Οι Financial Times προτείνουν 12 ταινίες για τη μαγεία της γαλλικής πρωτεύουσας, γνωρίζοντας πως η λίστα δεν θα είναι ποτέ πλήρης.

Θεωρείται η πιο ερωτική πόλη του κόσμου, είναι σικ και καρτποσταλική και, κυρίως, από εκεί ξεκίνησε η ιστορία του κινηματογράφου.

Στις 28 Δεκεμβρίου 1895, οι πρωτοπόροι Auguste και Louis Lumière φιλοξένησαν την πρώτη τους εμπορική προβολή ταινιών στο υπόγειο του Grand Café στη Boulevard des Capucines, στο Παρίσι.

Τα αδέρφια θα εγκατέλειπαν τον κινηματογράφο λίγα χρόνια αργότερα, αλλά έβαλαν την αρχή εκείνο το βράδυ. Ανάμεσα στο πλήθος ήταν ο Léon Gaumont, ο οποίος θα ίδρυε σύντομα το πρώτο κινηματογραφικό στούντιο στον κόσμο, και ο μάγος της σκηνής Georges Méliès, μετέπειτα σκηνοθέτης του θρυλικού «A Voyage to the Moon».

Το Παρίσι, με το εξαίσιο μωσαϊκό ιστορίας και καινοτομίας, φτιάχτηκε για να αποτελεί το τέλειο σκηνικό στο σινεμά, και μόνο η Νέα Υόρκη θα μπορούσε να το συναγωνιστεί. Και όπως συμβαίνει με τις ταινίες της Νέας Υόρκης, κάθε σύγχρονη λίστα με κινηματογραφικές ταινίες θα ήταν ατελείωτη ή ελλιπής.

Τι προτείνουν λοιπόν:

«Το κόκκινο μπαλόνι» (The Red Balloon-1956)

Η μικρού μήκους ταινία του Albert Lamorisse «ξοδεύει» 35 λεπτά παριζιάνικης μαγείας. Ξεκινώντας με ένα αγόρι που ανακαλύπτει ένα χαμένο μπαλόνι στα σκαλιά του Passage Julien-Lacroix, αυτό που ακολουθεί είναι ταυτόχρονα μια μεθυστική παιδική περιπέτεια και μια συγκλονιστική χρονοκάψουλα μιας βροχερής μέρας, στην υπαίθρια αγορά Belleville που έχει πλέον μισοσβήσει.

«Πριν Το Ηλιοβασίλεμα» (Before Sunset-2004)

Το Παρίσι δεν ανήκει μόνο στους Παριζιάνους, ανήκει στον λαό. Στο δεύτερο κεφάλαιο της τριλογίας «Before» του Richard Linklater, εκπροσωπούνται και οι δύο ομάδες. Ο Ethan Hawke είναι ο Αμερικανός συγγραφέας που βρίσκεται στην πόλη για δουλειά και η Julie Delpy είναι η ντόπια με την οποία έχει ένα ερωτικό παρελθόν. Λίγο το παρελθόν, λίγο το Παρίσι καταλήγουν βα αναζωπυρώσουν το μεγάλο πάθος.

«Οι εραστές της γέφυρας» (Les Amants du Pont-Neuf-1991)

Το πραγματικό Παρίσι εμφανίζεται στην οθόνη στο μεγάλο πορτρέτο του amour fou που δημιούργησε ο σκηνοθέτης Leos Carax. (Η πρώτη συνάντηση μεταξύ του Denis Lavant και της Juliette Binoche λαμβάνει χώρα στη Boulevard de Sébastopol.) Το θαύμα της ταινίας, θεαματικό και μοναδικό, είναι ο τρόπος που σε τραβάει ακόμα στην πόλη τόσο έντονα.

«Αταλάντη» (L’Atalante-1934)

Η ταινία του Jean Vigo περνά μόνο ένα μέρος της ιστορίας της στο Παρίσι, το «ζωγραφίζει» ωστόσο αξέχαστα ως ένα μέρος με αστραφτερές βιτρίνες, αποπλάνηση και κίνδυνο. Όταν το επέτρεψε ο χειμώνας του 1933-4, ο Vigo τράβηξε εξωτερικά πλάνα στο Bassin de la Villette. Οι καιρικές συνθήκες πιστεύεται ότι επιτάχυναν τον θάνατό του εκείνη τη χρονιά, σε ηλικία μόλις 29 ετών.

«Τα κορίτσια» (Girlhood-2014)

Η «δυνατή» ιστορία της ταινίας της Céline Sciamma αποτυπώνει σε τρία μεθυστικά κεφάλαια τη ζωή μιας νεαρής γυναίκας από τα τετράγωνα του Cité de la Noue στο Bagnolet. Η ταινία είναι ένα μάθημα για το πώς, ακόμη και για έναν Παριζιάνο, ένα ταξίδι με το μετρό στο Les Halles μπορεί να μοιάζει με ένα ταξίδι σε έναν άλλο κόσμο.

