Ο τραγικός χαμός του Τομάς «El Trinche» Κάρλοβιτς, στο ποδοσφαιρικό ταλέντο του οποίου υποκλίθηκαν ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και ο Πελέ.Ο Κουρτ Λούτμαν υπήρξε οικοδόμος, ποδοσφαιριστής της Νιούελς Ολντ Μπόις και συγγραφέας. Με αυτή την ιδιότητα, έγραψε λίγες γραμμές με αφορμή τον τραγικό θάνατο του Τομάς «El Trinche» Κάρλοβιτς, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 74 ετών από εγκεφαλική αιμορραγία.
Ο μοιραίος τραυματισμός προκλήθηκε από ένα χτύπημα στο κεφάλι που του κατάφερε ένας νεαρός που του έκλεψε το ποδήλατο σε δρόμο της γενέτειρας του, το Ροζάριο. Την πόλη του Σέζαρ Λουίς Μενότι, του Μαρσέλο Μπιέλσα, του Λιονέλ Μέσι.
«Ο πιο γέρος κοιτάει τα νεοσά και αρχίζει: Καθίστε παιδιά, θα σας πω την ιστορία του πιο ελεύθερου πουλιού που είδα στην ζωή μου…» καταλήγει ο Λούτμαν για τον πιθανόν σπουδαιότερο Αργεντινό ποδοσφαιριστή που δεν έπαιξε ποτέ στο υψηλότερο επίπεδο επειδή, απλώς, ο ίδιος το επέλεξε.
Αριστεροπόδαρος, αρχοντικός, απρόβλεπτος και με τρομερή έφεση σε κάθε είδους ντρίμπλας, τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ο χαρισματικός μέσος κατέγραψε μόλις τέσσερις συμμετοχές στην πρώτη κατηγορία, αλλά οι παλιοί τον θυμούνται ως έναν από τους κορυφαίους παίκτες που είδαν σε ποδοσφαιρικό γήπεδο.
«Ήταν ο… θαυμασιότερος ποδοσφαιριστής που έχω δει ποτέ» εξήγησε για τον Κάρλοβιτς ο Χοσέ Πέκερμαν, με τον Μενότι να λέει ότι «ήταν ένα από εκείνα τα παιδιά της γειτονιάς που, από την στιγμή που γεννιούνται, έχουν ως μοναδικό παιχνίδι την μπάλα. Ήταν εντυπωσιακό να τον βλέπεις να παίζει».
ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ: «TRINCHE, ΗΣΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ»
Η Ροζάριο Σεντράλ και η Κολόν Σάντα Φε ήταν οι πιο «ονομαστές» ομάδες μιας καριέρας 17 ετών που ταξίδεψε μεταξύ της πραγματικότητας και του θρύλου για το τι μπορούσε να κάνει μέσα στο γήπεδο ο ψηλόλιγνος με την πλούσια χαίτη.
Ο θρύλος (ποιος άλλος;) λέει ότι, όταν το 1993 ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα υπέγραψε στη Νιούελς Ολντ Μπόις, ομάδα του Ροζάριο στην οποία ξεκίνησε ο Μέσι, ένας δημοσιογράφος του εξομολογήθηκε πόσο περήφανος ένιωθε που υποδεχόταν στο Ροζάριο «τον καλύτερο ποδοσφαιριστή».
Η απάντηση του Ντιέγκο; «Εγώ πίστευα ότι ήμουν ο καλύτερος, αλλά από τότε που έφτασα στο Ροζάριο, άκουσα θαυμάσια λόγια για κάποιον Κάρλοβιτς, οπότε δεν είμαι τόσο σίγουρος»!
Και αν η συγκεκριμένη δήλωση ανάγεται λίγο και στην σφαίρα του φανταστικού (;), ο ίδιος ο Μαραντόνα φρόντισε να επιβεβαιώσει τον θαυμασμό του, όταν οι δυο τους γνωρίστηκαν τον Φεβρουάριο, επ’ ευκαιρίας ενός αγώνα της Ροζάριο Σεντράλ με την Χιμνάσια ι Εσγρίμα Λα Πλάτα, στον πάγκο της οποίας κάθεται ο Ντιεγκίτο.
