Στην κοινωνία υπάρχουν ανοιχτά ρήγματα δεν πρέπει να τα προσπεράσουμε

Παρακολουθώ μια επίμονη προσπάθεια να παρουσιαστεί η εικόνα ότι το κύμα δυσαρέσκειας που αποτυπώθηκε με ποικίλους τρόπους μετά την τραγωδία στα Τέμπη έχει υποχωρήσει.

Δεν αμφισβητώ τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων και τις εκτιμήσεις που κάνουν με βάση τις απαντήσεις που δίνονται σε συγκεκριμένα ερωτήματα.

Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω είναι ότι δεν είχαμε να κάνουμε απλώς με κάποιες δημοσκοπικές τάσεις, αλλά με βαθύτερες δυναμικές.

Οι δυναμικές αυτές δεν γεννήθηκαν με την τραγωδία στα Τέμπη. Αυτή απλώς τις έφερε στο προσκήνιο.

Οι δυναμικές αυτές είχαν να κάνουν με τις διαιρέσεις που διαπερνούν σήμερα την κοινωνία.

Μια κοινωνία που δεν είναι σαν τα προεκλογικά φυλλάδια των κομμάτων.

Μια κοινωνία που το μεγαλύτερο μέρος της δεν αισθάνεται ότι είναι με τη μεριά των «κερδισμένων», αλλά αυτή των «αδικημένων».

Μια κοινωνία όπου η πλειοψηφία της ζητά κάτι παραπάνω από απλώς μια αύξηση του κατώτατου μισθού ή περισσότερες θέσεις εργασίας.

Γιατί υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο «επιβιώνω» και «μου αρέσει η ζωή που κάνω».

Έτσι μπορεί σήμερα οι άνθρωποι να τα «βγάζουν πέρα» κάπως καλύτερα σε σχέση με ότι συνέβαινε για παράδειγμα 10 χρόνια πριν όταν μέσα στα μνημόνια τους κυρίευε η απελπισία, αλλά δεν είναι χαρούμενοι με αυτά που βλέπουν.

Νιώθουν ότι χρειάζεται να δουλεύουν όλο και περισσότερο, ότι πρέπει να πληρώνουν όλο και περισσότερα, ότι η κοινωνική προστασία θα υποχωρεί, ότι η ανασφάλεια θα αυξάνεται.

Νιώθουν ότι το πολιτικό σύστημα είναι φτιαγμένο για να εξυπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα και όχι τους απλούς ανθρώπους.

Νιώθουν ολοένα και μεγαλύτερη δυσπιστία απέναντι στο κράτος.

Οι άνθρωποι αυτοί, η μεγάλη πλειοψηφία, θέλει αλλαγή.

Όχι απλώς κυβέρνησης, αλλά πολιτικής.

Σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η βαθύτερη δυσαρέσκεια κατεβαίνει στο δρόμο.

Σε άλλες περιπτώσεις παραμένει βουβή.

Κάποιες φορές οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν ότι υπάρχουν τα κόμματα και οι πολιτικοί που μπορούν να φέρουν την αλλαγή.

Άλλες φορές δεν έχουν εμπιστοσύνη στα κόμματα και στους πολιτικούς.

Κάποιες φορές μπορεί να κάνουν πραγματικές κοινωνικές εκρήξεις.

Άλλες να δίνουν την ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα είναι ήρεμα.

Όμως, αυτό δεν αναιρεί ότι αυτή η πραγματικότητα δεν τους «χωράει».

Και αυτό σημαίνει ότι το ρήγμα είναι ενεργό.

Και τα ενεργά ρήγματα στο τέλος δίνουν και σεισμούς.

Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος-in.gr