«Αλφαβίλ» (Alphaville-1965)

Αν το «Με κομμένη την ανάσα» κατέστησε το Παρίσι ως την πρωτεύουσα του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού κινηματογράφου, το νουάρ επιστημονικής φαντασίας «Alphaville» του Jean-Luc Godard ωθεί την πόλη σε ένα ακόμα πιο τολμηρό άλμα σε μια φανταστική σφαίτα όπου το Παρίσι δεν είναι το Παρίσι αλλά μια τέκνο δυστοπία. Αντί για ειδικά εφέ, ο Godard κινηματογράφησε μέσα στη μοντερνιστική λάμψη της περιοχής La Défense. Και όμως το παρελθόν του Παρισιού παραμένει στην οθόνη. Ο ντετέκτιβ Lemmy Caution διέμενε στο ξενοδοχείο Le Scribe, το οποίο άνοιξε στον χώρο του Grand Café όπου οι αδελφοί Lumière εντυπωσίασαν τους θεατές το 1895.

«Playtime» (1967)

Το 1967, ο κωμικός Jacques Tati έκανε την ταινία: μια φιλόδοξη, λαμπρή και οικονομικά καταστροφική αφήγηση ενός ταξιδιού σε ένα φουτουριστικό όραμα της πόλης, με τις διαχρονικές ατυχίες του Monsieur Hulot (τον οποίο υποδύεται ο Tati).

«Ένας Αμερικανός στο Παρίσι» (An American in Paris-1951)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 7 μιούζικαλ της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ

Η ταινία του Vincente Minnelli είναι η πόλη όπως φαίνεται μέσα από το πρίσμα του Χόλιγουντ της Χρυσής Εποχής. Κάθε σετ είναι ένα θαύμα.

«Ντίβα» (Diva-1981)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Έφυγε από τη ζωή ο σκηνοθέτης Ζαν-Ζακ Μπενέξ

Λίγες φορές έχουμε δει το Παρίσι πιο στυλιζαρισμένο από ό,τι στο ντεμπούτο του σκηνοθέτη Jean-Jacques Beineix, την ιστορία ενός νεαρού ταχυδρόμου που έχει εμμονή με μια Αμερικανίδα σοπράνο, που παρασύρεται σε μια περιπέτεια με γκάνγκστερ και εκβιασμούς. Αν κάθε μεγάλη πόλη χρειάζεται μια υπέροχη σεκάνς στο μετρό, η ταινία την παρέχει για το Παρίσι όταν ο ήρωας τρέχει με το μοτοποδήλατό του στο μετρό στο Concorde για μια μαγευτική σκηνή καταδίωξης.

«Η Σελίν και η Ζιλί πάνε βαρκάδα» (Céline and Julie Go Boating-1974)

Ο σκηνοθέτης Jacques Rivette της ταινίας είχε πολύ συγκεκριμένη διεύθυνση για το σπίτι της ιστορίας του που μετακινείται στο χρόνο: 7 bis Rue du Nadir aux Pommes. Το σπίτι είναι πραγματικό, αν και η διεύθυνση είναι εντελώς φανταστική, και αποτελεί το τέλειο έμβλημα για μια ταινία που από την πρώτη τρελή καταδίωξη στη Μονμάρτρη, αντιμετωπίζει το Παρίσι ως παζλ και παιδική χαρά.

«Ριφιφί» (Rififi-1955)

Γυρισμένη ένα χρόνο μετά το « The Red Balloon», η heist ταινία του Jules Dassin είναι η απόδειξη ότι πολύ διαφορετικές ιστορίες συμβαίνουν στην ίδια πόλη. Οι δύο ταινίες απαθανατίζουν την ίδια τοποθεσία στα γραφικά σκαλιά στο Passage Julien-Lacroix. Αλλά το «Rififi» ξεκινάει όχι με ένα χαμένο μπαλόνι, αλλά με έναν όχλο απατεώνων που αναζητούν το κοσμηματοπωλείο Mappin & Webb κοντά στην Place Vendôme. Από εκεί, χωρίς τον προαπαιτούμενο προϋπολογισμό για γυρίσματα σε ηχητικές σκηνές, ο Dassin θα φτιάξει ένα εντυπωσιακό πορτρέτο της σκληρής μεταπολεμικής Belleville.

«Holy Motors» (2012)

Δύο δεκαετίες μετά το «Les Amants Du Pont-Neuf», ο Leos Carax επέστρεψε στο Παρίσι για να κάνει μια ταινία τόσο υπέροχη, μελαγχολική και διαφορετική όσο η πόλη στην οποία διαδραματίστηκε.