«Είναι δύσκολο να μην δίνεις το χέρι σου στον άλλο… Να μην αγκαλιάζεις τον φίλο σου»

Η Παγκόσμια Ημέρα του Νοσηλευτή/Νοσηλεύτριας βρήκε το 2020 το αρμόδιο προσωπικό στην Ελλάδα να βρίσκεται… στην πρώτη γραμμή της μάχης με τον κορονοϊό, κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες. Εξαίρεση δεν μπορούσε να αποτελεί το νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου «Παπανικολάου», με την εμπειρία που βίωσε να ήταν πρωτόγνωρη, με νίκες και με ήττες, με τη χαρά και τη συγκίνηση που ένιωθαν όλοι όταν αποσωληνωνόταν ένας ασθενής, αλλά και με τη θλίψη που ένιωθαν όταν ο ιός έπληττε αυτούς που τον μάχονταν.

Νοσηλεύτριες και νοσηλευτές του «Παπανικολάου» αφηγούνται τις εμπειρίες τους στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, σημειώνοντας πόσο σημαντική είναι η διαφύλαξη της υγείας, η τήρηση των μέτρων προστασίας αλλά και εκφράζοντας την πεποίθηση ότι αυτή η δοκιμασία θα τους μας κάνει όλους δυνατότερους, σοφότερους και -σε πείσμα του ιού- πιο ανθρώπινος.

«Όλοι δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό»

Η Δήμητρα Ράμμου, νοσηλεύτρια στο Αναισθησιολογικό τμήμα του «Παπανικολάου», έχοντας εμπειρία 24 χρόνων, κλήθηκε να συνδράμει στην αντιμετώπιση της πανδημίας καθώς παλιότερα είχε εργαστεί στην Πνευμονολογική Κλινική του Νοσοκομείου. Έτσι, από τις 23 Μαρτίου ανέλαβε καθήκοντα στο Τμήμα Ειδικής Νοσηλείας, όπως ονομάστηκε η Πνευμονολογική κλινική ΕΣΥ, στην οποία νοσηλεύονται αποκλειστικά ασθενείς με Covid-19. Η ίδια προσβλήθηκε από τον κορονοϊό, αλλά όλα πήγαν καλά.

«Η εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη για όλους. Η κλινική οργανώθηκε από την αρχή, λειτούργησε με νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό από την Πνευμονολογική, αλλά και από άλλα τμήματα του νοσοκομείου. Όλοι δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό, προσπαθώντας καθημερινά να βελτιώνουμε τις συνθήκες και τον τρόπο εργασίας μας. Κάποια στιγμή, λόγω ελαφράς συμπτωματολογίας, έκανα το τεστ μοριακής ανίχνευσης του ιού. Βρέθηκα θετική, όπως και άλλες τέσσερις συνάδελφοι μου.

Μπήκα σε καραντίνα 14 ημερών, εγώ και η οικογένειά μου. Όλο αυτό το διάστημα υπήρχε τακτική επικοινωνία με την Επιτροπή Λοιμώξεων του νοσοκομείου, καθώς και με την κ. Φούκα, ειδική πνευμονολόγο του νοσοκομείου μας. Αρχικά, είχα πολύ μεγάλη αγωνία για την εξέλιξη της νόσου, αλλά κυρίως για την ασφάλεια και την υγεία της οικογένειάς μου. Ευτυχώς, όλα κύλησαν ομαλά. Όλοι μας αποδείξαμε ότι, με κοινό τρόπο δράσης, μπορέσαμε και περιορίσαμε την απειλή.

Η κοινωνία στο σύνολό της βγαίνει διαφορετική και πιο δυνατή από αυτήν την εμπειρία. Ως επαγγελματίες υγείας αποδείξαμε ότι μπορούμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή, κοντά στον ασθενή και πλάι στον συνάδελφό μας. Από εδώ και πέρα, ας αξιοποιήσουμε αυτή μας την εμπειρία. Να συνεχίσουμε να τηρούμε τα μέτρα προστασίας, να παραμείνουμε ασφαλείς γιατί ο κορονοϊός εξακολουθεί να υπάρχει. Να επιστρέψουμε στη ζωή μας, έχοντας επίγνωση της σπουδαιότητας της διαφύλαξης της υγείας, της ασφάλειας και της καθημερινότητας μας», αναφέρει.

«Ξεπεράσαμε τις δυσκολίες που πάντα υπάρχουν με επιτυχία»

Η νοσηλεύτρια επιτήρησης λοιμώξεων Νατάσα Βελένη, η οποία εργάζεται περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια σε διάφορα τμήματα, με τελευταίο τη Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών, λέει: «Το τελευταίο τρίμηνο εστιάσαμε, όπως ήταν φυσικό, στη διαχείριση της πανδημίας του κορονοϊού. Η τακτική επιτήρηση της νόσου εντός του νοσοκομείου αποτελεί μικρό τμήμα της συνολικής προσπάθειας που καταβάλλεται. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι έπρεπε να δημιουργηθούν τμήματα υποδοχής ασθενών και ύποπτων της νόσου, στα οποία εφαρμόζονται συγκεκριμένες διαδικασίες με βάση τις οδηγίες του ΕΟΔΥ.

