Είναι προδιαγεγραμμένο το τέλος κάθε θυελλώδους σχέσης και η συγκεκριμένη δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.

Η βασική ένσταση σχετίζεται με τον χρόνο έκδοσης του διαζυγίου διότι η ασυμφωνία χαρακτήρων είχε διαφανεί αλλά και αναδειχθεί (κυρίως) στους τελευταίους δύο μήνες. Κι ας μην είχε μεσολαβήσει διάστημα μεγαλύτερο των δύο μηνών από εκείνη την κοινή συνέντευξη Τύπου στο «Κλ. Βικελίδης». Τότε, ως άλλοι Διόσκουροι, Θόδωρος Καρυπίδης και Άγγελος Χαριστέας φώτισαν την καθημερινότητα του Άρη, ξεδίπλωσαν το αγωνιστικό σχέδιο της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου και συνολικά ενίσχυσαν την έξωθεν εικόνα ότι αυτή η συνεργασία ήταν σε εξαιρετικό επίπεδο. Δεν ήταν έτσι. Μια «γκέλα» ήταν αρκετή για την ανάδειξη της αλήθειας.

Όσο σιωπούν οι πρωταγωνιστές, ο περίγυρος (βάζω και του λόγου μου σ’ αυτόν) λέει το μακρύ και το κοντό του. Δικάζει και προδικάζει, υιοθετεί θεωρίες συνομωσίας και ελαχίστως στέκεται στην ουσία. Ίσως πάλι οι πρωταγωνιστές εκτιμούν ότι πρέπει να επικρατήσει αυτό που κάποτε είχε πει ο Γιάννης Ιωαννίδης, παραμονές του FinalFour του Τελ Αβίβ (1994). «Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι», υπό την έννοια ότι η εποχή δεν ενδείκνυται για περαιτέρω εντάσεις και απαιτεί εκτόνωση της κρίσης. Βέβαια, στον πλανήτη Άρη ο διαχωρισμός στρατοπέδων και η εσωστρέφεια είναι αγαπημένες συνήθειες.

Πριν εστιάσω στην ουσία, η αποχώρηση του Άγγελου Χαριστέα είναι πλήγμα. Με τις σωστές αλλά και λανθασμένες αποφάσεις του, δεν έπαψε να είναι ένας από τους κύριους εκφραστές της αρειανής ιδέας. Με την ποδοσφαιρική εμπειρία του αλλά και απειρία του ως ποδοσφαιρικός διευθυντής. Με τη διαφορετική φιλοσοφία του για τον τρόπο λειτουργίας μιας επαγγελματικής ομάδας και τη δυσκολία προσαρμογής του στα πραγματικά δεδομένα. Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, έπαιξε σπουδαίο ρόλο στο κράτημα του όλου οικοδομήματος την περσινή αγωνιστική περίοδο και όλοι όσοι γνωρίζουν τα του Άρεως, ξέρουν ότι το πεδίο δράσης του ήταν απολύτως διευρυμένο σε σχέση με τις αρμοδιότητες που έχει (συνήθως) ο ποδοσφαιρικός διευθυντής. Δεν είπε ποτέ «μην με μπλέξεις σ’ αυτά», αλλά ανέλαβε βάρος ευθυνών το οποίο ήταν δυσανάλογο του ρόλου του.

Από την άλλη πλευρά όμως, όφειλε να είχε διακρίνει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Και δεν αναφέρομαι στις επιλογές παικτών οι οποίες φέρουν τις υπογραφές όλων όσων έχουν σχετική ευθύνη, όσο για το επίπεδο δουλειάς που έγινε στο διάστημα της προετοιμασίας και το οποίο φάνηκε μέσα από την αγωνιστική παρουσία της ομάδας στα τελευταία πέντε παιχνίδια (εκ των οποίων τα δύο φιλικά). Δεν το είδε κι εκεί επιρρίπτει ευθύνη στον εαυτό του. Και καλά κάνει. Δεν εισηγήθηκε την απομάκρυνση του Μίκαελ Ένινγκ (σ. σ. πράγματι δεν τον θεωρεί αποτυχημένο βάζοντας στη ζυγαριά και την περσινή πορεία της ομάδας σε συνδυασμό ασφαλώς με τις συνθήκες) όταν έπρεπε γιατί (όπως και ο Θόδωρος Καρυπίδης) σκέφτηκε τα λόγια του κόσμου.

