Οι εκπρόσωποι της πολιτικής εξουσίας αδυνατούν να καταλάβουν τον κόσμο της Τέχνης

Οι άνθρωποι που στρέφονται στην Τέχνη, που γίνονται μουσικοί, ηθοποιοί και χορευτές δεν το κάνουν γιατί τους φαίνεται ένα καλό επάγγελμα.

Το κάνουν γιατί έτσι πιστεύουν ότι μπορούν να εκφράσουν τη δημιουργικότητά τους και να νιώσουν ότι κάτι πραγματικά κάνουν.

Είναι ο μόνος τρόπος για να αναμετρηθούν με την αγωνία αλλά και το μεγαλείο που εκπροσωπεί η αυθεντική καλλιτεχνική δημιουργία.

Προφανώς και τους ενδιαφέρει να αμείβονται με τρόπο ανάλογο του κόπου τους, αλλά δεν είναι το πρώτο πράγματα που διεκδικούν.

Σε τελική ανάλυση, εάν κανείς μελετήσει τις βιογραφίες μεγάλων ηθοποιών και μουσικών, θα διαπιστώσει ότι συχνά προτιμούσαν να υφίστανται μεγάλες στερήσεις, παρά να αλλάξουν δουλειά.

Γι’ αυτό και παλιότερα πήγαιναν με τα μπουλούκια και έβγαζαν δίσκο στα καφενεία μετά την παράσταση, γι’ αυτό πηγαίνουν να παίξουν σε μια μικρή σκηνή.

Τα λέω όλα αυτά, γιατί αισθάνομαι ότι αυτοί που έχουν την ευθύνη να χαράξουν πολιτική δεν καταλαβαίνουν τι είναι αυτό που σήμερα κινητοποιεί τους ανθρώπους της Τέχνης.

Και αυτό δεν είναι το «μισθολογικό». Δεν κάνουν αυτά που κάνουν για να πάρουν μια αύξηση ή να αποκτήσουν ένα «ειδικό μισθολόγιο».

Όχι γιατί υποτιμούν τέτοια ζητήματα, αλλά γιατί η αγωνία τους είναι πιο συνολική.

Στο διαβόητο προεδρικό διάταγμα οι καλλιτέχνες δεν είδαν «μικρότερη μισθοδοσία».

Είδαν τους εκπροσώπους της πολιτικής εξουσίας να τους απαξιώνουν.

Να υποτιμούν, δηλαδή, το έργο και την προσφορά τους.

Να μην τους αντιμετωπίζουν ως αυτό που είναι, δηλαδή άνθρωποι που αναμετριούνται με την αγωνία της καλλιτεχνικής πράξης και δημιουργίας και που γι’ αυτό πρώτα και κύρια απαιτούν σεβασμό.

Γι’ αυτό τον λόγο και εξοργίζονται όταν αντιμετωπίζονται λες και το μόνο που τους νοιάζει είναι μια μικρή αύξηση.

Γιατί έχουν περάσει οι εποχές όπου οι πολιτικοί αναγνώριζαν τη σημασία των καλλιτεχνών.

Οι εποχές που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε παρέα με τον Δημήτρη Χορν και ο Ανδρέας Παπανδρέου εμπιστευόταν τον πολιτισμό στη Μελίνα Μερκούρη έχουν περάσει.

Σήμερα, πέραν της οικονομικής διάστασης – π.χ. της δυνατότητα να προσελκύσουμε ξένες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές –, επί της ουσίας σοβαρή ενασχόληση με τον πολιτισμό δεν υπάρχει από τη μεριά των κυβερνώντων.

Γι’ αυτό και όταν αντιμετωπίζουν τις αντιδράσεις των καλλιτεχνών για την υποβάθμισή τους, το μόνο που μπορούν να σκεφτούν είναι: «ας δώσουμε κάτι οικονομικό, για να μην φωνάζουν». Ένα “art-pass” κατ’ αναλογία προς το market-pass…

Αυτό σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουν, ούτε τη σημασία της Τέχνης, ούτε την αγωνία των καλλιτεχνών.

Ανθρώπων που πάνω από όλα αγωνίζονται για την ψυχή τους και όχι μόνο για το ψωμί τους (που και αυτό το δικαιούνται).

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος-in.gr