Αλληγορία διά χειρός Φρανσουά Οζόν

Το έγκλημά μου ★★★½
ΚΩΜΩΔΙΑ (2023)
Σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν
Ερμηνείες: Νάντια Τερεσκέβιτς, Ρεμπέκα Μάρντερ, Ιζαμπέλ Ιπέρ

Άλλοτε προκλητικός ή απλά αιρετικός και άλλοτε ελαφρώς αυτάρεσκος, ο Φρανσουά Οζόν παραμένει ένας από τους πιο ενδιαφέροντες σύγχρονους Γάλλους δημιουργούς του σινεμά. Αυτή τη φορά μάς πηγαίνει πίσω στον χρόνο και συγκεκριμένα στη δεκαετία του 1930 για μια αστυνομική κωμωδία, πλούσια και σε σύγχρονες αναφορές.

Η όμορφη νεαρή ηθοποιός Μαντλέν (Νάντια Τερεσκέβιτς) βρίσκεται κατηγορούμενη για τη δολοφονία ενός ισχυρού κινηματογραφικού παραγωγού. Η ίδια ισχυρίζεται ότι βρέθηκε σε αυτοάμυνα και με τη βοήθεια της φίλης της και (άνεργης) δικηγόρου Πολίν (Ρεμπέκα Μάρντερ), καταφέρνει όχι μόνο να αθωωθεί, αλλά και να γίνει ηρωίδα, εκτοξεύοντας την καριέρα της. Ολα αυτά μέχρι που μια μυστηριώδης γυναίκα (Ιζαμπέλ Ιπέρ) θα εμφανιστεί από το πουθενά και τα πραγματικά γεγονότα θα έρθουν στην επιφάνεια.

Ο Οζόν μιλάει με τον δικό του μοναδικό τρόπο για τους αιώνες μεροληψίας και αδικιών μιας πατριαρχικά δομημένης κοινωνίας ενάντια στις γυναίκες, δίχως ωστόσο να ακολουθεί τον συμβατικό δρόμο ενός άνευ ουσίας κηρύγματος. Αντιθέτως, η προσέγγισή του είναι γεμάτη αμφισημίες και σεναριακά παιχνιδίσματα, που στόχο έχουν να εξερευνήσουν την γκρίζα περιοχή ανάμεσα στις ακραίες –κυρίως σύγχρονες– αντιδράσεις.

Εξίσου σημαντική για τον ίδιο μοιάζει η σκιαγράφηση μιας κατά κανόνα αμοραλιστικής εποχής, όπου η Δικαιοσύνη είναι διεφθαρμένη σε βαθμό γελοιότητας και τα εφήμερα είδωλα, όπως και σήμερα, κυριαρχούν. «Κράτησα το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο της δεκαετίας του 1930, αλλά προσάρμοσα την υπόθεση ώστε να συμβαδίζει με σύγχρονα προβλήματα που έχουν σχέση με την εξουσία και την πολιτική των φύλων. Έπαιξα επίσης με τον παραλληλισμό μεταξύ του θεάτρου και του δικαστικού συστήματος», επισημαίνει ο ίδιος ο Γάλλος κινηματογραφιστής.

Τα εργαλεία πάντως που χρησιμοποιεί εδώ για να πετύχει τους σκοπούς του, είναι, όπως είπαμε, κατά βάση κωμικά: οι γρήγοροι διάλογοι, τα παράδοξα, οι χαρακτήρες-καρικατούρες διαπερνούν ολόκληρο το φιλμ, το οποίο κατά κύριο λόγο κυλάει απρόσκοπτα, αν και σε κάποια σημεία μπορεί να μπερδέψει τον λιγότερο προσεκτικό θεατή.

Ειδική μνεία, τέλος, πρέπει να γίνει στις ερμηνείες. Οι ανερχόμενες Τερεσκέβιτς και Μάρντερ είναι εξαιρετικές, ερμηνεύοντας δύο δυναμικούς και ταυτόχρονα γεμάτους χάρη γυναικείους χαρακτήρες. Ταυτόχρονα, το βάθος του καστ κάνει επίσης καλά τη δουλειά του, με τους έμπειρους κωμικούς Φαμπρίς Λουκινί και Ντάνι Μπουν να συνυπάρχουν με την –για άλλη μία φορά– απολαυστική Ιζαμπέλ Ιπέρ.

Αιμίλιος Χαρμπής-kathimerini.gr