Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει στο sportfm.gr για τους χειρισμούς των ανθρώπων του Άρη στο θέμα της άρσης των ban.

Στον Άρη η ισορροπία ανάμεσα στην αποθέωση και την υπέρμετρη κριτική ήταν και παραμένει δύσκολη υπόθεση. Από την μια έχουμε τους μόνιμους αρνητές που βρίσκουν πάντα κάτι να πουν ακόμη και όταν όλα δείχνουν να έχουν πάρει τον σωστό δρόμο και από την άλλη αυτούς που δράττονται κάθε ευκαιρίας για να ταχθούν αναφανδόν υπέρ κάποιου.

Υπήρχε ανέκαθεν μια δυσκολία στο να γίνει δεκτό κάτι δίχως πρώτα να περάσει από κάθε είδους φίλτρο. Καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα. Το ίδιο παρατηρώ να γίνεται τις τελευταίες ώρες με αφορμή τις ενέργειες του Θόδωρου Καρυπίδη για την άρση των ban. Ο καλύτερος Πρόεδρος που υπήρξε από τους μεν, έκανε το αυτονόητο από τους δε.

Συγχωρέστε με αλλά αρνούμαι να παίξω αυτό το παιχνίδι. Έχει αποδειχθεί ότι δεν οδηγεί πουθενά. Καλό είναι να εξετάζουμε τα πράγματα κάθε φορά κάτω από τις συνθήκες που παίρνονται οι αποφάσεις, δίχως υπερβολές ή αφορισμούς. Στην περίπτωση του χειρισμού του θέματος των ban από τη ΦΙΦΑ υπάρχουν κάποια δεδομένα.

Αφού εξαντλήθηκαν τα περιθώρια να δοθεί μια συνολική λύση του θέματος μέσω Γεραπετρίτη και των απευθείας επαφών του με την ΦΙΦΑ και ενόσω παραμένει ο… περίεργος ρόλος της ΕΠΟ στο θέμα (δέχομαι και μια κάποια αμέλεια φυσικά από μέρους του Άρη), δεν υπήρχε άλλος δρόμος από την συμφωνία με τους τέσσερις που είχαν αμετάκλητες αποφάσεις. Είτε με διακανονισμό όπως έγινε με τον Σιστόν είτε με εφάπαξ καταβολή στην περίπτωση του Πορτίγια.

Ήταν ο μοναδικός τρόπους που είχε ο Καρυπίδης, ώστε αφενός να προστατέψει την επένδυση και τα χρήματα που έχει βάλει στον Άρη και αφετέρου να μην υποθηκεύσει αγωνιστικά την επόμενη σεζόν. Κοινώς για να μπορέσει να δημιουργήσει την ομάδα της επόμενης χρονιάς θα έπρεπε να… ξηλωθεί στην κυριολεξία. Έτσι μόνο υπάρχει ο τρόπος να πάρει με κάποια μορφή πίσω τα χρήματα που πλήρωσε και θα συνεχίσει να πληρώνει για οφειλές που δημιούργησαν άλλοι. Επενδύοντας στην υπεραξία της ομάδας, την εξέλιξή της, σε μια καλή πορεία στο Γιουρόπα Λιγκ που θα φέρει έσοδα.

Ένα δεύτερο που κατά την ταπεινή μου γνώμη οφείλουμε στην υπόθεση αυτή να προσμετρήσουμε είναι το εξής. Ότι όλο αυτό έλαβε χώρα σε μια δύσκολη διεθνώς οικονομική συγκυρία εξαιτίας του covid-19. Με συρρικνωμένα τα έσοδα, χωρίς κόσμο στα γήπεδα και με την αβεβαιότητα για το αύριο να παραμένει σε υψηλά επίπεδα και να μην επιτρέπει προγραμματισμό αφού εύκολα μπορεί να ανατραπεί από τις εξελίξεις.

Σε αυτό το δυσμενές περιβάλλον ο ισχυρός άνδρας της ΠΑΕ έχει βγάλει ήδη από την τσέπη του εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να κλείσουν οι υποθέσεις των τεσσάρων (και θα συνεχίσει να βάζει με τις εφέσεις στο CAS και τις παραστάσεις στην πειθαρχική της ΦΙΦΑ αφού κάθε μέρα σκάει και μια άλλη υπόθεση από κάποιον πρώην ποδοσφαιριστή ή ατζέντη). Χρήματα που προφανώς θα τα αξιοποιούσε διαφορετικά και προς όφελος της ομάδας. Καλύπτοντας τις φετινές υποχρεώσεις προς τους ποδοσφαιριστές, κάνοντας πιο εφικτές τις ανανεώσεις και φυσικά τις προσθήκες που θα γίνουν στο ρόστερ.

Ένα ακόμη που οφείλουμε να παραδεχθούμε είναι ότι ο Καρυπίδης λάθη δικά του ή των άλλων τα πληρώνει ο ίδιος (θυμηθείτε τις περιπτώσεις Τζεμπούρ, Αντρέου, Μιλούνοβιτς, κτλ). Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Και είναι αλήθεια ότι από εποχής Κοντομηνά και ύστερα, είναι ο πρώτος που δεν αρκείται μόνο στη διαχείριση των εσόδων της εταιρίας (τηλεοπτικό, εισιτήρια διαρκείας και πόρτας, χορηγούς) αλλά βάζει λεφτά όταν υπάρχει ανάγκη, κάνοντάς τα μετά μετοχές. Λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι παρά τις αναποδιές, την στοχοποίηση, τις παραλείψεις φυσικά, συνεχίζει με τον τρόπο του να προσπαθεί να φέρει το καράβι σε ήρεμα νερά. Για μένα το σημαντικό είναι να συνεχίσει κάθε μέρα να μπαίνει στο αίμα του η δίψα και η τρέλα του αρειανού. Να καταλάβει ότι αν χτίζει κάθε μέρα και κάτι, θα το εισπράξει πολλαπλάσια. Έφτιαξε ένα σύγχρονο προπονητικό κέντρο από το χάλι που ήταν το Ρύσιο, σουλούπωσε το γήπεδο εν όψει συμμετοχής στο Γιουρόπα Λιγκ, το ηλεκτρονικό κατάστημα της ΠΑΕ λειτουργεί πλέον επαγγελματικά και σε υψηλά πρότυπα, ανακαινίζει τώρα μπουτίκ και γραφεία της ΠΑΕ, σιγά-σιγά θα πάει και στις υποδομές και την καλύτερη οργάνωση.

Φέτος ειδικά ο φίλος του Άρη πρέπει να είναι συνεπής στην αγορά διαρκείας και στη βοήθεια προς την ομάδα σε μια εποχή με μηδενικά έσοδα και πολλά έξοδα. Μια πράξη, η αγορά διαρκείας που ενδεχομένως να οριοθετήσει και την οικονομική πολιτική ενόψει της νέας χρονιάς που αναμένεται πολύπλοκη αλλά και προκλητική, λόγω της ευρωπαϊκής συμμετοχής, να δώσει στην ιδιοκτησία και το καύσιμο που είναι αναγκαίο αλλά και την ηθική ικανοποίηση για να συνεχίσει να βελτιώνει το club, να φέρνει καλύτερους παίκτες και να κυνηγάει συν τω χρόνω μεγαλεπήβολους στόχους.