Ένα σκοτεινό, προκλητικό θρίλερ το οποίο αναμετριέται με τον θάνατο και μπαίνει στη θέση όσων χάνουν αγαπημένους

ΤΖΟΝ ΛΑΝΓΚΑΝ
Ο ψαράς
µτφρ.: Πάνος Τοµαράς
εκδ. Αίολος, σελ. 386

Ο Εϊμπ χάνει τη γυναίκα του, η Μαρί γλιστράει ήσυχα μέσα απ’ τα χέρια του λίγο μετά τον γάμο τους, πολύ νέα, πολύ αγαπημένη, πολύ νωρίς και για τους δυο τους. Ο Νταν χάνει την οικογένειά του, τη γυναίκα του και τα δίδυμα αγόρια του, πολύ ξαφνικά, πολύ βίαια, πολύ άδικα. Τους δύο άντρες ενώνει σιγά σιγά η φιλία της ανάγκης. Της ανάγκης να παρηγορηθούν ζώντας τον ίδιο πόνο, να υπάρξουν χωριστά από τους άλλους που συνεχίζουν χωρίς ρωγμές τη ζωή τους, να μιλούν μέσα στη σιωπή, να μην εξηγούν τίποτα, να ψαρεύουν. Ο Εϊμπ αγοράζει σύνεργα και αρχίζει να αποσύρεται σε όχθες και ποτάμια, να κάθεται μόνος, ήσυχος, ακίνητος, ώρες ολόκληρες. Μαζί του, επιφυλακτικά στην αρχή κι έπειτα θαρρετά, θ’ αρχίσει να πηγαίνει και ο Νταν. Σκοτώνουν τον χρόνο τους γιατί δεν έχουν τι άλλο να κάνουν, κανείς δεν τους περιμένει, κανείς δεν νιώθουν να νοιάζεται γι’ αυτούς και ούτε τους ενδιαφέρει. Διαλέγουν διαφορετικές τοποθεσίες.

Η ζωή είναι άξια τιμής και απόλαυσης για κάθε στιγμή της που μας χαρίζεται, που δεν είναι δεδομένη

Το Ρέμα του Ολλανδού. Ενας ορμητικός χείμαρρος με αφιλόξενες όχθες θα μπει στη ζωή τους. Τον συνοδεύουν φοβερές διηγήσεις. Θα μοιάζει, όταν ακούν όσα φοβερά συμβαίνουν στο ρέμα αυτό, να τα θεωρούν υπερβολικά και απίστευτα, δεισιδαιμονίες των ανόητων, πλάσματα ξέφρενης φαντασίας. Θα μοιάζει. Γιατί ο Νταν με τρόπο πλάγιο, σχεδόν ύπουλο, θα παρασύρει τον φίλο του στο Ρέμα του Ολλανδού και θ’ ανηφορίσουν στα δεξιά, μπαίνοντας σ’ έναν κόσμο απίστευτο, ανύπαρκτο για τους πολλούς, υπαρκτό μόνο για τους δυο τους. Υπάρχει ένα κίνητρο, ένα φοβερό δέλεαρ, μια συνθήκη στην οποία δεν μπορεί ν’ αντισταθεί όποιος έχασε αγαπημένους. Το Ρέμα του Ολλανδού οδηγεί στους νεκρούς. Βρίσκονται σε μια παραλία, είναι οι ίδιοι μα είναι άλλοι, μεταμορφώνονται και τρομοκρατούν, δέσμιος ενός τεράστιου απόκοσμου τέρατος είναι ο Ψαράς. Ο δέσμιος του άλλου κόσμου που απαιτεί τη δύναμη των ζωντανών, που απομυζά τα πάντα για να συντηρήσει τον μύθο του. Θα συναντήσουν τους αγαπημένους τους. Ο Εϊμπ γρήγορα θα καταλάβει ότι το απόκοσμο πλάσμα που μοιάζει με τη γυναίκα του, που προσπαθεί να είναι η γυναίκα του, δεν είναι παρά μια φιγούρα, ένα μεταμορφωνόμενο πλάσμα που δεν το θέλει στη ζωή του, όσο και να την αγαπούσε και να την αγαπάει ακόμη, όσο και να χαίρεται που τη βλέπει, ακόμη και που πλαγιάζει μαζί της, φεύγει. Αποφασίζει και βρίσκει τη δύναμη να την αφήσει στον κόσμο των νεκρών, εκεί που ανήκει πια. Ο Νταν, αγκαλιάζοντας τη γυναίκα του, περιτριγυρισμένος από τα μικρά του παιδιά, θα μείνει στην ακτή. Νομίζει ότι του δίνεται ξανά η ζωή που έχασε, δεν νιώθει πως οι νεκροί είναι ένας άλλος κόσμος που δεν χωράει ζωντανούς. Οι διαφορετικές επιλογές των δυο τους θα σημάνουν όχι μόνο το τέλος της φιλίας τους, αλλά και τη γέννηση μιας έχθρας. Ο Νταν θα νιώσει προδομένος, εγκαταλελειμμένος, επιστρέφοντας στον Εϊμπ σαν τέρας θα θελήσει να εκδικηθεί.

Ο Λάνγκαν δημιουργεί μια τρομερή ιστορία. Μια πλοκή μεγαλειώδη και σκοτεινή, απίστευτη και τραγική, ένα θρίλερ φοβερά προκλητικό. Αναμετράται με τον θάνατο, την αμετάκλητη απώλεια, μπαίνει στη θέση όσων χάνουν αγαπημένους και αγγίζει την τρέλα που τους γεννά η απελπισία. Βαδίζει μαζί τους στα σκοτεινά μονοπάτια της αποσύνθεσης που είναι το πένθος και τους συντροφεύει στην όχθη που θα ξαναβρούν τους δικούς τους. Τους μοιράζει σε όσους θα επιστρέψουν στη ζωή, όπως ο Εϊμπ, αρνούμενοι να την εγκαταλείψουν, και σε όσους θα προτιμήσουν τον κόσμο των νεκρών, όπως ο Νταν και θα γίνουν ένα με κείνους, ζωντανοί-νεκροί. Βρισκόμαστε μπροστά σε σελίδες οργιώδους φαντασίας, που μέσα στο παράλογο, το εξωφρενικό, το υπερβατικό, προβάλλουν οι σταθερές αξίες της ζωής μας. Κι ύστερα η απώλεια, ο αξεπέραστος πόνος, η σκληρή μοναξιά και η ταπείνωση μπροστά σ’ αυτό που είναι η ζωή. Άξια τιμής και απόλαυσης, για κάθε στιγμή της που μας χαρίζεται, που δεν είναι δεδομένη. Συγκρούεται τέλος η πραγματικότητα με τη βούληση, αυτό που συμβαίνει κι αυτό που θα θέλαμε, για να γίνει συνείδηση ότι αυτό που υπάρχει είναι που χαράζει τα όριά μας, με μία πρόκληση πάντα, να προσπαθούμε να τα αλλάζουμε για να χωρούν κι όσα θέλουμε.

Ζωή Καραμήτρου – kathimerini.gr