Περασμένες Ζωές (Past Lives)
Σκηνοθεσία: Σελίν Σονγκ
Παίζουν: Γκρέτα Λι, Τέο Γιό, Τζον Μαγκάρο

Περίληψη: Η σχέση δύο φίλων που επανενώνονται ύστερα από δύο δεκαετίες, μόνο για να ερωτευτούν ακαριαία και ολοκληρωτικά. Ο καθένας τους όμως έχει επιλέξει διαφορετικό μονοπάτι, έτσι η συνύπαρξή τους μοιάζει με άπιαστο όνειρο.

To ντεμπούτο της θεατρικής σκηνοθέτιδας και συγγραφέα Σελίν Σονγκ, που έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βερολίνου και είναι πολύ πιθανό να βρεθεί στη short list των Όσκαρ.

Η Νόρα και ο Χε-Σαν, δύο βαθιά συνδεδεμένοι παιδικοί φίλοι, χωρίζονται, όταν η οικογένεια της Νόρα μεταναστεύει από τη Νότια Κορέα για τις ΗΠΑ. Δύο δεκαετίες μετά, επανασυνδέονται στη Νέα Υόρκη και περνάνε μία μοιραία εβδομάδα. Δώδεκα χρόνια αργότερα ξανασυναντιούνται, όταν η Νόρα πια είναι παντρεμένη.Τότε θα βρεθούν αντιμέτωποι με το πεπρωμένο, την αγάπη και τις επιλογές που καθορίζουν μία ζωή.

Επηρεασμένη από τα προσωπικά τους βιώματα, η Καναδοκορεάτισσα δημιουργός ξεκινάει την αφήγησή της από την εικόνα τριών ανθρώπων που συζητούν σε ένα μπαρ. Δεν ξέρουμε ποιοι είναι, ούτε τι τους συνδέει. Δύο εξ αυτών είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές, όμως το αίνιγμα θα λυθεί πολύ αργότερα, όταν αυτή η μακρινή σκηνή θα αποκτήσει ήχο.

Το πνευματικό love story της Σονγκ αρχίζει από δύο παιδιά, που πριν καταλάβουν τι σημαίνει έρωτας αναγκάζονται να χωρίσουν, για να ξαναβρεθούν μέσω ιντερνέτ ως νέοι και να χαθούν και πάλι. Μέχρι που μετά από δώδεκα χρόνια, και αφού έχει ο καθένας έχει ακολουθήσει τη δική του πορεία, καλούνται να αντιμετωπίσουν το αναπόφευκτο της μοίρας. Τι τους ενώνει πέρα από την εμφανή τους ψυχική ταύτιση; Το παρελθόν, οι αναμνήσεις μιας αθωότητας, για τη Νόρα και η ιδέα μιας πατρίδας που έχασε για να κερδίσει μιαν άλλη, ή το Ι-γιουν, που πάντα βρίσκει τον τρόπο να ξαναφέρνει κοντά όσους έζησαν μαζί σε προηγούμενες ζωές;

Μέσα από αυτή την πολυπρισματική αντιμετώπιση, η Σονγκ διαχειρίζεται και ταυτόχρονα ανανεώνει δυναμικά τους κανόνες μιας ερωτική δραμεντί, που σε σημεία θυμίζει την «Ερωτική επιθυμία» του Γουόνγκ Καρ-Βάι και σε άλλα τα ρομερικά δράματα, ή τις γλυκόπικρες κομεντί του Γούντι Άλεν, όπου το πάθος συναντάει τη μελαγχολία και η ευτυχία τη σκληρή της ματαίωση.

Κι αν η ταινία της Σονγκ δεν είναι τέλεια, αυτή είναι και η γοητεία της – άλλωστε ούτε και ο αληθινός έρωτας είναι – γι’ αυτό και παραμένει αθεράπευτα ρομαντική, αγγίζοντας μύχιες σκέψεις και συναισθήματα.