Οι δύο άνδρες τα είπαν σε πολύ εγκάρδιο κλίμα και ο Μαραντόνα υπέγραψε στον Κάρλοβιτς μια φανέλα της Σεντράλ Κόρδοβα, ομάδα στην οποία κρέμασε τα παπούτσια του. Η αφιέρωσή του; «Στον Trinche, ο οποίος ήταν καλύτερος από εμένα».
Συγκινημένος, ο θρύλος του ποδοσφαίρου του Ροσάριο εξηγούσε μετά την συνάντηση ότι πλέον ένιωθε ολοκληρωμένος, από την στιγμή που γνώρισε τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του πλανήτη. «Ο Μαραντόνα μου είπε ότι ήμουν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που έχει δει» αποκάλυπτε με καμάρι, λέγοντας ότι θα έδινε και την ζωή του, απλώς για να παίξει 45 λεπτά στο πλευρό του Πίμπε ντε Όρο.
Το «αντίο» του Μαραντόνα: «Με την ταπεινότητά σου μας χόρεψες όλους, Trinche. Δεν μπορώ να το πιστέψω, σε γνώρισα πριν από λίγο καιρό και ήδη έφυγες. Τα πιο ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένειά σου και μακάρι να αποδοθεί δικαιοσύνη. Μαέστρο, αναπαύσου εν ειρήνη».
Ο ΠΕΛΕ ΚΑΙ Η ΑΛΜΠΙΣΕΛΕΣΤΕ
Οι ποδοσφαιρικές του αρετές δεν θάμπωσαν μόνο τον Μαραντόνα, αλλά και τον μεγάλο του αντίπαλο. «Ο Πελέ μου έστειλε μέχρι και γράμματα για να πάω στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά μετά το πραξικόπημα, όλα τελείωσαν» αποκάλυψε χρόνια αργότερα, επιβεβαιώνοντας τις φήμες ότι ο Πελέ προσπάθησε στα μέσα των 70s’ να τον πάρει μαζί του στην Κόσμος της Νέας Υόρκης.
Η Μίλαν επιχείρησε να τον αποκτήσει ύστερα από ένα φιλικό με την Ιντεπεντιέντε Ριβαδάβια, αλλά η ομάδα του ζήτησε χρήματα και η συμφωνία δεν προχώρησε. Δεν παραπονέθηκε ποτέ, ούτε όταν δεν τον άφησαν να πάει σε μια γαλλική ομάδα που τον ζήτησε.
Κάθε μέρα, άλλωστε, έτρωγε δωρεάν στον ιππικό όμιλο της πόλης και αυτό του ήταν αρκετό! Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Τομάς Κάρλοβιτς, ο θρύλος του οποίου γιγαντώθηκε στις 17 Απριλίου του 1974, στο γήπεδο της Νιούελς Ολντ Μπόις.
Η εθνική ομάδα, στο πλαίσιο της προετοιμασίας της για το Παγκόσμιο Κύπελλο, αντιμετώπιζε μεικτή ποδοσφαιριστών από ομάδες του Ροζάριο. Πέντε της Ροζάριο Σεντράλ, μεταξύ των οποίων ο Μάριο Αλμπέρτο Κέμπες, πέντε της Νιούελς και ένας μόνο από την Σεντράλ Κόρδοβα της δεύτερης κατηγορίας.
Δύο ημέρες πριν από τα 28α γενέθλιά του ο Κάρλοβιτς, περί ου ο λόγος, χάρισε στον εαυτό του μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της ζωής του. Στην ανάπαυλα, η Αλμπισελέστε έχανε 3-0 και ο «Trinche» χόρευε την αντίπαλη ομάδα, όπως και όποτε ήθελε.
Στο 60ό λεπτό, ο Κάρλοβιτς αντικαταστάθηκε και όλο το γήπεδο σηκώθηκε όρθιο να τον αποθεώσει. Ο θρύλος (πάλι αυτός…) λέει ότι ο ομοσπονδιακός προπονητής Βλαντισλάο Καπ ζήτησε από τον αντίπαλο τεχνικό να τον κάνει αλλαγή, γιατί δεν άντεχε άλλο την ταπείνωση. Για την ιστορία, ο αγώνας έληξε 3-1…
Πηγή: gazzetta.gr
