Η ανάγνωση της αποκρουστικής επίθεσης στην Αριστοτέλους ως θλιβερού «προνομίου» της Θεσσαλονίκης, μπορεί να οδηγήσει σε λάθος «διάγνωση» και ως εκ τούτου αναποτελεσματική «θεραπεία»

Η ρατσιστική επίθεση εναντίον των δυο ΛΟΑΤΚΙ το Σάββατο 9/3 στην πλατεία Αριστοτέλους προκάλεσε, δικαίως, οργή και ανησυχία στην κοινωνία.

Κάποιες βιαστικές προσεγγίσεις έσπευσαν να αποδώσουν το απεχθές κρούσμα σε δήθεν «παράδοση» της Θεσσαλονίκης, αυτής μόνης, να παράγει ιστορικά, πολιτική και ρατσιστική βία.

Από πουθενά δεν προκύπτει, μέχρι στιγμής, ότι ήταν μια προσχεδιασμένη, και υποκινούμενη από σκοτεινά κέντρα ενέργεια.

Το ρεπορτάζ λέει ότι από τους συνολικά είκοσι έναν συλληφθέντες, οι δώδεκα ήταν ανήλικοι (!), κάποιοι εκ των οποίων παιδιά Γεωργιανών και Αλβανών μεταναστών, που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν στην Ελλάδα ως υπήκοοί της και οι υπόλοιποι «εξ αίματος Ελληνες» – σημειώνεται αυτό το τελευταίο, για όσους επιχείρησαν να βγάλουν από το κάδρο τον «καθαρόαιμο Ελληνα» και να φορτώσουν την επίθεση για ευνόητους λόγους στους «ξένους».

Ως προς το τι έγινε: η Αριστοτέλους ήταν εκείνη την ώρα γεμάτη, όπως πλημμυρίζει κάθε βράδυ με ανήλικους ή και μεγαλύτερους νεαρούς, από την εποχή του κορωνοΐου που ήταν κλειστά τα καφέ όπου σύχναζαν, και τη μετέτρεψαν σε ανοιχτό στέκι τους.

Στη θέα, λοιπόν, των δυο ΛΟΑΤΚΙ, δύο τρεις, στην αρχή, πιτσιρικάδες τους αποδοκίμασαν χλευάζοντάς τους.

Ηταν να γίνει η αρχή, για να διαμορφωθούν ακαριαία συνθήκες αγέλης.

Δεκάδες άλλοι περιφερόμενοι στην πλατεία νεαροί, άρχισαν να τους βρίζουν και να ξεστομίζουν εναντίον τους ύβρεις και να τους πετάνε μπουκάλια με νερό, αναγκάζοντάς τους να καταφύγουν καταδιωκόμενοι σε παρακείμενο κατάστημα προκειμένου να γλιτώσουν ένα πιθανό λιντσάρισμα.

Την επομένη, μερικά (λίγα) άτομα που έκαναν «μπαμ» από μακριά ότι ήταν ακροδεξιοί, επιχείρησαν να αποδοκιμάσουν τον Στέφανο Κασελακη την ώρα που προσερχόταν στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, στην ίδια πλατεία, και χτύπησαν έναν αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ.

Ηταν αναμφίβολα ένα σοκαριστικό γεγονός, η επίθεση εναντίον των ΛΟΑΤΚΙ, όχι όμως και κεραυνός εν αιθρία, και πάντως δεν αφορά μόνο τη Θεσσαλονίκη.

Κρούσματα βίας στα οποία πρωτοστατούν ή εμπλέκονται όλο και περισσότεροι ανήλικοι ή και έφηβοι, σημειώνονται ΠΑΝΤΟΥ στην Ελλάδα και μια ματιά στα βιντεάκια που αναρτώνται στο διαδίκτυο το επιβεβαιώνει.

Και είναι ανατριχιαστικό να βλέπεις κοριτσάκια να γρονθοκοπούν συνομήλικές τους, ή ανηλίκους να ποδοπατούν συμμαθητές τους.

Το φαινόμενο του εκτσογλανισμού και της βίας των ανηλίκων, όπως και των μεγαλύτερων βέβαια, έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα για την κοινωνία και τη δημοκρατία.

