Μία προσωπική αφήγηση

Δεν ήμουν ποτέ καπνίστρια. Αρχισα ενώ έκανα μία απελπισμένη, τελευταία προσπάθεια να εκτονώσω την ένταση, την πρώτη φορά που βρέθηκα στον δρόμο της θεραπείας των 12 βημάτων και αντιμετώπισα κατάφατσα τον καταφανή αλκοολισμό μου.

Το κάπνισμα φαινόταν εντάξει, εκεί. Ηταν η επιτομή των πολλών συγκεντρώσεων των 12 βημάτων, ”η συνάντηση μετά την συνάντηση”, όταν μπορούσες να σταθείς έξω, στην παγωμένη νύχτα και να ζεσταθείς με μία μικρούτσικη φλόγα στα χείλη σου.

Αγαπούσα το κάπνισμα. Θα το αγαπούσα ακόμα, αλλά είμαι ένας νοήμων άνθρωπος, επαγγελματίας υγείας – και με τρομοκρατεί η αύξηση των πιθανοτήτων εμφράγματος, οπότε δεν καπνίζω πλέον.

Αλλά η ακτίνα φωτός της αρχικής αποχής μου από το ποτό, ήταν τούτο: Μπορούσα να καπνίζω όσο ήθελα. Από την στιγμή που δεν έπινα, το κάπνισμα ήταν το μικρότερο κακό. Επέστρεψα στον εαυτό μου αυτή την ανακούφιση και την απόλαυση της νικοτίνης.

Έτοιμη να σπάσει

Ήταν προτιμότερο από την ζημιά που είχε προκαλέσει στην ζωή μου το ποτό. Το άδειο διαμέρισμά μου ήταν μία εξώφθαλμη υπενθύμιση του ότι ο σύντροφός μου απηύδησε κι έφυγε τελικά. Μέσα μου ένιωθα σαν εύθραυστη πορσελάνη, ραγισμένη στις άκρες, έτοιμη να σπάσει με κάθε βήμα μου.

Σε μία τελευταία προσπάθεια να ξεπεράσω τον αλκοολισμό μου, αγόρασα ένα εισιτήριο για το νησί Καουάι κι έφυγα. Και βρέθηκα εκεί, να κλαίω στην όχθη ενός ποταμού, πάνω από την υπερμεγέθη μπύρα μου και να στέλνω μήνυμα σε φίλο, ”δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω μετά από αυτό.”

Η ελπίδα της αρχικής περιόδου της αποτοξίνωσης, ήταν τόσο εύθραυστη, όσο ένα νεογέννητο και θα έκανα ο,τι μπορούσα για να την κρατήσω ζωντανή. Συμφώνησα με τον εαυτό μου ότι θα κάπνιζα ελεύθερα επί ένα χρόνο κι ύστερα θα σταματούσα, διότι το να κόψει κανείς την συνήθεια της νικοτίνης είναι πολύ εύκολο, σωστά;

Καταφύγιο στο άτμισμα

Λάτρευα το κάπνισμα αλλά μισούσα τη μυρωδιά, τη γεύση και γενικά την όλη ιδέα των τσιγάρων. Ευτυχώς για μένα, το ταξίδι μου προς την αποτοξίνωση από το αλκοόλ συνέπεσε με την εποχή του ατμίσματος. Γευστική και αρωματική νικοτίνη, πήγαινε κατ ευθείαν στα πνευμόνια μου με ένα απλό κλικ. Ακόμα και η μητέρα του, που δεν αντέχει το κάπνισμα και μου έλεγε ότι τα πνευμόνια μου θα γίνουν σαν ποπ κορν από το άτμισμα, δεν μου γκρίνιαζε.

Οταν βρεθήκαμε στο χιονισμένο σπίτι του αδελφού μου, στην Αιόβα, τα περασμένα Χριστούγεννα, με τη. νηφαλιότητά μου ολόφρεσκη, της είπα: ”Εκοψα το ποτό, δώσε μου περιθώριο με το κάπνισμα” και μου είπε απλώς εντάξει, λαμβάνοντας υπόψη τις 90 μέρες χωρίς ποτό που είχα συμπληρώσει τότε.

Αρχισα να έχω βήχα, αλλά δεν ανησύχησα και πολύ. Σκέφτηκα να καπνίζω λιγότερο, αλλά δεν ήξερα πώς. Το άτμισμα είχε γίνει σημαντικό μέρος της ζωής και της ρουτίνας μου. Ηταν ο μόνιμος σύντροφός μου. Ωχ, έτσι ακριβώς ήταν και το αλκοόλ. Μήπως έχω άλλο πρόβλημα τώρα;

Επιστρέφοντας εκείνα τα Χριστούγεννα από το σπίτι του αδελφού μου, η συσκευή ατμίσματός μου σταμάτησε να δουλεύει κι έπρεπε να αντιμετωπίσω μία πτήση έξι ωρών για την Καλιφόρνια. Ο πανικός μου κορυφώθηκε όταν κάναμε μία 90λεπτη ενδιάμεση στάση. Φοβόμουν ότι τα μπουκάλια με αλκοόλ στα μπάρ του αεροδρομίου θα με παρέσυραν προς το μέρος τους κι έτσι έψαξα και βρήκα ένα μέρος που πουλούσε τσιγάρα, πήρα ένα πακέτο Μεντόλ (Μεντόλ; Ποιά είμαι;) και βγήκα έξω να καπνίσω.

Κάπνισα και τα 20 τσιγάρα σε ένα παγκάκι μιας παραλίας της πόλης κι ήμουν τρομερά ευγνώμων και ανακουφισμένη που μπόρεσα να τα αγοράσω. Αναρωτήθηκα πώς καταφέρνουν και ταξιδεύουν οι κανονικοί καπνιστές.

Ο πρώτος χρόνος της νηφαλιότητάς μου συνεχίστηκε κάπως έτσι, αλλά άρχισα να κάνω περισσότερη αναρρίχηση και να παίρνω όλο και πιο σοβαρά το σπορ. Αναπόφευκτα, είδα ότι τα πνευμόνια μου δεν συμπαθούσαν το πολύ σκαρφάλωμα, ειδικά σε υψόμετρο. Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να κόψω το κάπνισμα.

Συμπληρώνοντας τον πρώτο χρόνο αποχής από το αλκοόλ, είχα σχεδιάσει μία εκδρομή στο Εθνικό Πάρκο Sequoia. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να είναι μία καλή ευκαιρία για να το κόψω και να μην πάρω μαζί μου τα σύνεργα ατμίσματος, αλλά ανησυχούσα ότι θα ένιωθα χαμένη χωρίς αυτά.

Τρεις μέρες πριν το ταξίδι, χρειάστηκε να βγάλω δύο φρονιμίτες μου και μία από τις βασικές οδηγίες μετά την επέμβαση, ήταν να μην καπνίζω. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να το κόψω. Δεν υπήρχε καμμία περίπτωση να τρέξω στα δάση, ώρες μακρυά από οποιαδήποτε ιατρική βοήθεια και να επιδεινώσω την ήδη πονεμένη κατάσταση του στόματός μου.

Κι αυτή είναι η καλύτερη συμβουλή που δίνω στους ανθρώπους που θέλουν να κόψουν το κάπνισμα. ”Κάντε χειρουργείο στα δόντια σας και μετά πηγαίντε για κάμπινγκ. Δεν θα θέλετε να καπνίσετε.”

Dr. Alice Kerby – huffingtonpost.gr