Ποτέ το θύµα δεν είναι ένα. Η κακοποίηση δεν ξεσπά άπαξ, σαν ένα αιφνίδιο, ανεπίστρεπτο κακό.

Όποιος επωφελείται από τη θέση εξουσίας που κατέχει σε ιδρυματικά περιβάλλοντα και ασελγεί σε ανηλίκους δρα επαναληπτικά (κατά τις διεθνείς στατιστικές έως και 150 φορές) και εξαγοράζει τη σιωπή των θυμάτων του με ευνοϊκές μεταχειρίσεις και ανταλλάγματα. Ή με απειλές και βία. Σε κάθε περίπτωση φροντίζει να τα αποξενώσει από οικογένεια και φίλους. Αν κάτι αποκαλυφθεί, κυνικά ενοχοποιεί εκείνα. Ατομο υπεράνω υποψίας ο δράστης, έχει συνήθως λευκό ποινικό μητρώο. Ηγείται συστημάτων κλειστών στην εξωτερική εποπτεία, τιμωρητικών, με ιεραρχική δομή, δίκτυο αποσιώπησης των φρικτών πράξεων· διότι δεν είναι μόνο η σεξουαλική κακοποίηση, είναι η λεκτική, συναισθηματική, σωματική βία, η ψυχρή παραμέληση, η επιλεκτική κακομεταχείριση.

Εντός δομών φιλοξενίας ανηλίκων είναι κυρίως τα αγόρια που κακοποιούνται σεξουαλικά. Κατ’ επανάληψη, για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Μιλούν γι’ αυτό, αν καταφέρουν να το κάνουν, καθώς νιώθουν ντροπή και ταπείνωση, πολύ καιρό μετά. Η κακοποίησή τους από τον έμπιστο δεύτερο πατέρα, πνευματικό καθοδηγητή, «εκπρόσωπο του Θεού», που εξιδανίκευσαν, προκαλεί μέσα τους ισόβια τραύματα και το αβάσταχτο αίσθημα μιας ασύλληπτης προδοσίας.

Οι παραπάνω είναι κοινές διαπιστώσεις διαφορετικών πορισμάτων για σοβαρές υποθέσεις κακοποίησης ανηλίκων σε ιδρύματα των ΗΠΑ, Ηνωμένου Βασιλείου, Γερμανίας, Βελγίου, Ολλανδίας και Ιρλανδίας. Ιδια τα πρότυπα οργάνωσης, πανομοιότυπος ο βαθμός συναισθηματικής και υλικής εξάρτησης των ανηλίκων από τον «ποιμένα», αυτούσια η ισχυρή επιρροή του, η υπερβολική εγγύτητά του στα θύματα, όμοια τα μοτίβα κακοποιητικής συμπεριφοράς, δεδομένη η απόσταση από τον έξω κόσμο.

Είναι εντυπωσιακό πόσο απαράλλακτα προβάλλουν τα χαρακτηριστικά του «κελύφους προστασίας» που ευνοεί και αποκρύπτει το έγκλημα για χρόνια: Απληστία για εξουσία. Χειραγώγηση θυμάτων ώστε να εκλαμβάνουν την ασέλγεια ως χειρονομία φροντίδας και αγάπης. Κατασίγαση των άγουρων φωνών, των παράφορων θρήνων. Σε ΗΠΑ και Αυστραλία τα επιβεβαιωμένα θύματα λαμβάνουν χρηματικές αποζημιώσεις από τα ιδρύματα. Ομως αυτές δεν επουλώνουν τις πληγές τους, η ζωή δεν τους αποκαλύπτεται αίφνης ως ένα θαύμα, οι ουρανοί αφανίστηκαν –όπως αναφέρουν σε μαρτυρίες τους– απ’ όταν στέρεψε η πίστη σε έναν στέρεο κόσμο. Μέσα στην κρύα καρδιά πλέον χωράει μόνο μια αλυσίδα από αρνήσεις.

Τασούλα Καραϊσκάκη-kathimerini.gr