Το 1991 οι Ζαν-Πιερ Ζενέ και Μαρκ Καρό σκηνοθετούν την πρώτη τους μεγάλου μήκους ταινία, η οποία τιμήθηκε με τέσσερα Βραβεία Σεζάρ, ανάμεσα τους και αυτά του Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη και Καλύτερου Σεναρίου. Χρόνια μετά, το «Ντελικατέσσεν / Delicatessen», παραμένει μία υπέροχη εσχατολογική και σουρεαλιστική, μαύρη κωμωδία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 10 κλασικές κωμωδίες για οικογενειακές (και όχι μόνο) στιγμές

Μετά από μια πυρηνική καταστροφή, το μεγαλύτερο μέρος της γης έχει καταστραφεί. Ο κόσμος πλέον ζει σε μικρές κοινότητες κάτω από δύσκολες συνθήκες. Σ’ έναν από αυτούς τους μικρόκοσμους, εμφανίζεται ένας άνεργος κλόουν που νοικιάζει ένα διαμέρισμα και σε αντάλλαγμα αναλαμβάνει τη συντήρηση του κτηρίου.

Από τον Γιώργο Ρούσσο-tvxs.gr

Η συνάντηση του με την κόρη του χασάπη – σπιτονοικοκύρη του, που διατηρεί στο ισόγειο κρεοπωλείο, καταλήγει σε ένα ρομαντικό ειδύλλιο. Βέβαια… εντύπωση του προκαλεί η ικανότητα του χασάπη να βρίσκει συχνά κρέας, σε μία εποχή που αποτελεί είδος εν ανεπάρκεια και η επιμονή του να τον ταΐζει πλουσιοπάροχα.

Το «Delicatessen» των Μαρκ Καρό και Ζαν Πιέρ Ζενέ, είναι μία υπέροχη ταινία με επίκεντρο ένα απροσδόκητα τρυφερό ειδύλλιο. Ένα πανέξυπνο και πρωτότυπο σενάριο με αναφορές στο μοναδικό κινηματογραφικό σύμπαν του σπουδαίου, Τέρι Γκίλιαμ και συγκεκριμένα, στο μεγαλοφυές «Brazil» του 1985

Οι δύο Γάλλοι δημιουργοί αφήνουν τη φαντασία τους να καλπάσει, επιλέγουν τα σκούρα χρώματα και ένα θολό από ατμούς και υγρασία περιβάλλον. Υπέροχη φωτογραφία, εξαίσια σκηνικά και κουστούμια, δημιουργούν ένα εφιαλτικό, μεταποκαλυπτικό παραμύθι τόσο τρυφερό και σκοτεινό που εύχεσαι να μην τελειώσει.

Στην συγκεκριμένη ταινία οι δύο σκηνοθέτες χώρισαν τις αρμοδιότητες τους έτσι ώστε ο Ζενέ να είναι υπεύθυνος για τους ηθοποιούς, ενώ ο Καρό για τα καλλιτεχνικά στοιχεία της ταινίας. Για άλλη μια φορά ο Ζενέ έδειξε την προτίμηση του στον ηθοποιό Ντομινίκ Πινόν, αλλά και στους Ρούφους, Ζαν Κλοντ Ντρέιφους, Τικί Ολγκαντό και Μαρί Λορ Ντουνιάκ, οι οποίοι συμμετέχουν στις περισσότερες από τις ταινίες του. Η επιτυχία του «Ντελικατέσεν» ξάφνιασε ευχάριστα τους δύο δημιουργούς και τους έδωσε την ευκαιρία να υλοποιήσουν το δέκα ετών κινηματογραφικό τους όνειρο, την «Πόλη των Χαμένων Παιδιών».

Ταινία εσχατολογική, σκοτεινή και ταυτόχρονα απίστευτα αστεία, όπου ο σουρεαλισμός συναντά τον φουτουρισμό και την μαύρη κωμωδία. Το «Delicatessen» αποτελεί το εκρηκτικό κινηματογραφικό ντεμπούτο των μικρομηκάδων και σχεδιαστών κινουμένων σχεδίων, Ζαν Πιερ Ζενέ και Μαρκ Καρό.

Το μαύρο χιούμορ, η αχαλίνωτη φαντασία, η καρτουνίστικη αισθητική, ο ξέφρενος ρυθμός, η εκπληκτική χρωματική παλέτα (δια χειρός του Ντάριους Κόντζι), τα ευρηματικά ειδικά εφέ, το πανέξυπνο σενάριο, τα εξαίσια σκηνικά και κοστούμια, καθώς και οι χαρακτήρες-καρικατούρες, βγαλμένη θαρρείς από τα πιο δυσοίωνα κόμικς, αποτελούν τα υλικά μιας αλλόκοτης ταινίας, που ζωντανεύει έναν, κυριολεκτικά, εξωφρενικό, κόσμο.

