Ο Βασίλης Βλαχόπουλος γράφει για το τρελό πρόγραμμα του Άρη έπειτα από ένα διάστημα κατά το οποίο οι αγώνες έρχονταν με το σταγονόμετρο… 

Αμφιβάλλω αν η ηρεμία που έβγαλε ο Άκης Μάντζιος (στην πρόσφατη συνάντηση με εκπροσώπους του Τύπου) ήταν ενδεικτική του εσωτερικού κόσμου του. Μπορεί να νιώθει σίγουρος για το επίπεδο δουλειάς του, για τη διάθεση των ποδοσφαιριστών στην αφομοίωση πραγμάτων που δουλεύτηκαν στις προπονήσεις, για την πρόθεσή ανταπόκρισης στην τακτική που εφαρμόστηκε, αποκλείεται να ισχύει το ίδιο για την αγωνιστική ετοιμότητά τους.

Η έλλειψη αγωνιστικού ρυθμού είναι το πιο σοβαρό ζήτημα που υποχρεούται να διαχειριστεί ο Άρης ενόψει του βαρύ προγράμματος που ακολουθεί. Από τους τέσσερις αγώνες σε διάστημα δύο μηνών, ξαφνικά θα χρειαστεί να δώσει επτά σε 30+ ημέρες. Πρόκειται μάλιστα για παιχνίδια τα οποία (ως ένα βαθμό) θα καθορίσουν τους στόχους της ομάδας. Είναι επίσης αγώνες υψηλής απαίτησης και δεν αναφέρομαι μόνο στα ντέρμπι με Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ στο «Κλ. Βικελίδης» αλλά και στα εκτός έδρας παιχνίδια με Παναιτωλικό, Λάρισα, Ατρόμητο και ΟΦΗ. Στις ημέρες των Χριστουγέννων θα οριστεί και η εντός έδρας αναμέτρηση με την ΑΕΚ. Μέχρι τότε, θα έχει έναν μπούσουλα στα χέρια του.

Ο επόμενος μήνας θα (από)δείξει αν πράγματι ανέβηκε αγωνιστικό επίπεδο, σε σημείο να ενοχλήσει την τριάδα των τελευταίων χρόνων καθώς αυτός ο στόχος οριοθετήθηκε από τον ίδιο τον προπονητή του Άρη. Μέχρι στιγμής, απλώς απέδειξε την πρόθεση και τίποτε περισσότερο, προφανώς έφτασε η στιγμή παροχής ατράνταχτων πειστηρίων. Να δείξει δηλαδή το ισχυρότερο κίνητρό του σε σχέση με πέρυσι. Γιατί στα αντίστοιχα έξι παιχνίδια της περσινής χρονιάς, είχε μαζέψει μόλις πέντε βαθμούς. Μοναδική νίκη ήταν αυτή απέναντι στον ΠΑΟΚ στο «Κλ. Βικελίδης», αναδείχθηκε ισόπαλος με Λάρισα και Ατρόμητο και γνώρισε τρεις ήττες από Παναιτωλικό, Ολυμπιακό και ΟΦΗ.

Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά κι αυτό το συμπέρασμα δεν αντλείται τόσο από το επίπεδο των αντιπάλων του αλλά από το δικό του. Κακά τα ψέματα, η περσινή χρονιά και κυρίως από τα μέσα Δεκέμβρη έως τα τέλη της κανονικής διάρκειας του Πρωταθλήματος, «βγήκε» με 14-15 παίκτες καθώς ο τότε προπονητής δεν πίστεψε ποτέ στην ικανότητα των υπολοίπων. Φέτος ο Άρης διαθέτει πολλούς περισσότερους, είναι πιο πλήρης σαν ομάδα και θα υπάρχουν παιχνίδια στα οποία αυτοί που θα έρχονται από τον πάγκο θα είναι περισσότερο αποδοτικοί από τους βασικούς. Πέρυσι, η αλλαγή του ρυθμού ενός αγώνα εξαρτιόταν από 2-3 πρόσωπα. Φέτος, ο προπονητής έχει τη δυνατότητα παρέμβασης.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟ ΕΥΚΟΛΟ ΓΚΟΛ

Η βασική αγωνιστική αδυναμία που πρέπει να καλυφθεί στοιχειοθετεί ένα διαχρονικό πρόβλημα του Άρη. Το εύκολο γκολ. Ο Άκης Μάντζιος δεν θέλησε να εμβαθύνει επί τούτου, γνωρίζει ότι μόνο κακό θα έκανε (στο μυαλό) των καθ’ ύλην αρμοδίων, περιμένει όμως από δαύτους να το λύσουν. Επί του συγκεκριμένου ζητήματος, ο προπονητής μπορεί να δώσει κατευθύνσεις και ταυτόχρονα να εκφράσει την εμπιστοσύνη του στους παίκτες. Μπορεί δηλαδή να πει στον Κριστιάν Λόπεθ να κινείται περισσότερο μέσα στο κουτί, στον Δημήτρη Μάνο να μην περιπλέκει το μυαλό του με δεύτερες και τρίτες σκέψεις και στον Ματέο Γκαρσία να επιδιώξει το απλό και όχι το εξεζητημένο.

Δεδομένης της βελτίωσης που εμφάνισε ο Άρης στο μεσοαμυντικό κομμάτι και στην transition άμυνα, η αποτελεσματικότητά του στην επίθεση θα παίξει καθοριστικό ρόλο στους βαθμούς που θα συγκεντρώσει στο τέλος του πρώτου γύρου. Βάσει στατιστικής, οι «κίτρινοι» αξιοποιούν τη μία από τις επτά τελικές προσπάθειες τους. Για να διατηρηθούν στην κορυφή της βαθμολογίας, είναι απαραίτητο να βελτιωθούν στον τομέα της δημιουργίας και φυσικά να σκοράρουν πιο συχνά. Αυτό είναι βέβαια ζήτημα αγωνιστικού ρυθμού αλλά και ομοιογένειας που πρέπει να έχει μια ομάδα. Αυτά τα στοιχεία θα επιδιώξει να αποκτήσει ο Άρης στις επόμενες 10-15 ημέρες μέσα από τους διαδοχικούς αγώνες.