.μ. παραλία» του Βάλεντιν Στέισκαλ, με ήρωες δύο παλιούς φίλους από τον στρατό οι οποίοι μέσα από ένα περίεργο τελετουργικό πνιγμού εκφράζουν τον καταπιεσμένο ομοερωτισμό τους, είναι ένα βραβείο που τίμησε μια λιτή και ευαίσθητη απεικόνιση της αρρενωπότητας – ο ηθοποιός Αντώνης Τσιοτσιόπουλος κέρδισε και το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας της διοργάνωσης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
45o Φεστιβάλ Δράμας: Χρυσός Διόνυσος στην ταινία «5 p.m. Seaside»

Θα λέγαμε ακόμη ότι ο Αργυρός Διόνυσος, που απονεμήθηκε στον Μιχάλη Κίμωνα για το «Kiddo», ένα «αλλόκοτο» αστικό δράμα δωματίου, έμοιαζε να επιβραβεύει τα σκηνοθετικά ανοίγματα. Αντιστοίχως, το βραβείο γυναικείας ερμηνείας απέσπασε η Νιόβη Χαραλάμπους, πρωταγωνίστρια στη «Δάφνη» της Τώνιας Μισιαλή, που καταπιάνεται με δύσκολα θέματα της γυναικείας σεξουαλικότητας· το ντοκιμαντέρ που ξεχώρισε ήταν το εφευρετικό «Toxic Magnus» του Νάσου Γκατζούλη, μια χειμαρρώδης εξομολόγηση ενός καλλιτέχνη που υπήρξε θύμα πατριαρχικής ανατροφής· και μάλλον είχε δίκιο ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Γιάνναρης, πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του Εθνικού Διαγωνιστικού, όταν, περιγράφοντας το σκεπτικό της στην τελετή λήξης, αναφερόταν στην προσπάθεια των δημιουργών «να καταπιαστούν με επίκαιρα κοινωνικά θέματα, αλλά και επίσης –κάτι πολύ ευχάριστο– με διάφορα genre του κινηματογράφου».

Μία ημέρα νωρίτερα ο Γιάνναρης εξηγούσε στην Καθημερινή, που βρέθηκε στη Δράμα, ότι θα ήταν ευχής έργον αν όλες οι θεματικές τάσεις που αποτυπώθηκαν στο Εθνικό Διαγωνιστικό (οι ανασφάλειες των νέων, η σχέση γονιών-παιδιών, η ταυτότητα των μεταναστών δεύτερης γενιάς κ.ά.), αποδειχθούν ανεμοδείκτης του σινεμά μεγάλου μήκους που θα ακολουθήσει: «Είδα κάτι σαν στροφή στον ρεαλισμό», έλεγε ο σκηνοθέτης, «και όλες αυτές οι ταινίες δεν έμοιαζαν με μετέωρα βήματα. Υπήρχε κάτι το στιβαρό. Είχε κοινωνικό στίγμα αυτό το φεστιβάλ».

Από τη μεριά του, ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του Διεθνούς Διαγωνιστικού (το Grand Prix του οποίου δόθηκε στο «Techno, mama», του Λιθουανού Σαούλιους Μπαραντίσκας) Βασίλης Κεκάτος, στάθηκε στο βελτιωμένο επίπεδο και την εξωστρέφεια της διοργάνωσης: «Κάποτε ήταν πολύ “ντόπιο” το φεστιβάλ», είπε στην «Κ» ο σκηνοθέτης, «εν τέλει όμως και χωρίς να έχει χάσει τη χειροποίητη αίσθησή του, έχει γίνει ευρωπαϊκό».

Και αν από τα παραπάνω προκύπτει ότι το φετινό φεστιβάλ συνιστούσε ένα ετερογενές και γοητευτικό μείγμα, τότε γοητευτική ήταν και η συνύπαρξή του με την ίδια τη Δράμα, μια πόλη όπου έβλεπε κανείς τα αισθητικά ανανεωμένα μπάνερ της διοργάνωσης μπροστά από πλατάνους και ιστορικά κτίρια και όπου άκουγες κορναρίσματα παραδοσιακών γάμων, ενώ κάπου αλλού καλλιτεχνικές παρέες ύψωναν τα ποτήρια τους κάνοντας πρόποση «στη διαφορετικότητα».

Ο πλούτος της διοργάνωσης, πάντως, διαπιστώθηκε και από το πρόγραμμά της, που περιλάμβανε συνολικά έξι διαγωνιστικά, εκπαιδευτικά εγχειρήματα, όπως το Cinematherapy, masterclass του Γιάννη Οικονομίδη, αλλά και μια συζήτηση για τον ρόλο του TikTok στην κινηματογραφική βιομηχανία, παρουσία του υφυπουργού Σύγχρονου Πολιτισμού Νικόλα Γιατρομανωλάκη, ο οποίος είχε παρουσιάσει και τα σχέδια του υπουργείου Πολιτισμού για ανάδειξη της Δράμας σε διεθνή κινηματογραφικό κόμβο. Το συμπέρασμα, ωστόσο, της συνολικής εμπειρίας του 45ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας το συνόψισε καλύτερα από όλους ο καλλιτεχνικός διευθυντής του: «Το σινεμά και τα φεστιβάλ», έλεγε ο Γιάννης Σακαρίδης στην τελετή λήξης, «δεν πέθαναν».

Νικόλας Ζώης-kathimerini.gr