Μετά από είκοσι αιώνες, η Piscina Mirabilis στη Νάπολη, μία από τις μεγαλύτερες ρωμαϊκές δεξαμενές πόσιμου ύδατος, μετατράπηκε σε Μουσείο σύγχρονη τέχνης.

Οικοδομήθηκε επί Αυτοκράτορος Αυγούστου τον 1ο μ.Χ. αιώνα και κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού της αναμόρφωσής της από το με έδρα το Χονγκ Κονγκ αρχιτεκτονικό γραφείο Bagua+Bhava ανέκυψε το ερώτημα πώς θα ισορροπήσει το σχέδιο ενός αρχαίου μνημείου με το σχέδιο ενός Μουσείου σύγχρονης τέχνης.

Καθώς οι επισκέπτες περιδιαβαίνουν τον χώρο μοιάζει σαν να περνούν μέσα σε λίγα λεπτά είκοσι ολόκληροι αιώνες. Κατά συνέπεια, επιλέχθηκε ο «χρόνος» ως βασική ιδέα του πρότζεκτ. «Ανεξαρτήτως του παρελθόντος ή του μέλλοντος ή ακόμη και του παρόντος, η Piscina Mirabilis είναι μια σημαντική ιστορία για όλους, σ’ όλον τον κόσμο» εξηγούν οι αρχιτέκτονες.

Στο Ιουλιανό ημερολόγιο, την αναμόρφωση του ρωμαϊκού ημερολογίου που εισήγαγε το 46 π.Χ. ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας, ο Ιανουάριος απεικονίστηκε ως ο ρωμαϊκός θεός Ιανός, με δύο πρόσωπα, ένα να κοιτάζει στο παρελθόν και ένα στο μέλλον.

Το παρελθόν ήταν η ρωμαϊκή δεξαμενή, το μέλλον είναι το Μουσείο και για αυτόν τον λόγο το Μουσείο είναι διατεταγμένο σε δύο ζώνες, τη λευκή (το παρελθόν) και τη μαύρη (το μέλλον).

Η λευκή ζώνη εστιάζει σε ζωγράφους όπως οι Εουτζένια Βάνι, Φραντσέσκο Κλεμέντε και Σερένα Βεστρούτσι. Αντιθέτως, στη μαύρη ζώνη, στο επίκεντρο είναι γλυπτά, όπως έργα των σύγχρονων Βίλι Βέργκινερ, Βαλέριο Μπερούτι και Αρκάντζελο Σασολίνο. Το εσωτερικό χωρίζουν τέσσερα «μονοπάτια»: Το μονοπάτι A εστιάζει στα έργα ζωγραφικής, ενώ στο B και C εκτίθενται τα μικρού και μεγάλου μεγέθους γλυπτά. Τέλος, στο μονοπάτι D περιλαμβάνεται το γλυπτό του Λόρις Τσεκίνι το οποίο κρέμεται από το ταβάνι.