Στην πλατεία Αριστοτέλους είχαμε τον «όχλο» να επιτίθεται εναντίον του διαφορετικού. Η επιθετική συμπεριφορά «κοπαδιού» στους νέους, αν δεν αντιμετωπισθεί –και όχι μόνο με καταστολή–θα εκθρέψει πιθανότατα, αυριανά «τάγματα εφόδου», που θα επιτίθενται οργανωμένα και ενδεχομένως οπλισμένα, εναντίον κάθε «διαφορετικού», που θεωρούν ότι δεν συνάδει με την ιδεολογία ή και την αισθητική τους.

Το παράδειγμα της Βαϊμάρης και ο θάνατος της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας στη μεσοπολεμική Γερμανία, τηρουμένων των συνθηκών και των μεγεθών, ίσως είναι διδακτικό.

Η ανάγνωση της αποκρουστικής επίθεσης στην Αριστοτέλους ως θλιβερού «προνομίου» της Θεσσαλονίκης όπως με ευκολία επιχειρήθηκε στη δημόσια συζήτηση, μπορεί να οδηγήσει σε λάθος «διάγνωση» και ως εκ τούτου αναποτελεσματική «θεραπεία».

Τι μας λέει με άλλα λόγια αυτή η προσέγγιση; Οτι «είναι πρόβλημα της Θεσσαλονίκης και ας φροντίσει να το αντιμετωπίσει η ίδια» – μακριά από εμάς δηλαδή και ας είναι όπου να ’ναι.

Πρόκειται για μια άκρως επικίνδυνη θεωρία εφησυχασμού και ελαφρότητας που αδικεί και αμαυρώνει την εικόνα της πόλης, με αντίκτυπο στον τουρισμό και τον επενδυτικό τομέα.

Και βεβαίως, παραβλέπει την πραγματικότητα ότι η νεανική βία χτυπάει, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, την πόρτα της κοινωνίας απ’ άκρου σε άκρο στην ελληνική επικράτεια.

Οσοι εντερνίζονται θεωρίες περί «κληρονομίας», από την εποχή της δολοφονίας του Λαμπράκη, της «Καρφίτσα» του Πολκ, του Ζεύγου κ.λπ., και σπεύδουν να μιλήσουν για «νέο παρακράτος στη Θεσσαλονίκη», δείχνουν να αγνοούν τη σύγχρονη πραγματικότητα στην πόλη.

Οι συνθήκες για την επώαση μηχανισμών βίας αναπτύσσονται με θερμοκήπιο τη νεολαία, στη Θεσσαλονίκη, όπως σχεδόν παντού σε όλη την Ελλάδα όπου τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται δυστυχώς και οφείλουμε να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα.

Την απεχθή επίθεση στην πλατεία Αριστοτέλους έσπευσαν να καταδικάσουν κυβέρνηση και κοινοβουλευτικά κόμματα πλην των τριών της λαϊκίστικης ακροδεξιάς πτέρυγας που ψαρεύουν στα θολά νερά μιας κλιμακούμενης βίας στη νεολαία, το αύριο δηλαδή της κοινωνίας.

Οπως επίσης την αποδοκίμασαν ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Στέλιος Αγγελούδης αλλά και ο νέος μητροπολίτης Φιλόθεος, κίνηση άξια προσοχής δεδομένης της αδράνειας της τοπικής εκκλησίας κατά το παρελθόν σε τέτοιου είδους γεγονότα.

Οι εννιά από τους συλληφθέντες οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα και η υπόθεση θα πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης.

Το ερώτημα είναι πώς θα διαχειριστούν εφεξής το όλο φαινόμενο η πολιτεία, η κοινωνία, η ίδια η οικογένεια, απ’ όπου οι πάντες παραδέχονται ότι «ξεκινούν όλα».

Ενας συντεταγμένος και ουσιαστικός διάλογος πάντως για το πολύπλοκο αυτό πρόβλημα δεν δείχνει να έχει ανοίξει. Δυστυχώς θα περιμένουμε το επόμενο επεισόδιο βίας, που μπορεί να είναι και χειρότερο, για να ψελλίσουμε και πάλι τα ίδια πράγματα.

Σταύρος Τζίμας – kathimerini.gr