Το «νάρκισσος» που συνοδεύει πλέον μόνιμα ως χαρακτηρισμός τον Γιάνη Βαρουφάκη, με αποχρώσεις, άλλοτε πιο εμφατικά, με θυμό, άλλοτε πιο ανάλαφρα, ως χαριτωμένος προσδιορισμός που δίνει ακόμη και άφεση αμαρτιών, δεν είναι επαρκής. Ο άνθρωπος που γράφοντας το βιβλίο του «έβλεπε» ήδη τον εαυτό του ως μυθιστορηματικό – κινηματογραφικό ήρωα δεν εμπίπτει απλώς στην παθολογία του σταρ σίστεμ. Εχει και προθέσεις. Η διαχείριση των οικονομικών μιας χώρας, καθώς και η στάση ενός υπουργού Οικονομικών εν γένει αλλά και, ακόμη περισσότερο, σε εξαιρετικά κρίσιμες περιόδους, δεν νομιμοποιείται ούτε απονομιμοποιείται όταν περάσει στη σφαίρα της μυθοπλασίας. Βαδίζοντας δηλαδή πάνω στο κόκκινο χαλί, δεν μεταβάλλεσαι αυτομάτως από ένας, πρώην, υπουργός Οικονομικών (που συν-χρεώνεται ένα μνημόνιο και capital controls) σε πρωταγωνιστή της μεγάλης οθόνης. Το Φεστιβάλ της Βενετίας, το γκλάμουρ, τα φλας, οι τουαλέτες, η κινηματογραφική κριτική δεν εξουδετερώνουν ούτε μετατοπίζουν την πολιτική ευθύνη.

Η δημοσιότητα που έχει δοθεί, δικαιολογημένα, στη χώρα μας για την ταινία του Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στην αίθουσα», βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του κ. Βαρουφάκη, μετατοπίζει τη συζήτηση από τις προϋποθέσεις και τους κανόνες, βάσει των οποίων οφείλουν να λειτουργούν πρόσωπα με θεσμική ιδιότητα, στο «απροϋπόθετο» της τέχνης. Από τη λογοδοσία των πολιτικών προσώπων για πράξεις ή παραλείψεις τους, στην ευρυχωρία της κινηματογραφικής διαδικασίας και δημιουργίας.

Οτι ο Γιάνης Βαρουφάκης ηχογραφούσε τις συνομιλίες του Eurogroup είναι γνωστό. Τελευταία πληροφορηθήκαμε ότι με αυτές τροφοδότησε και τον σκηνοθέτη της ταινίας, αλλά –το σημαντικότερο– αφήνει και ανοικτό το ενδεχόμενο να τις διοχετεύσει στο Διαδίκτυο. «Το σκέφτομαι να ανεβάσω τις ηχογραφήσεις στο Διαδίκτυο», είπε. «Θα ήταν καλό για το ιστορικό αρχείο της Ευρώπης».

Δεν είναι μόνο η παρανομία της παγίδευσης συνομιλίας εν αγνοία των συνομιλητών. Αυτό αφορά το πρώτο στάδιο. Το επόμενο, διαδικτυακό, βήμα μοιάζει να ενέχει και μια απειλή, παρά το δηλωμένο ενδιαφέρον για τον… εμπλουτισμό του ευρωπαϊκού ιστορικού αρχείου. Ισως και μια προειδοποίηση προς τους Ευρωπαίους με τελικό αποδέκτη την ελληνική κυβέρνηση, σε περίπτωση που, η τελευταία, θελήσει να σκαλίσει την «υπερήφανη διαπραγμάτευση»;

Οσο πάντως το σταρ σίστεμ δεν εξασφαλίζει το απυρόβλητο, άλλο τόσο και η βουλευτική ασυλία δεν απαγορεύει τη διερεύνηση μιας υπόθεσης.

ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ – ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