Ο Κώστας Γεωργάκης, φοιτητής από την Κέρκυρα, αυτοπυρπολήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου του 1970 στη Γένοβα, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το στρατιωτικό καθεστώς στην Ελλάδα.

Γεννημένος στις 23 Αυγούστου του 1948, ο Κώστας Γεωργάκης αποτέλεσε μέλος της ΕΔΗΝ, της Νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου. Τον Ιούλιο του 1970 αποκαλύπτει ανώνυμα ότι η Χούντα των Αθηνών είχε διεισδύσει με ανθρώπους της και διαβρώσει τις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία.

Η αυτοπυρπόληση του Κώστα Γεωργάκη

Η ταυτότητά του γίνεται ταχύτατα γνωστή και ο ίδιος φοβούμενος για την τύχη της οικογένειάς του στην Ελλάδα, αποφασίζει να προχωρήσει σε μία εντυπωσιακή ενέργεια, που θα προσελκύσει το βλέμμα της διεθνούς κοινής γνώμης και θα το στρέψει στην κατάσταση που επικρατεί, τότε, στην Ελλάδα.

Το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου του 1970, ο Κώστας Γεωργάκης γράφει ένα γράμμα στον πατέρα του, όπου μεταξύ άλλων αναφέρει: «Ο γιος σου δεν είναι ήρωας, είναι ένας άνθρωπος σαν τους άλλους, ίσως μάλιστα να φοβάμαι και λίγο περισσότερο… Φίλα τη γη μας για μένα».

Τελειώνοντας το γράμμα του ο Γεωργάκης, αφήνει το σπίτι του και με το 500αράκι Φιατάκι του, που είχε κολλημένη στο παρμπρίζ του μια φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου, φτάνει στις 3 τα ξημερώματα στην Πλατεία Ματεότι της Γένοβας.

Βγάζει τρία μπουκάλια βενζίνη από το πορτ μπαγκάζ και κατευθύνεται προς τα σκαλιά του Παλάτσο Ντουκάλε, όπου στεγάζονταν τότε τα δικαστήρια της πόλης. Φτάνοντας κάτω από την μεγάλη στοά, ανοίγει τα μπουκάλια και ρίχνει την βενζίνη στα ρούχα του. Έπειτα ανάβει ένα σπίρτο…

«Η Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα»

Μία ομάδα εργατών καθαριότητας, που βρισκόταν στο σημείο, έσπευσε να βοηθήσει τον Έλληνα φοιτητή. Ωστόσο οι προσπάθειές τους ήταν άκαρπες, αφού οι φλόγες είχαν ήδη τυλίξει το σώμα του.

Ο Κώστας Γεωργάκης μέσα από τις φλόγες, έχει ακόμη το κουράγιο και φωνάζει «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα». Μεταφέρεται στο νοσοκομείο, όπου δέκα ώρες αργότερα αφήνει την τελευταία του πνοή. Στο σημείο της θυσίας του Κώστα Γεωργάκη υπάρχει σήμερα μια μαρμάρινη στήλη με την επιγραφή στα ιταλικά: «Η Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα».

Η Χούντα αποσιωπώντας το γεγονός της θυσίας του νεαρού φοιτητή και φοβούμενη την λαϊκή αντίδραση, επιτρέπει την επιστροφή της σορού του Κώστα Γεωργάκη στη γενέτειρα του Γεωργάκη με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών.

Η πράξη αυτοθυσίας του Κώστα Γεωργάκη αφύπνισε τη διεθνή κοινή γνώμη για τα όσα διαδραματίζονταν στην Ελλάδα, που ασφυκτιούσε εξαιτίας των Συνταγματαρχών.

Ο τάφος του Κώστα Γεωργάκη βρίσκεται στο Α’ Δημοτικό Νεκροταφείο της Κέρκυρας. Μια μικρή πλατεία της γενέτειρας του φοιτητή φέρει το όνομά του, ενώ έχει αναγερθεί και ένα μνημείο προς τιμήν του.