Θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει «ελληνικό παράδοξο». Η Δύση ταλανίζεται από μια πολιτική και θεσμική κρίση χωρίς προηγούμενο. Στις ΗΠΑ κυβερνά ένας πρόεδρος που κανείς δεν ξέρει πώς και γιατί παίρνει διάφορες αποφάσεις. Φάσκει και αντιφάσκει, μπαίνει σε αχρείαστες έριδες με παραδοσιακούς συμμάχους της χώρας του και κατηγορεί ως «εχθρούς του έθνους» δημοσιογράφους και κορυφαίους θεσμικούς παράγοντες. Οσο και να έχουμε συνηθίσει στην «τρέλα» της εποχής Τραμπ, δεν μπορούμε παρά να ανησυχούμε για το πού πάει η πιο ισχυρή δημοκρατία του πλανήτη.

Τη Βρετανία, πάλι, τη θαυμάζαμε για τους θεσμούς της, την προβλεψιμότητά της και τον σεβασμό της παράδοσης. Εδώ και λίγα χρόνια, όμως, τη βλέπουμε να κατρακυλάει σε μια κλιμακούμενη κρίση υπό την ηγεσία των «αρίστων», των καλύτερων –υποτίθεται– προϊόντων του κατεστημένου της. Αυτό που παρακολουθούμε στη Μ. Βρετανία μάς τρομάζει. Εχει στοιχεία τυχοδιωκτισμού και ανευθυνότητας, χωρίς να είναι σαφές πως μπορεί να καταλήξει σε κάποιο αίσιο τέλος.

Οσο για την Ιταλία, δεν τη θαυμάζαμε ποτέ για τη σταθερότητά της, ούτε για τους πολιτικούς της. Αλλά και αυτή ζει ένα πρωτόγνωρο πραγματικό δράμα, καθώς η πολιτική άρχισε να μιμείται τα ριάλιτι-σκουπίδια με τα οποία γέμισε για πολλά χρόνια η ιταλική τηλεόραση. Δεν υπάρχει ένας σχετικά στιβαρός και υπεύθυνος πολιτικός που να μπορεί να βγάλει τη χώρα από τα βαθιά της αδιέξοδα. Μία από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο εξαρτάται από τύπους σαν τον Σαλβίνι ή τον Μπερλουσκόνι.

Αν τα σκεφθεί κανείς όλα αυτά, μάλλον θα πρέπει να φωνάξει «πάλι καλά, είμαστε σε πολύ σωστό δρόμο στην Ελλάδα». Η χώρα πέρασε μια τεράστια κρίση, που έθεσε σε αμφισβήτηση κραταιά κόμματα, θεσμούς, τον δυτικό προσανατολισμό της, τα πάντα. Πειραματιστήκαμε, εκλέξαμε τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μπλοφάραμε και αποφασίσαμε ότι… αρκετά. Εκλέξαμε μια Βουλή χωρίς τη Χρυσή Αυγή και με μια συντριπτική φιλοευρωπαϊκή πλειοψηφία. Και μια κανονική κυβέρνηση, με έναν καθαρό ορίζοντα τετραετίας μπροστά της. Προφανώς δεν είμαστε μια βαρετή, προβλέψιμη χώρα ακόμη, αλλά βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο. Ωριμάσαμε πιο γρήγορα από την υπόλοιπη Δύση; Είμαστε πιο ευέλικτοι και προσαρμοστικοί στα δύσκολα; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Είναι, πάντως, εντυπωσιακό ότι την εποχή της διαδεδομένης «ανωμαλίας» σε πολλές εμβληματικές χώρες της Δύσης, εμείς επιστρέψαμε στην κανονικότητα. Ποιος ξέρει, μπορεί μια μέρα να υπάρξει και ένα σεμινάριο για το πώς η Ελλάδα επιβίωσε, ωρίμασε και προσαρμόστηκε μέσα από την κρίση, με Αμερικανούς, Βρετανούς και Ιταλούς να παρακολουθούν…

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ – ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