Υπάρχουν άραγε τα «χρυσά χρόνια»; Υπάρχουν η κορύφωση και η φθορά; Κι αν ναι, κατά πόσον αξίζει να μας απασχολεί μονίμως το πριν και το μετά; Γιατί αξίζει να απολαμβάνουμε κάθε μας ηλικία; Ποια είναι τα καλά του μεγαλώνουμε;

Όταν είμαστε μικρά παιδιά βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε. Ως έφηβοι, λαχταράμε την ελευθερία των 25άρηδων και το γεγονός ότι μεγαλώνουμε δεν μας φαίνεται άσχημη ιδέα. Στη μέση ηλικία βρισκόμαστε ανάμεσα σε δύο αντίθετες κατευθύνσεις – τόσο «πίσω» στην ορμή της νιότης μας (συνειδητοποιώντας το πόσα πράγματα θεωρούσαμε δεδομένα) όσο και «μπροστά» στη συνταξιοδότησή μας (κατά την οποία ελπίζουμε να μπορέσουμε επιτέλους να ξεκουραστούμε). Μόλις φτάσουμε ωστόσο στη συνταξιοδότηση, συχνά καταλήγουμε να νιώθουμε ότι ούτε αυτό μας κάνει.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Σε ποια ηλικία θεωρείστε μεσήλικας; Τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά…

Φαίνεται λοιπόν πως μάλλον είναι στην ανθρώπινη φύση μας να θέλουμε πάντα να είμαστε κάπου αλλού από εκεί που πραγματικά ηλικιακά βρισκόμαστε. Αυτό εντείνεται όταν πια μεγαλώνουμε αρκετά, οπότε και βρισκόμαστε κυρίως σε μια κατάσταση μόνιμης αναπόλησης που μπορεί και να μας πάρει από κάτω.

Τα καλά τού να μεγαλώνουμε

Ως μεγάλοι ή… πολύ μεγάλοι είναι εύκολο να εστιάζουμε σε πράγματα που δεν λειτουργούν τόσο καλά όσο παλιά. Μπορεί να μη θυμόμαστε το γιατί μπήκαμε στην κουζίνα και μας είναι σχεδόν αδύνατο να χορέψουμε μέχρι το ξημέρωμα.

Όμως, το να μεγαλώνουμε έχει σίγουρα τα καλά του και μάλιστα τα θετικά αυτά είναι πολλά, αρκεί να μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε και να τα εκτιμήσουμε.

* Μεγαλύτερος συναισθηματικός έλεγχος

Η νεολαία τείνει γενικά να διακατέχεται από ενθουσιασμό. Ωστόσο, σύμφωνα με μελέτες, μεγαλώνοντας αποκτούμε καλύτερες κοινωνικές δεξιότητες, έχουμε υψηλότερο επίπεδο ανοχής και περισσότερη ενσυναίσθηση.

* Σαφείς προτεραιότητες

Όσα περισσότερα βιώνουμε στη ζωή, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε τι μας αρέσει και τι όχι. Καθώς μεγαλώνουμε, αντιλαμβανόμαστε επί της ουσίας ότι η ζωή είναι πραγματικά σύντομη, επομένως είναι λιγότερο πιθανό να σπαταλάμε τον χρόνο μας με ανθρώπους, δραστηριότητες ή ασχολίες που δεν αξίζουν τον κόπο.

* Λιγότερη ανησυχία για το τι σκέφτονται οι άλλοι

Σε νεαρότερες ηλικίες πολλοί από εμάς ξοδεύουμε πολύ χρόνο από τη ζωή μας ανησυχώντας για το τι σκέφτονται οι άλλοι.

Όταν είμαστε μικροί υπάρχει η πίεση από τους συνομηλίκους. Καθώς προχωράμε, θέλουμε να εντυπωσιάσουμε τους συναδέλφους, τους πελάτες, τους πιθανούς ρομαντικούς συντρόφους μας (και τις οικογένειές τους), τους γείτονες και ούτω καθεξής.

Μεγαλώνοντας κι άλλο όμως, παύουμε (επιτέλους) να ανησυχούμε για το τι σκέφτονται οι άλλοι. Εχουμε «επιβιώσει» από πολλές κρίσεις που αφορούν τους γύρω μας, μα πάνω από όλα τον εαυτό μας, και συνειδητοποιούμε πως πραγματικά αυτή η ανησυχία δεν αξίζει τον κόπο. Αντίθετα, απλά εστιάζουμε στο να κάνουμε εκείνο που μας γεμίζει πραγματικά.

* Λιγότερες υποχρεώσεις, περισσότερος χρόνος για χόμπι

Όντας μεγαλύτεροι, είναι πολύ πιο εύκολο να… ξεφύγουμε από υποχρεώσεις που δεν μας ευχαριστούν. Δεν υπάρχει τόση πίεση από τους γύρω μας να πάμε οπωσδήποτε σε εκείνη την εκδήλωση που ξέρουμε πως δεν θα περάσουμε καλά, ούτε να οργανώσουμε πάρτι για τα γενέθλιά μας.

Δεν υπάρχουν οι τόσες πολλές ευθύνες που κάποτε είχαμε. Δεν πασχίζουμε πια να ισορροπήσουμε την κοινωνική, την οικογενειακή και την επαγγελματική μας ζωή.

Επομένως, μας είναι πιο εύκολο να επιλέξουμε ακριβώς πώς θέλουμε να περάσουμε τον χρόνο μας, δίνοντας μεγαλύτερη βάση στα ενδιαφέροντά μας που ενδεχομένως να είχαν παραμεληθεί στο παρελθόν.

* Μεγαλύτερη ελευθερία λόγου

Η ελευθερία του λόγου που δικαιωματικά όλοι έχουμε αποκτά ένα εντελώς νέο νόημα μεγαλώνοντας. Εφόσον όπως προαναφέρθηκε λίγο μας ενδιαφέρει τι θα σκεφτούν οι άλλοι για εμάς, έχουμε μεγαλύτερο θάρρος της γνώμης μας.

Έχοντας δε «κερδίσει» τα διαπιστευτήριά μας, οι γύρω μας έχουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις απόψεις μας που συνήθως απορρέουν από τη σοφία που η εμπειρία χρόνων μάς έχει χαρίσει.

Εν κατακλείδι

Υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι για τους οποίους αξίζει να χαιρόμαστε που μεγαλώνουμε. Τα παραπάνω αποτελούν μονάχα λίγους. Δεν θα έβλαπτε λοιπόν να αλλάξουμε από σήμερα την αντίληψή μας για τα πολυσυζητημένα «χρυσά χρόνια».

Όπως είπε και η Jane Fonda σε ομιλία της το 2011: «Δυστυχώς, ζούμε ακόμα με την αναχρονιστική αντίληψη του γεννιέσαι, φτάνεις στην κορύφωση και μετά τη μέση ηλικία, μαραζώνεις και φθίνεις. Γιατί να μη δούμε τη γήρανση σαν μια σκάλα; Σαν μια άνοδο-ανάταση του ανθρώπινου πνεύματος, που μας φέρνει πιο κοντά στη σοφία, στην ολότητα, στην αυθεντικότητα…».

Κάπως έτσι τελικά αξίζει να αντιμετωπίζουμε το πέρασμα του χρόνου, απολαμβάνοντας κάθε σκαλοπάτι ανεβαίνοντας.

Πηγή: vita.gr