Ο Μεσούτ Οζίλ σιγά σιγά… εξαφανίζεται από την Κίνα. Το ηλεκτρονικό φόρουμ που ήταν αφιερωμένο σε αυτόν έκλεισε. Η παρουσία του σβήστηκε από την εκδοχή κορυφαίου ηλεκτρονικού παιχνιδιού ποδοσφαίρου που κυκλοφορεί στην Κίνα. Τα τελευταία ματς της Αρσεναλ δεν έχουν μεταδοθεί στην κινεζική τηλεόραση.

Το σφάλμα ήταν απλό: Μίλησε. Πριν από λίγες ημέρες προέβη σε αλλεπάλληλες δηλώσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να επικρίνει τις μαζικές απελάσεις Ουιγούρων (τουρκογενούς μουσουλμανικής μειονότητας στη βορειοδυτική Κίνα) από την κινεζική κυβέρνηση. Ο Τουρκογερμανός άσος κάλεσε τους μουσουλμάνους ανά τον κόσμο να μιλήσουν ενάντια στην τακτική των διώξεων.

Η κινεζική αντίδραση ήταν έντονη, με την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας να ανακοινώνει ότι ο Οζίλ «πλήγωσε τα αισθήματα» του κινεζικού λαού. Παραδόξως, η αντίδραση της Αρσεναλ δεν ήταν να στηρίξει τον παίκτη της αλλά να προσπαθήσει να σβήσει τη φωτιά, υπονοώντας ότι οι απόψεις του αφορούν μόνο τον ίδιον και τονίζοντας ότι οι σύλλογος είναι «απολιτίκ».

Αυτό δεν αρκεί… Τις δύο τελευταίες δεκαετίες το ποδόσφαιρο της ελίτ μπορεί να θεωρηθεί καθαρά επεκτατικό. Κάνει τα πάντα για την εξάπλωση της επιρροής του σε νέες αγορές με τον τρόπο που δρούσαν οι αποικιοκρατικές δυνάμεις προ αιώνων, αλλά αυτά οδηγούν σε συμβιβασμούς. Το «απολιτίκ» είναι και αυτό πολιτική στάση αποδοχής καταστάσεων.

Είναι δύσκολο να θέσει κανείς όριο στο τι πρέπει να αποδέχεται και τι όχι. Μπορεί το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ως εκπρόσωπος της Δύσης, να μην είναι σε θέση να κάνει κήρυγμα σε κανέναν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σιωπά, δεν έχει καν το δικαίωμα να είναι ηθικώς ουδέτερο. Ο Οζίλ έχει δίκιο, η σιωπή προ των διώξεων αποτελεί μια μορφή δίωξης. Κάποιες φορές το ποδόσφαιρο έχει καθήκον να ομιλεί.

THE NEW YORK TIMES