Η αναζήτηση της τελειότητας και του ιδανικού δεν αφήνει περιθώρια για αυτοβελτίωση, για αποδοχή του διαφορετικού.

Στην καθημερινή μας ζωή, πιθανόν συναντάμε πολλά σχετικά άρθρα περί της τελειότητας συμπεριφορών ή ανθρώπων. Γραμμένο στην καθαρεύουσα, επιστημονικά γραμμένο με διάφορες παραπομπές ή γραμμένο στην απλή λαϊκή καθομιλούμενη γλώσσα. Όλα αυτά τα άρθρα προσπαθούν να κάνουν κατανοητό στον αναγνώστη ότι Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ δεν υπάρχει.

Δεν είναι και τόσο δύσκολο να το πιστέψει κάποιος, αν απευθύνει τις εξής ερωτήσεις προς τον εαυτό του: Είμαι εγώ τέλειος; Τα κάνω όλα σωστά στην ζωή μου; Συμπεριφέρομαι πάντα βάσει των κανόνων της τελειότητας στην οικογένεια μου; Στα παιδιά μου; Στους φίλους μου; Στους συνεργάτες μου; Όλες οι αποφάσεις και οι κινήσεις μου συνοδεύονται από επαίνους και επιτυχίες; Δεν έχω μετανιώσει για καμία απόφαση στη ζωή μου;

Οι πιθανότητες να απαντήσει κάποιος σε όλα τα ερωτήματα καταφατικά, είναι απειροελάχιστες έως μηδαμινές. Ιδανικά ένα τέτοιο σενάριο ακούγεται φανταστικό. Η απλή αλήθεια είναι ότι, ακόμα και αν επιλέξουμε να αφιερώσουμε όλη μας τη ζωή στο βωμό της τελειότητας, δεν θα καταφέρουμε να γίνουμε τέλειοι για τους άλλους. Άλλωστε, πως θα μπορούσαμε σε έναν πλανήτη που είμαστε δισεκατομμύρια άνθρωποι, κουλτούρες, νοοτροπίες, ήθη, έθιμα, θρησκείες και ποικίλες προσωπικότητες, να καταφέρουμε κάτι τέτοιο;

Παρ΄ όλο που υπάρχουν όλα αυτά τα άρθρα και η ενημέρωση, συνεχίζω να εκπλήσσομαι από το πόσο συχνά ο όρος της τελειότητας καταπιέζει τους ανθρώπους, πόσο πολύ φοβούνται να εκφραστούν για να αποφύγουν την επίκριση, την παρεξήγηση. Πόσο άθελα αλλά αναγκαστικά φοράνε την μάσκα του τέλειου, χωρίς προβλήματα και ανησυχίες ανθρώπου.

Ταυτόχρονα μέσα τους γίνεται μια ατελείωτη μάχη επιβίωσης έναντι όλων αυτών των συνθηκών. Ένα ατελείωτο πάθος να γίνουν όλα σωστά, να αρέσουμε σε όλους τους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν, η γνώμη μας να είναι δεκτή και να μην κριθεί και να κριθούμε από κανέναν.

Θυσιάζοντας την εσωτερική μας γαλήνη, την γνώση και την καλλιέργεια που θα είναι τα κύρια μέσα που θα μας κάνουν ικανοποιημένους και ευτυχισμένους κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη και κατάσταση. Θα είναι η μόνιμη μας χαρά και επιτυχία. Το θέμα με την κρίση είναι ότι, άσχετα με το τι κάνεις και τι όχι, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα σε κρίνει. Πολλοί άνθρωποι, δεν γνωρίζουν καθόλου τον εαυτό τους, δεν έχουν την επιθυμία να τον καλλιεργήσουν.

Δεν γνωρίζουν τις ανάγκες τους, τις επιθυμίες τους. Για αυτό και επιλέγουν να κρίνουν. Ό,τι δεν ξέρουν, ό,τι δεν καταλαβαίνουν, ό,τι δεν τους αρέσει, ό,τι ζηλεύουν, ό,τι επιθυμούν να έχουν αλλά δεν μπορούν. Η αναζήτηση της τελειότητας και του ιδανικού δεν αφήνει περιθώρια για αυτοβελτίωση, για αποδοχή του διαφορετικού.

Αν ζω βάση των όσων θέλουν ή που μου επιβάλλουν οι άλλοι, θα πάψω να ζω την δικιά μου ζωή που μου ανήκει ολοκληρωτικά αλλά θα ζήσω την ζωή της επέκτασης και επιρροής των αναγκών και επιθυμιών των άλλων. Το κλειδί είναι η αυτοεξάρτηση. Είναι εντάξει, αν θέλεις να κλάψεις στο εστιατόριο επειδή σου συμβαίνει κάτι ανησυχητικό ή απλά στεναχωρήθηκες με κάτι.

Είναι εντάξει, αν θέλεις να βγάλεις τα παπούτσια σου και να περπατάς ξυπόλυτος στο δρόμο, αν δεν θέλεις να κάνεις οικογένεια, αν δεν θέλεις να πας με παρέα στο σινεμά αλλά μόνος σου. Είναι εντάξει να πάρεις διαζύγιο από έναν άνθρωπο, που όλοι κρίνουν ως σωστό αλλά μέσα σου δεν σε ικανοποιεί, δεν σε γεμίζει.

Η σκέψη που συνοδεύεται από τη φράση «τι θα πει ο κόσμος» είναι απλά μια δυσλειτουργική σκέψη που πιθανότατα θα σε βλάψει και δεν θα σε ωφελήσει. Όσο σέβεσαι τον εαυτό σου και τους γύρω σου και αναλαμβάνεις την ευθύνη των επιλογών σου, ας μην είσαι τέλειος. Ας είσαι απλά ένα ανθρώπινο ον.

Με τα ψυχολογικά του σκαμπανεβάσματα, με το κλάμα και το γέλιο, την μια μέρα κατακτητής του κόσμου την άλλη ένας άνθρωπος χωρίς διάθεση να αντικρίσει κανέναν. Μπορείς να βρεις παρόμοιες προσωπικότητες ανά τον κόσμο που θα μπορέσεις να ταυτιστείς, αλλά έχεις κάτι που δεν το έχει κανένας άλλος άνθρωπος.

Την μοναδική σου ιδιοσυγκρασία και το σύστημα αξιών.

Ντενίζ Βεβζήογλου Ψυχολόγος – psychologynow.gr