ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Φθινόπωρο! Πρωτοβρόχια, ανοίγουν τα σχολεία κι αρχίζουν οι απεργίες. Γράφονται εκκλήσεις για μαζική συμμετοχή, ακούγονται τα ίδια τραγούδια και βγαίνουν από το συρτάρι τα συνήθη άρθρα: «Η απάντηση του κόσμου της εργασίας πρέπει να είναι η μαζική συμμετοχή στη σημερινή απεργία και στις απεργιακές κινητοποιήσεις…» (Αυγή 24.9.2019), «Με σύνθημα “Κάτω τα χέρια από τα συνδικάτα, τη συλλογική οργάνωση και δράση”, χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα απεργούν σήμερα, με αποφάσεις των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων, ενάντια στο αντεργατικό πολυνομοσχέδιο κυβέρνησης και εργοδοτών» («Ριζοσπάστης» 24.9.2019).

Στην Αθήνα μες στο κέντρο ξαναφύτρωσε καινούργιο δένδρο και πάγωσε πάλι η τσιμινιέρα. Τσιμινιέρες βεβαίως δεν υπάρχουν για να παγώσουν –η αποβιομηχάνιση της χώρας είχε συντελεστεί ακόμη και όταν πρωτοκυκλοφόρησε το τραγούδι–, αλλά το τελετουργικό συνεχίζεται: «Σηκώνουν τα πανό και ξεκινάνε…». Το κέντρο της Αθήνας για μία ακόμη φορά θα νεκρώσει, αλλά αυτό δεν αποτελεί μεγάλο κατόρθωμα. Είναι έτσι δομημένο, και συνυφασμένο με προκαταλήψεις, δοξασίες και φοβίες, ώστε ακόμη και πενήντα άτομα μπορούν να το παραλύσουν.

Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία του συνδικαλιστικού κινήματος της ύστερης μεταπολίτευσης. Με τον μικρότερο αριθμό δυνάμεων επιφέρει τη μέγιστη κοινωνική αναστάτωση. Είναι, όμως, και η μεγαλύτερη ήττα του. Ο αποκλεισμός του κέντρου, η ταλαιπωρία, τα μποτιλιαρίσματα θεωρούνται πλέον φυσιολογικά, σαν τη βροχή για την οποία ουδείς αναρωτιέται γιατί πέφτει. Κανείς, πλέον, δεν ακούει αιτήματα, παρότι οι διαδηλώσεις γίνονται για να κοινοποιηθεί στον λαό το «δίκαιο των αιτημάτων». Ολοι σηκώνουν τους ώμους και εύχονται να περάσει γρήγορα.

Στο τέλος της ημέρας, ουδείς γνωρίζει ποιοι απήργησαν και γιατί· απλώς σιχτιρίζουν για την ταλαιπωρία που υπέστησαν. Οι γραφειοκράτες, όμως, του συνδικαλιστικού κινήματος θα συγχαρούν εαυτούς και αλλήλους για τη «μεγάλη επιτυχία και τη μαζική συμμετοχή», κάτι που θα πιστοποιήσουν ψευδώς τα μέσα ενημέρωσης μιλώντας για την «απεργία που νέκρωσε τη χώρα». Αν, μάλιστα, τα κανάλια έχουν και συναρπαστικά βίντεο από τη δράση των κουκουλοφόρων –που εθιμικώς τα σπάνε σε κάθε απεργία–, τότε το ψευδογεγονός της μαζικής συμμετοχής αποκτά άλλη λάμψη.

Γράφαμε και την εποχή που στην κυβέρνηση ήταν οι Συριζανέλ ότι «δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με το “πάγωσ’ η τσιμινιέρα” σε μια χώρα που έχει πλήρη αποβιομηχάνιση, ούτε με το “όχι, δεν πουλάμε” όταν τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα δεν τα αγοράζει κανείς. Η παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας δεν γίνεται με απεργίες, ούτε καν με περισσότερη δουλειά. Μπορεί να γίνει μόνο με καλύτερη οργάνωση σε όλους τους τομείς…» (5.2.2016). Το στοίχημα παραμένει ανοιχτό.