Δύο μεταγραφές νεαρών επιθετικών με παρόμοιο στυλ, των Ερλινγκ Χάαλαντ και Ντάργουιν Νούνιες, σε Μάντσεστερ Σίτι και Λίβερπουλ αντίστοιχα, δείχνουν προς συγκεκριμένη κατεύθυνση: η φανέλα με το 9 επιστρέφει!

Με ύψος γύρω στο 1,90 μ., αλλά και ταχύτητα και δύναμη, τα δύο νέα αποκτήματα των κορυφαίων ομάδων της Πρέμιερ Λιγκ στο ανοικτό πλέον μεταγραφικό παράθυρο του καλοκαιριού καταδεικνύουν τη νέα τάση που παλιά αστέρια (Λεβαντόφσκι, Μπενζεμά κ.λπ.) αλλά και νεότερα (Εμπαπέ) καθιερώνουν: Σε ένα ποδόσφαιρο που κυριαρχείται αριθμητικά από κοντούς και γρήγορους μεσοεπιθετικούς, η σωματοδομή παικτών όπως οι Χάαλαντ και Νούνιες ξεχωρίζει από μακριά.

Τόσο ο Πεπ Γκουαρδιόλα, ο τεχνικός της Σίτι, όσο και ο Γιούργκεν Κλοπ, της Λίβερπουλ, είχε φανεί να εγκαταλείπουν την ιδέα του κλασικού «εννιαριού», του παραδοσιακού σέντερ φορ που γεμίζει την περιοχή με την παρουσία του και κυριαρχεί στον αέρα. Βλέποντας όμως τη Ρεάλ, την Μπάγερν και την Παρί να έχουν σίγουρα γκολ από τους μεγαλόσωμους κεντρικούς επιθετικούς τους, φαίνεται πλέον να αλλάζουν και αυτοί ρότα, αφιερώνοντας σημαντικό κομμάτι του καλοκαιρινού προϋπολογισμού τους σε ψηλούς πλην ταχυδυναμικούς σέντερ φορ.

Κλοπ και Γκουαρδιόλα ίσως οδηγήθηκαν εκεί εξ ανάγκης: Η Σίτι δημιουργεί πληθώρα ευκαιριών και χρειάζεται έναν Χάαλαντ να τις κάνει γκολ. Ομοίως, η Λίβερπουλ διαθέτει τους Αντι Ρόμπερτσον και Τρεντ Αλεξάντερ-Αρνολντ, οι σέντρες των οποίων είναι κρίμα να πηγαίνουν χαμένες.

Η αλήθεια είναι ότι οι αυθεντικοί σέντερ φορ σπανίζουν στη γενιά που μεσουρανεί σήμερα, αυτή βρίσκεται μεταξύ των περίπου τριανταπεντάρηδων Λεβαντόφσκι, Μπενζεμά, Αγουέρο και Σουάρες, και σε αυτή των εικοσάρηδων των οποίων κύριος εκπρόσωπος είναι ο Εμπαπέ. Οι Χάρι Κέιν και Ρομέλου Λουκάκου αποτελούν εξαιρέσεις.

Η φανέλα με το Νο 9 παίρνει… ύψος και δύναμη και επιστρέφει ύστερα από χρόνια στη μεγάλη περιοχή

Ο κανόνας εδώ και μια δεκαετία έλεγε ότι οι επιθετικοί πρέπει να μην είναι τα κλασικά εννιάρια, παρά να συνθέτουν δυναμικές επιθετικές γραμμές, κινούμενοι εντός και εκτός περιοχής, μεταμορφούμενοι από μεσοεπιθετικούς σε επιθετικούς και αντίστροφα, από κεντρικούς επιθετικούς σε εξτρέμ κ.ο.κ. Πρόκειται δηλαδή για παίκτες όπως οι Μανέ, Νεϊμάρ και Στέρλινγκ, και όχι για καθαυτό στράικερ.

Αυτό μπορεί να αναγόταν σε θέμα φιλοσοφίας: Ο Γκουαρδιόλα πρωτοπόρησε σε μια προσέγγιση κατά την οποία το εννιάρι ήταν… προαιρετικό και η μπάλα στον αέρα αναχρονιστική τακτική, ενώ η γερμανική σχολή που εκπροσωπεί ο κ. Κλοπ θέτει ως προτεραιότητα το δυναμικό πρεσάρισμα. Ο υπόλοιπος κόσμος του ποδοσφαίρου ακολούθησε αυτά τα στυλ.

Και οι δύο όμως φαίνεται να έχουν πλέον συνειδητοποιήσει ότι απαιτείται και ο παίκτης που θα κάνει τη διαφορά μέσα στο… κουτί. Μόνο μερικές ομάδες διαθέτουν υψηλής ποιότητας σέντερ φορ, αλλά οι μισοί και πλέον από αυτούς είχαν ήδη κλείσει τα 30 τους χρόνια προτού μάθουμε τι σημαίνει η λέξη «κορωνοϊός».

Ετσι έσπευσαν να βρουν στράικερ που να έχουν τα φόντα να γίνουν οι νέοι Ιμπραΐμοβιτς και Ντρογκμπά, και θεωρούν ότι τους βρήκαν στους Χάαλαντ και Νούνιες, αφήνοντας παίκτες όπως οι Γκαμπριέλ Ζεσούς (η Σίτι) και Μανέ (η Λίβερπουλ) να φύγουν. Η πρόκληση τώρα έγκειται στην ένταξη των εννιαριών στο παιχνίδι των ομάδων τους.

Πηγή: THE NEW YORK TIMES/ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