Ήταν το λαϊκό κορίτσι της ταύτισης μα και η λαμπερή χορεύτρια του θαυμασμού. Kαμία σταρ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου δεν κατάφερε να υποστηρίξει αυτή τη διττή γοητεία της Μάρθας Καραγιάννη, που πέθανε στα 82 της χρόνια

Αν η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν η αδιαφιλονίκητη εθνική μας σταρ, η Τζένη Καρέζη το πιο εκλεπτυσμένο αντίπαλο δέος της και η Ζωή Λάσκαρη η «μοιραία», η Μάρθα Καραγιάννη ήταν η «σπιρτόζα» στο «Big 4» των πρωταγωνιστριών της «χρυσής εποχής» του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Η ηθοποιός, που έφυγε από τη ζωή στα 82 της χρόνια, με το πονηρό βλέμμα της, το παιχνιδιάρικο, μελαχρινό καρέ της και εκείνο το παχύ σίγμα στην ομιλία της πρέσβευε το «λαϊκό κορίτσι» της μεγάλης οθόνης με το οποίο μπορούσε να ταυτιστεί κάθε γυναικείο πηγαδάκι στα συνοικιακά κομμωτήρια, κάθε γκαρσόνα που ονειρεύεται ότι «ο άντρας που θα παντρευτεί θα είναι από σόι» (ό,τι δηλαδή υποδύθηκε η Καραγιάννη στο «Γοργόνες και Μάγκες» του Γιάννη Δαλιανίδη). Εν ολίγοις, κάθε κοπέλα που τα όνειρά της δεν παρέκκλιναν ιδιαίτερα από όσα μπορούν να συμβούν στην μικροαστική της φούσκα.

Υπήρχε, όμως, και η Καραγιάννη ως σταρ. Αυτή που με σέξι φορεσιές χόρευε σχεδόν σε κάθε γνωστή κωμωδία της Φίνος Φιλμ που έπαιξε τη δεκαετία του ‘60 (και του ‘70), εκείνη που ο χορός της κατέλαβε μεγάλο ποσοστό του brand name της. Ακόμα και τότε, όμως, ανάμεσα σε φτερά ή σέξι μπικίνι, δεν έπαυε να είναι προσιτή, να είναι μεν σέξι αλλά και με το απαιτούμενο τσαλάκωμα που χρειάζονταν πολλοί ρόλοι της (και η κωμωδία γενικότερα). Ήταν εκείνη που μπορούσε με την ίδια ευκολία να τινάζει με χάρη το πόδι της ψηλά αλλά και να ξεστομίζει «Μα τι ζώα που είστε εσείς οι άντρες».

Ήταν κινηματογραφικό κορίτσι του Γιάννη Δαλιανίδη, του σκηνοθέτη που επέμεινε να πάρει η καριέρα της Καραγιάννη κωμική κατεύθυνση. Όλα ξεκίνησαν με το «Ζητείται Ψεύτης» το 1961 και η συνεργασία τους συνεχίστηκε σε κλασικές κωμωδίες που μεγάλωσαν (και) τηλεοπτικά τις επόμενες δεκαετίες γενιές και γενιές όπως τα «Μερικοί Το Προτιμούν Κρύο» (1963), «Οι Θαλασσιές Οι Χάντρες» (1967), «Γοργόνες και Μάγκες» (1968). Στη δεκαετία της μεγάλης δόξας της, δοκίμασε, όμως, την τύχη της και στο δράμα, στην ταινία του Νίκου Φώσκολου «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» (1969).

Στο θέατρο συνδέθηκε κυρίως με την επιθεώρηση πλάι σε ονόματα όπως η Γεωργία Βασιλειάδου, ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Νίκος Σταυρίδης, ο Κώστας Χατζηχρήστος, η Ρένα Βλαχοπούλου.

Ο δρόμος της Μάρθας Καραγιάννη θα διασταυρωνόταν πάλι με αυτόν του Γιάννη Δαλιανίδη για τη μικρή οθόνη και τη σειρά «Μικρομεσαίοι» (1992), υπενθυμίζοντας πως δεν υπήρχε μόνο η Κατερίνα Γιουλάκη του «Ρετιρέ» στη συχνότητα του MEGA τα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης. Και ποια άλλη να υποδυόταν τη μητέρα της «άσωτης» Ελένης Βλαχάκη στο «Κωνσταντίνου και Ελένης» αν όχι αυτή; (Άλλωστε, μήπως οι ρόλοι της Μάρθας Καραγιάννη δεν είναι παρά πρόγονοι τηλεοπτικών χαρακτήρων όπως αυτού που ανέλαβε η Ελένη Ράντου στη σειρά των Ρώμα-Χατζησοφιά;)

Εκείνο που θα μένει πάντα στο άκουσμα του ονόματος της Μάρθας Καραγιάννη θα είναι αυτή η διττή γοητεία του αφελούς κοριτσιού της διπλανής πόρτας που με μια στροφή μπορεί να γίνει η ακαταμάχητη χορεύτρια που συγκεντρώνει όλα τα φώτα πάνω της και έχει πάντα μια ατάκα ετοιμοπόλεμη στην άκρη της γλώσσας της. Εκείνη που με όλα αυτά σε κάθε εμφάνισή της στο κινηματογραφικό πανί έκανε τις γυναίκες να θέλουν να της μοιάσουν και τους άντρες να νιώσουν, έστω για λίγο, ότι βλέπουν το κορίτσι των ονείρων τους.

Και μη νομίζετε πως αυτά «κλείσανε» στα 60s. Οι λογαριασμοί είναι ανοιχτοί. Άλλωστε, μέχρι και οι Ρόδες πριν λίγα χρόνια, έκαναν τη Μάρθα Καραγιάννη τραγούδι.

Ελένη Τζαννάτου-kathimerini.gr