Σήμα κατατεθέν της ταινίας μία αγαπημένη σεκάνς (απολαυστικό δείγμα παράλληλου μοντάζ) που έχει ήδη μείνει στην κινηματογραφική ιστορία: η χορογραφημένη σκηνή, όπου όλη η πολυκατοικία, με σύνθημα το τρίξιμο από τα ελατήρια του κρεβατιού, συντονίζεται στον ρυθμό του κρεοπώλη που κάνει παθιασμένο έρωτα με την ντίβα του ρετιρέ. Ο σπουδαίος οραματιστής κινηματογραφιστής Τέρι Γκίλιαμ, στήριξε την ταινία με κάθε τρόπο και είναι συγκεκριμένα ο εκτελεστής παραγωγός της.

Μαρκ Καρό και Ζαν Πιέρ Ζενέ

Οι υπέροχες συν-σκηνοθεσίες των δύο καλλιτεχνών, Μαρκ Καρό και Ζαν Πιέρ Ζεν, τόσο στο μακάβριο και φουτουριστικό «Delicatessen» (1991), όσο και στο μαγικό «Η Πόλη των Χαμένων Παιδιών» (The City of Lost Children – 1995), αποτέλεσαν το διαβατήριο και τη διέξοδο του Ζενέ για την Αμερική. Σκηνοθέτησε εκεί το τέταρτο (και προσωπικά το χειρότερο) σίκουελ των Άλιεν (Άλιεν: Η Αναγέννηση / Alien: Resurrection – 1997).

Ωστόσο στη συνέχεια επέστρεψε στη Γαλλία για να σκηνοθετήσει την «Αμελί» (για την οποία κέρδισε BAFTA καλύτερου σεναρίου, Σεζάρ σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας, καθώς και το βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη από κοινό και επιτροπή στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου). Η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του, του χάρισε μία Υποψηφιότητα για Όσκαρ στην κατηγορία Καλύτερου Σεναρίου και παράλληλα την άμεση μετάβασή του από τις συνεργασίες του με τον σκηνοθέτη Μαρκ Καρό, σε ταινίες που φέρουν απόλυτα την προσωπική του σφραγίδα.

Συνεργάζεται εκ νέου με την Όντρεϊ Τοτού στους «Ατελείωτους Αρραβώνες» και πέντε χρόνια αργότερα επιστρέφει με το πολύ όμορφο φιλμ «Μικροαπατεώνες στα Δύσκολα» (Micmacs – 2009). Ακολούθησε μια ακόμα αγγλόφωνη ταινία του, την πρώτη τρισδιάστατη της καριέρας του, με τίτλο «Ο Απρόβλεπτος Κος Σπίβετ» (The Young and Prodigious T.S. Spivet – 2013).

Ο Μαρκ Καρό, εκτός από σκηνοθέτης είναι και κομίστας κάτι που φαίνεται έντονα και στις ταινίες του. Η παράλληλη πορεία του με τον Ζαν-Πιέρ Ζενέ ξεκίνησε με την συνάντησή τους στο Annecy Animation Festival (1974) και δυο μικρά κινούμενα σχέδια: «L’Evasion» (Η Απόδραση – 1978) και «Le Manege» (Τα αλογάκια του λούνα-παρκ – 1979). Για τις ανάγκες του «Le Bunker de la Derniere Rafale» (Το τελευταίο κανονιοβολούν οχυρό – 1980), έστησαν μόνοι τους έναν ολόκληρο στρατό μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, δουλεύοντας επί έναν ολόκληρο χρόνο.

Κάπου εκεί, ανάμεσα σε μια εφιαλτική μελλοντική πραγματικότητα και μια γκροτέσκα φαντασία, ξεπρόβαλε λαχταριστό το «Delicatessen» (1991), η πρώτη τους μεγάλου μήκους ταινία, που τους καθιέρωσε αμέσως. Όταν το δίδυμο χωρίστηκε ο Καρό επέστρεψε στα κόμικς του και ζούσε στη σκιά του διάσημου πρώην συνεργάτη του που συνέχισε να γυρίζει τη μία ταινία μετά την άλλη. Τελικά το 2008 επέστρεψε και σκηνοθέτησε την ταινία επιστημονικής φαντασίας «Dante 01».