Κοσμάς Βίδος-in.gr

Ο διαδικτυακός καβγάς για το Προσφυγικό γίνεται όλο και πιο άγριος, με τους εμπλεκομένους να ανταλλάσσουν ακόμη και απειλές. Δεν είναι ο μόνος. Σε Facebook και Twitter τις τελευταίες εβδομάδες τσακωθήκαμε για τις μαθητικές παρελάσεις, για τις δηλώσεις της Κεραμέως, του Βορίδη, του Γεωργιάδη, της Μπακογιάννη, του Πλεύρη, του Κυρανάκη…

Αλλά και για κάτι που είπε η Αφροδίτη Μάνου, για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται ο Λιάγκας στους καλεσμένους του, για το αν η Πάολα είναι άλλη μία μπουζουξού ή η μετενσάρκωση της Φλέρυς Νταντωνάκη που όμως ατύχησε να μην έχει δίπλα της έναν Χατζιδάκι… Τσακωνόμαστε (ξανά) για τον αντικαπνιστικό, για τις καταλήψεις και για την εκκένωση αυτών, για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, για τα Εξάρχεια, για το πόσο δημοκρατικό δικαίωμά σου είναι να κυκλοφορείς με μολότοφ, για τις πορείες που επανήλθαν στο κέντρο της Αθήνας, για τη νέα συνέντευξη της Σώτης Τριανταφύλλου…

Σε αυτή τη χώρα είμαι και εγώ γεννημένος και αναθρεμμένος, οπότε θα μου έκανε εντύπωση αν και στην από Διαδικτύου συμπεριφορά μας δείχναμε την πραότητα, την ευγένεια και την ωριμότητα που δεν έχουμε ως λαός στα θέματα διαλόγου.

Ας το παραδεχθούμε: Συνήθως στις παρέες μας δεν συζητάμε, τσακωνόμαστε.

Με έναν περίεργο όμως τρόπο, συνήθως, αφού ρίξουμε τον καβγά μας σηκωνόμαστε και φεύγουμε φιλιωμένοι, αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον και υποσχόμενοι πως «την επόμενη φορά, παιδιά, θα έρθετε στο δικό μου σπίτι!». Για να τσακωθούμε και εκεί. Αυτό το ελληνικό παράδοξο που τελικά είναι έως και χαριτωμένο λειτουργεί στη διαπροσωπική επαφή αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει στο Διαδίκτυο, όπου οι περισσότεροι «φίλοι» δεν είμαστε όχι φίλοι, ούτε καν γνωστοί. Το αποτέλεσμα είναι η μετατροπή των social σε μια όλο και πιο άγρια εμπόλεμη ζώνη.

Εχοντας πάρει μέρος σε διαδικτυακές συζητήσεις οι οποίες ξεκινούν με το «σεις» και με το «σας» και που στο πεντάλεπτο οι συνομιλητές σού εύχονται τον μαρτυρικό θάνατό σου, αποφάσισα να περιορίσω τη διαδικτυακή μου παρουσία σε φωτογραφίες με λουλουδάκια, σπιτάκια, ζωάκια, τοπία.

Γνωρίζω ανθρώπους που ενοχλημένοι από το επίπεδο της κουβέντας, και επειδή τρόμαξαν με την ευκολία που και οι ίδιοι παρασύρονταν και εκδήλωναν τον χειρότερο εαυτό τους, έκλεισαν τους λογαριασμούς τους.

Εγώ δεν θα το κάνω, μου αρέσουν πολύ τα social media, δεν μου αρέσουν όμως όπως τα καταντάμε. Ερχονται βεβαίως στιγμές που με το ζόρι συγκρατούμαι, θέλω να μπω στην κουβέντα. Τότε φέρνω στο μυαλό μου το βρίσιμο που έχω φάει και τον εκνευρισμό που έχω βιώσει όταν «ανέβαζα» τα κομμάτια που έγραφα, συνέρχομαι, καταπίνω αυτό που ήθελα να πω και βάζω να δω το «The End of the F***ing World».

Πριν από 30 και βάλε χρόνια, ένας από τους δασκάλους μου στη δημοσιογραφία μού είχε πει πως ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να αυτολογοκρίνεται. Τώρα βρέθηκα να αυτολογοκρίνομαι εκτός δουλειάς!