Το 1990, ο Πατρίς Λεκόντ, μας είχε συνεπάρει με τον «Εραστή της κομμώτριας» (Le mari de la coiffeuse)

Η μυρωδιά του κομμωτηρίου, οι κολόνιες, οι λοσιόν αλλά πιο πολύ η μυρωδιά που αναδίδει το κορμί της πληθωρικής κομμώτριας, της κας Σαφέρ, έχουν γίνει εμμονή για το μικρό Αντουάν. Επισκέπτεται το κομμωτήριο όσο πιο τακτικά μπορεί, πολύ προτού μεγαλώσουν τα μαλλιά του, μόνο και μόνο για να βρεθεί στον αισθησιακό του χώρο και να αφεθεί στις περιποιήσεις της κας Σαφέρ. Από τότε ο Αντουάν είχε αποφασίσει τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει: σύζυγος κομμώτριας!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 
Μάσιμο Τροΐζι: Ο Ταχυδρόμος (Il postino) που «έφυγε» νωρίς

Ενήλικας πια, και όχι στην πρώτη νεότητα, ο Αντουάν θα γνωρίσει την αισθησιακή κομμώτρια Ματίλντ. Η ομορφιά της τον σαγηνεύει και της κάνει αμέσως πρόταση γάμου. Η Ματίλντ δέχεται και το ζευγάρι αρχίζει να ζει μέσα στο δικό του ονειρικό κόσμο. Έναν κόσμο απόλυτης αγάπης, έρωτα και αφοσίωσης. Έναν κόσμο αποκομμένο από την καθημερινότητας κλεισμένο μέσα στο χώρο του κομμωτηρίου.

Η ταινία είναι ένας ύμνος. Καταρχήν στην παιδικότητα και τα παιδικά όνειρα τα οποία μπορεί να μας ακολουθούν μέχρι την ενηλικίωση και κάποτε να πραγματοποιηθούν. Αλλά και στην αγάπη και τον έρωτα, με την απόλυτη μορφή τους και για το πώς μπορούν να οδηγήσουν στην αληθινή ευτυχία. Αλλά η ταινία είναι και ένας ύμνος στον ερωτισμό. Ο Λεκόντ δημιουργεί ένα κόσμο που ξεχειλίζει από ερωτισμό και αισθησιασμό, χωρίς να καταφεύγει στην ευκολία του γυμνού. Δεν είμαι ηθικολόγος, ούτε με ενοχλεί το γυμνό στην τέχνη. Αλλά αυτό που πετυχαίνει ο γάλλος σκηνοθέτης, δηλαδή να μας παρασύρει σε έναν κόσμο απύθμενης σεξουαλικότητας, αφήνοντας χώρο μόνο στη φαντασία και στις αισθήσεις μας, είναι καταπληκτικό.

Ο Λεκόντ χρησιμοποιεί μία σκηνοθεσία σχεδόν υπνωτική. Η κάμερά του χαϊδεύει τους δύο πρωταγωνιστές, τους αγκαλιάζει, τους ερωτεύεται. Γίνεται άλλοτε Ματίλντ και άλλοτε Αντουάν, γίνεται το βλέμμα τους καθώς αυτό θαυμάζει το αντικείμενο του έρωτά του. Μια γλυκιά νοσταλγία ανάμικτη με θλίψη αλλά και ανείπωτη ευτυχία, διατρέχει ολόκληρη την ταινία. Ο Αντουάν είναι ερωτευμένος, πιστός κι αφοσιωμένος στη Ματίλντ. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Ούτε φίλους, ούτε ταξίδια. Του αρκεί να είναι με την αγαπημένη του μέσα στο χώρο που τόσο αγάπησε από παιδί: μέσα στο κομμωτήριο. Η Ματίλντ από την πλευρά της νιώθει τα ίδια συναισθήματα και έχει βρει στο πρόσωπο του Αντουάν τον ιδανικό άνδρα. Είναι τόσο ευτυχισμένη που φοβάται μήπως κάποτε όλο αυτό τελειώσει. Και γι’ αυτό παίρνει τη μεγάλη απόφαση να μην αφήσει το χρόνο να φθείρει την ευτυχία της και πηγαίνει ένα βήμα πιο μπροστά από το τέλος, που τόσο πολύ φοβάται.

Η ταινία είναι μια τρυφερή ωδή στα πιο αγνά αισθήματα του ανθρώπου. Μοιάζει με ερωτική προσευχή, με σπονδή στην αφοσίωση, την πίστη, τα ειλικρινή κι άδολα συναισθήματα. Είναι μια συγκινητική προσέγγιση του αισθησιασμού τον οποίο ανυψώνει και αγιοποιεί. Η μουσική του Μάικλ Νάιμαν ακολουθεί το ροή της ταινίας και διεισδύει μέσα στις φλέβες της, προσθέτοντάς της μεγαλείο αλλά και συγκίνηση. Ο Ζακ Ροσφόρ, δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία ως Αντουάν.

Αξέχαστες μένουν οι σκηνές που χορεύει με έναν ιδιαίτερο τρόπο ανατολίτικους χορούς, έναν τρόπο που το αστείο γίνεται σπαρακτικό και εν τέλει συγκινητικό. Η Άνα Γκαλίενα ιδανική στο ρόλο της σαγηνευτικής κομμώτριας, με το διαρκές αδιόρατο χαμόγελό της να κρύβει την ευτυχία και τους φόβους της για το μέλλον.

Τελειώνοντας παραθέτουμε λόγια του Πατρίς Λεκόντ για την ταινία:

«Από τότε που ήμουν παιδί, αγαπούσα το να πηγαίνω στο κομμωτήριο – και γύρω στα 12 ή 13, αυτή η απόλαυση έγινε ακόμα πιο έντονη, γιατί αντί για κομμωτή απέκτησα κομμώτρια…
Επιπλέον αγαπούσα το ότι αυτή η γυναίκα ασχολούταν μαζί μου. Μύριζε όμορφα, ήταν γλυκιά, μιλούσε με μια ήρεμη φωνή. Φανταζόμουν ότι ο άντρας που ζούσε μαζί της ήταν ο πιο ευτυχισμένος άντρας του κόσμου. Από τότε πήρα τον όρκο ότι στο μέλλον θα παντρευόμουν μια κομμώτρια, όμως η μοίρα αποφάσισε κάτι άλλο για μένα. Και χωρίς αμφιβολία, ακριβώς επειδή δεν παντρεύτηκα μια κομμώτρια, βάλθηκα να γράψω αυτή την ταινία που διηγείται την ιστορία που θα μπορούσα να είχα ζήσει. ‘Ο Εραστής της Κομμώτριας’ είναι μια ιστορία αγάπης που δεν είναι αυτοβιογραφική, αλλά θα έπρεπε να είναι».

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

Γαλλία, 1990, Εγχρωμο

Παραγωγή: Τιερί ντε Γκανέ
Σκηνοθεσία: Πατρίς Λεκόντ
Σενάριο: Κλοντ Κλοτζ, Πατρίς Λεκόντ
Φωτογραφία: Εντουάρτο Σέρα
Μοντάζ: Ζοέλ Χας
Μουσική: Μάικλ Νάιμαν
Πρωταγωνιστούν: Ρολάν Μπερτέν, Άννα Γκαλίενα, Ζαν Ροσφόρ
Διάρκεια: 82 λεπτά

του Στράτου Κερσανίδη-kemes.wordpress.com