Στο πραγματικό πεδίο ο Σταύρος Θεοδωράκης έκανε λάθη

Ο μόνος δρόμος για τον οποίο λέγεται πως στρώθηκε από καλές προθέσεις είναι αυτός προς την κόλαση. Για οτιδήποτε άλλο, οι καλές προθέσεις δεν αρκούν για να σε πάνε πουθενά, πόσο μάλλον αν δεν έχεις και τον καιρό υπέρ σου. Σε αυτή την απλή διαπίστωση μπορεί να εντοπίσει κανείς τα προβλήματα που οδήγησαν ένα από τα πιο φιλόδοξα πολιτικά πρότζεκτ της μεταπολίτευσης στη διάλυση.

Ο λόγος για το Ποτάμι, ένα κόμμα στο οποίο αυτές τις μέρες πέφτει ένας ρόλος άχαρος, τον οποίο όμως το ίδιο επέλεξε. Τον ρόλο του κόμματος που παίζει σε ισορροπίες λεπτές και αιχμηρές σαν λεπίδι, ανάμεσα σε αυτό που θέλει να είναι και σε αυτό που η πραγματικότητα το φέρνει.

Το κόμμα, δηλαδή, που θα πρέπει να αποφασίσει αν θα επιμείνει στις αρχές του παρότι αυτό θα βοηθήσει την κυβέρνηση, παρότι οι ψήφοι του θα προσμετρηθούν με την συγκυβέρνηση που θα τις πανηγυρίσει και θα τις κάνει παρέλαση στα διεθνή ΜΜΕ, ως προσωπική νίκη Τσίπρα.

Του πρωθυπουργού της κυβέρνησης που σέβεται το Ποτάμι μόνο όταν τη συμφέρει, που το εκτιμούσε για να κάνει το αριστερό, το δικαιωματικό, «κομμάτι» της όταν δεν είχε τις ψήφους του «έντιμου συνεργάτη» Καμμένου, και που το λοιδορούσε όλες τις υπόλοιπες μέρες ή επιβράβευε την αξιοσύνη του κλέβοντας του έναν βουλευτή.

Ξεκίνησε καλά

Ο Σταύρος Θεοδωράκης ξεκίνησε με όλους τους καλούς οιωνούς. Εκεί που η κεντροαριστερά συζητούσε ατέρμονα για το αν θα ενωθεί και που θα πάει, αυτός μάζεψε μια ομάδα ανθρώπων που πίστευαν πως η πολιτική χρειάζεται να την αναλάβουν μη πολιτικοί κι έκανε το μπαμ με την ανακοίνωση της ίδρυσης του Ποταμιού.

Το πρώτο πρόβλημα φάνηκε από νωρίς κι έχει να κάνει με τη διαφορά του ρόλου του δημοσιογράφου από τον ρόλο του πολιτικού. Ο δημοσιογράφος είναι ένας παρατηρητής κι ένας διαμεσολαβητής, αναζητά ευθύνες και ελέγχει στο όνομα του δημόσιου συμφέροντος.

Αυτό δημιουργεί συχνά μια πάρα πολύ μεγάλη παρεξήγηση που κάνει πολύ ελκυστική σε κάποιους τη μεταπήδηση από τα ΜΜΕ στην πολιτική. Αυτή που λέει πως αν τόσα χρόνια ελέγχεις τους πολιτικούς, πως αν τόσα χρόνια τους ασκείς κριτική, πως αν αφουγκράζεσαι την κοινωνία (το οποίο συχνά είναι μια αυταπάτη), τότε έχεις πολύ μεγάλες πιθανότητες να κάνεις τη δουλειά τους καλύτερα από αυτούς ή ότι εν πάση περιπτώσει τη γνωρίζεις ήδη, πριν καν μπεις στον στίβο.

Σε μια περίοδο κρίσης όμως, η πίεση αυξάνεται. Ο πολιτικός, ακόμη κι αν δεν έχει να διαχειριστεί εξουσία, έχει σίγουρα να πάρει αποφάσεις μέσα σε συνθήκες έκτακτες. Ακόμη κι αν πιστεύεις λοιπόν ότι τα έχεις πει όλα, αυτό δεν έχει καμία σημασία στο πραγματικό πεδίο. Εκεί πρέπει να ξέρεις όχι μόνο τι είσαι και τι θες αλλά και πως θα ελιχθείς, τι αποφάσεις θα πάρεις και μέχρι που θα υποχωρήσεις, υπερασπιζόμενος ταυτόχρονα το ιδεολογικό σου στίγμα.

Τα λάθη

Στο πραγματικό πεδίο ο Σταύρος Θεοδωράκης έκανε λάθη. Ενώ ξεκίνησε με απανωτές καταδίκες στους πολιτικούς και το πολιτικό σύστημα χρειάστηκε, κάποια στιγμή, να ανοιχτεί και σε πρόσωπα που προέρχονταν ακριβώς από αυτό. Πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 αλλά κατά το πρώτο εξάμηνο του εμφανίστηκε ως πρόθυμος να συνεργαστεί με τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ αν αυτός «σοβαρευτεί» και αφήσει πίσω του τους ΑΝΕΛ, παρότι τον χτυπούσαν λυσσαλέα ως απολιτίκ και κόμμα «των εργολάβων» και παρότι ήταν απολύτως προφανές ότι υπήρχε στρατηγική απόφαση για τη συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο.

Όταν το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο η γραμμή του απέναντι στην κυβέρνηση έγινε εξαιρετικά επικριτική. Στη συνέχεια, ενώ είχε εκφραστεί εξαιρετικά αρνητικά για το ΠΑΣΟΚ, όχι σε επίπεδο προσώπων αλλά σε ότι συμβόλιζε εντός του παλαιού πολιτικού συστήματος, επιδίωξε να γίνει αρχηγός ενός χώρου στον οποίο η πλειοψηφία του κόσμου έχει κοινωνική αναφορά στο ΠΑΣΟΚ. Όταν η απόπειρα αυτή στέφθηκε με την (αναμενόμενη σε όλους πλην του ιδίου μάλλον) αποτυχία, αποφάσισε να θωρακίσει το Ποτάμι και το διαζύγιο του με το Κίνημα Αλλαγής ήρθε πολύ γρήγορα.

Από εκεί και πέρα, ο κόσμος που είχε ψηφίσει ή έβλεπε θετικά το Ποτάμι, κουρασμένος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, απέκτησε τη ρεαλιστική προοπτική να την ξεφορτωθεί ψηφίζοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία που, επί ηγεσίας του, επιδιώκει ανοιχτά μια διεύρυνση στο κέντρο. Σε μια τέτοια Νέα Δημοκρατία θα μπορούσε να είχε ρόλο και ο Σταύρος Θεοδωράκης; Φυσικά.

Και φαίνεται πως το ενδεχόμενο αυτό είχε απασχολήσει και τις δυο πλευρές. Πως διαφαίνεται το μέλλον μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών; Λιγάκι πιο θολό.

Τζίνα Μοσχολιού – in.gr