Η ουσία είναι ότι ένα πλάνο (αποδείχθηκε ότι) στηριζόταν σε τρεμάμενα θεμέλια. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση, αρκεί ο οποιοσδήποτε να εστιάσει στις δηλώσεις που έγιναν στις αρχές Αυγούστου, σ’ εκείνη την κοινή συνέντευξη Τύπου. Και τα θεμέλια πήγαιναν πέρα δώθε από τη στιγμή που ήταν ελάχιστες οι σταγόνες εμπιστοσύνης στους ανθρώπους που επρόκειτο να το εφαρμόσουν και κυρίως στον Γερμανό τεχνικό. Το πλάνο είχε διάρκεια τριών χρόνων και περιλάμβανε (μεταξύ άλλων) τη δημιουργία ισχυρού τεχνικού τιμ του οποίου ο τρόπος δουλειάς και η εν γένει παρουσία του στην ομάδα δεν θα εξαρτιόταν από τον εκάστοτε προπονητή. Ενάμιση μήνα μετά, διαλύθηκε όλο το τεχνικό τιμ, αποχώρησε και ο ποδοσφαιρικός διευθυντής.

Προφανώς ήταν ισχυρότατο το χτύπημα που προκάλεσε στον οργανισμό ο αποκλεισμός στο Europa League αλλά όταν έχεις πίστη στο πλάνο σου και εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που θα το εκτελέσουν, δεν αλλάζουν όλα μέσα σ’ ενάμιση μήνα. Γι’ αυτό αποδείχθηκε πανηγυρικά ότι αυτή η πίστη δεν υπήρχε ποτέ.

Ο Θόδωρος Καρυπίδης αποφάσισε να αλλάξει ρότα, να αναλάβει το καθολικό μέρος των αποφάσεων και γενικώς να το πάρει πάνω του. Φάνηκε από το βράδυ του αποκλεισμού. Το επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά ότι η απόφαση πρόσληψης του Άκη Μάντζιου (ουσιαστικά) δεν τέθηκε προς συζήτηση. Το επίπεδο απογοήτευσης του προέδρου της ΠΑΕ Άρης φωτίζεται στη χθεσινή (23/9) διαρροή, σύμφωνα με την οποία δεν προβλέπεται (άμεσα) πρόσληψη ποδοσφαιρικού διευθυντή αλλά θα αναβαθμιστεί ο ρόλος του Θωμά Ναζλίδη αλλά και του Αγησίλαου Τουμαζάτου.

Ο Θόδωρος Καρυπίδης έχει επίσης τα δίκια αλλά και τα… άδικά του. Είναι τουλάχιστον τραγικό την ημέρα των υπογραφών για την επιστροφή του Ματέο Γκαρσία να πίνεις το πικρό ποτήρι του αποκλεισμού βλέποντας μια αποκρουστική κακοτεχνία, αλλά και άδικο να καταστρέφεις σε λίγες ώρες ό,τι έχτιζες μήνες ολόκληρους. Όπως έχουμε ξαναγράψει σ’ αυτή τη γωνιά, στις ευθύνες του ισχυρού άνδρα της ΠΑΕ Άρης είναι να επιβάλλει συνθήκες επαγγελματικής λειτουργίας με την περαιτέρω στελέχωση της εταιρίας και την ανάπτυξη του αισθήματος «ευθύνης» του καθενός, αλλά για να το κάνει αυτό θα πρέπει να προηγηθεί η εκπόνηση ενός πλάνου το οποίο θα υποστηριχθεί με χρόνο και ενέργειες. Από το 2018 έως και σήμερα, από την ΠΑΕ Άρης πέρασαν δύο ποδοσφαιρικοί διευθυντής (Ντίνος Διαμαντόπουλος, Άγγελος Χαριστέας) και πέντε προπονητές (Πάκο Ερέρα, Σάββας Παντελίδης, Τόλης Τερζής, Μίκαελ Ένινγκ, Άκης Μάντζιος). Αυτό δείχνει ότι ακόμη κι αν υπήρχε πλάνο, αυτό δεν υποστηρίχθηκε ποτέ…

Βασίλης Βλαχόπουλος – gazzetta.gr