Η συνεχής εκπαίδευση του προσωπικού στη χρήση ατομικού προστατευτικού εξοπλισμού και στην τήρηση των διαδικασιών είναι τμήμα της εργασίας μας. Η καταγραφή και παρακολούθηση των ύποπτων και θετικών περιστατικών στο Νοσοκομείο, η διαχείριση δειγμάτων και αποτελεσμάτων, η ενημέρωση των ασθενών, του προσωπικού και σε κάποιες περιπτώσεις των στενών επαφών τους, είναι συνεχής και απαραίτητη για την αποτελεσματική λειτουργία μας. Σε αυτά πρέπει βέβαια να προστεθεί και η καθημερινή και έγκυρη ενημέρωση του προσωπικού του Νοσοκομείου, το οποίο λειτουργεί συνεχώς σε συνθήκες στρες, δεδομένου ότι ανά πάσα στιγμή, μπορεί να μολυνθεί και με τη σειρά του να μολύνει άλλους συναδέλφους ή/και ασθενείς.

Όλα αυτά απαιτούν από εμάς, αυξημένη προσοχή, ετοιμότητα, τη μέγιστη, κατά το δυνατό, φυσική παρουσία και τη διαθεσιμότητά μας, οιαδήποτε στιγμή μας ζητηθεί. Πρέπει αρχικά να πω, ότι είναι εντυπωσιακό πόσα πράγματα μπορούν να οργανωθούν και να λειτουργήσουν, σε ελάχιστο χρόνο, όταν γίνεται κοινή προσπάθεια από όλους. Μία εμπειρία καλής συνεργασίας με μόνο σκοπό να ανταποκριθούμε με τον καλύτερο τρόπο στην πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση. Δυσκολίες πάντα υπάρχουν. Κυρίως αφορούν διαδικασίες ή/και νοοτροπίες που κουβαλάμε από το παρελθόν, πιστεύω όμως ότι στη συγκεκριμένη περίοδο, τις ξεπεράσαμε με επιτυχία.

Αυτήν τη στιγμή είμαστε σαφώς καλύτερα οργανωμένοι και έτοιμοι. Θα πρέπει όμως να κάνουμε σαφές ότι αυτό σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι μπορούμε να ανταποκριθούμε σε ένα μελλοντικό μεγάλο “κύμα” περιστατικών, ούτε εμείς, ούτε κανένα άλλο σύστημα υγείας. Άρα είναι πολύ κρίσιμο να συνειδητοποιήσουμε όλοι, ότι μέχρι να βρεθεί θεραπεία ή/και εμβόλιο θα πρέπει να ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες για την προσωπική μας ασφάλεια, αλλά κυρίως για την ασφάλεια των ανθρώπων που είναι δίπλα μας».

«Πολύ πιο επιβλαβής η ψυχολογική φόρτιση από τη σωματική κούραση»

Ο Στέφανος Παπουτσάκης, νοσηλευτής εδώ και 29 χρόνια, είναι προϊστάμενος στην Α’ ΜΕΘ του «Παπανικολάου», η οποία από τις 4 Απριλίου ορίστηκε ως ΜΕΘ αναφοράς Covid-19, αναφέρει: «Δεχτήκαμε ασθενείς βαρέως πάσχοντες και ήταν ιδιαίτερη στιγμή για όλους μας όταν αποσωληνώθηκε ο πρώτος ασθενής και εξήλθε από τη Μονάδα. Ακόμα πιο σημαντικό και προσωπική ικανοποίηση για μας είναι το γεγονός ότι μέχρι σήμερα εξήλθαν από τη ΜΕΘ και άλλοι ασθενείς μας, υγιείς.

Εξ ορισμού, το έργο των νοσηλευτών είναι επιφορτισμένο με επιπλέον καθήκοντα και διεργασίες που απαιτεί η κατάσταση των ασθενών που νοσηλεύονται στη ΜΕΘ. Πρόκειται για μετεγχειρητικούς ασθενείς, για πολυτραυματίες, για ασθενείς με πολύ σοβαρή αναπνευστική ή νεφρική ανεπάρκεια και εν γένει νοσηλεύονται ασθενείς όλων των ειδικοτήτων, που η υγεία τους είναι βεβαρημένη. Κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε μια πρωτόγνωρη ασθένεια με άγνωστη ουσιαστικά επιδημιολογική ταυτότητα.

Η αβεβαιότητα, οι εκατόμβες θυμάτων στις γειτονικές χώρες αλλά και σε όλον τον κόσμο, οι τρομερά δύσκολες συνθήκες εργασίας που δημιουργούνται φορώντας για πολλές ώρες όλα τα απαραίτητα Μέτρα Ατομικής Προστασίας, καθώς και ο “ρατσισμός” που βίωσαν πολλοί συνάδελφοι από το φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον, αποτελούσαν την καθημερινότητά μας. Θεωρώ ότι η ψυχολογική φόρτιση είναι κατά πολύ πιο ισχυρή και επιβλαβής από τη σωματική κούραση. Τις τελευταίες ημέρες γίνεται μια προσπάθεια να επανέλθουμε σε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς έχοντας όμως νέα δεδομένα στην ζωή και τις συναναστροφές μας. Είναι δύσκολο να μην δίνεις το χέρι σου στον άλλο… Να μην αγκαλιάζεις τον φίλο σου… Να προσπαθείς να μαντέψεις ποιος είναι πίσω από την μάσκα. Δεν υπάρχει όμως άλλος τρόπος να ξεπεράσουμε την κρίση αυτή. Αυτή η δοκιμασία θα μας κάνει δυνατότερους, σοφότερους και σε πείσμα του ιού πιο ανθρώπινους».