Έπαιξε κομβικό ρόλο στην κατάκτηση του EURO του 1992 από την Δανία. Έκτοτε, έπαθε κατάθλιψη, έκανε απόπειρες αυτοκτονίας, μπήκε σε σέκτα, πούλησε το μετάλλιό του, εισέβαλε γυμνός σε γήπεδο…

Λαμπρή επέτειος η σημερινή (04/07), αφού συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από την ημέρα που η Εθνική Ελλάδας αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο, νικώντας στον τελικό την οικοδέσποινα Πορτογαλία στο «Ντα Λουζ» της Λισσαβόνας, με γκολ του Άγγελου Χαριστέα.

Από την ημέρα που ο αείμνηστος πρόεδρος της UEFA, Λέναρτ Γιόχανσον, υπό το βλέμμα του επίσης αείμνηστου θρύλου Εουσέμπιο, παρέδωσε το τρόπαιο των πρωταθλητών Ευρώπης στον αρχηγό (και MVP της διοργάνωσης) Θοδωρή Ζαγοράκη, ο οποίος το σήκωσε στον ουρανό, μαζί βεβαίως με την ελληνική σημαία. Μέχρι να εμφανιστεί στο προσκήνιο η απίθανη παρέα του Ότο Ρεχάγκελ για να φέρει τα πάνω κάτω στην διοργάνωση, η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ήταν βαμμένη στα ερυθρόλευκα χρώματα της Δανίας.

Το 1992, εξαιτίας του εμπάργκο στην εμπόλεμη Γιουγκοσλαβία, η εθνική ομάδα της (υπό διάλυσης, δυστυχώς) χώρας έμεινε εκτός της τελικής φάσης του EURO στην Σουηδία. Στην θέση της κλήθηκε η Δανία, η οποία στην προκριματική φάση είχε τερματίσει πίσω από την Γιουγκοσλαβία στον τέταρτο όμιλο. Ο Ρίτσαρντ Μέλερ Νίλσεν, ο οποίος έφυγε από την ζωή τον Φεβρουάριο του 2014 λόγω όγκου στον εγκέφαλο σε ηλικία 76 ετών, κλήθηκε σε λίγες ημέρες να συνθέσει ένα αξιοπρεπές ρόστερ, αφού οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές ήταν σε διακοπές, με το μεγάλο αστέρι της ομάδας, Μίχαελ Λάουντρουπ, να βρίσκεται στα μαχαίρια με τον ομοσπονδιακό προπονητή και να αρνείται να επιστρέψει, παρά την πίεση που δέχθηκε και από τα ΜΜΕ.

Η Δανία ήθελε μόνο νίκη

Την φανέλα με το «10» που υπό νορμάλ συνθήκες θα έπαιρνε ο άλλοτε μπαλαδόρος των Γιουβέντους, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης, κατέληξε στον Λαρς Έλστρουπ, ο οποίος έπαιζε στην Οντένσε, ομάδα στην οποία έπαιξε μπάλα και προπόνησε για πολλά χρόνια ο Μέλερ Νίλσεν. «Ήμουν διακοπές και έμενα στο εξοχικό των γονιών μου. Δύο – τρεις ημέρες πριν από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, με πήραν τηλέφωνο και με ρώτησαν αν ήθελα να είμαι μέλος της ομάδας» θυμάται. Στα 29 του, ο επιθετικός από το Ράμπι, ένα χωριό είκοσι χιλιόμετρα έξω από την πόλη Ράντερς, είχε παίξει σε Σουηδία (Μπρόντμπι), Ολλανδία (Φέγενορντ) και Αγγλία (Λούτον), ήταν ένας από τους πιο έμπειρους παίκτες της αποστολής και ο προπονητής τον υπολόγιζε για να δίνει λύσεις ερχόμενος από τον πάγκο. Και δεν τον απογοήτευσε.

Στον τελευταίο αγώνα της φάσης ομίλων με αντίπαλο την αήττητη επί 22 σερί παιχνίδια Γαλλία του Μισέλ Πλατινί, η Δανία ήθελε μόνο νίκη για να προκριθεί στα ημιτελικά (τότε στην τελική φάση έπαιρναν μέρος μόλις οκτώ ομάδες, αντί για τις 24 που είναι πλέον). Μπήκε ως αλλαγή στο 66’, με το σκορ στο 1-1, το οποίο άφηνε εκτός συνέχειας την ομάδα του. Δώδεκα λεπτά αργότερα, με κοντινό πλασέ στην κίνηση με το αριστερό και ύστερα από συρτή σέντρα του Φλέμινγκ Πόβλσεν, σημείωνε το γκολ που άφηνε εκτός συνέχειας τους Τρικολόρ και έστελνε την Δανία στα ημιτελικά κόντρα στην Ολλανδία. Με τους Οράνιε, μπήκε ως αλλαγή στο 57’ αντί του Μπρίαν Λάουντρουπ (μικρού αδελφού του Μίχαελ), το ματς πήγε στην παράταση και στα πέναλτι, όπου ο Έλστρουπ συνέβαλε στην πρόκριση, ευστοχώντας στο δικό του χτύπημα. Στον τελικό με την Γερμανία, ο Λαρς ήξερε ότι δεν θα ξεκινούσε βασικός.

Ήρωας

Στην ιδέα, όμως, ότι θα έπαιζε ακόμα και ως αλλαγή, τον έπιανε κρύος ιδρώτας! «Όλα άρχισαν δύο μέρες πριν από τον τελικό» θυμάται. «Μέχρι εκείνη την στιγμή ήθελα πάρα πολύ να παίξω στα τέσσερα ματς που είχαν προηγηθεί. Να είμαι ακόμα και βασικός. Αλλά κάτι άλλαξε και δεν ήθελα με τίποτα να παίξω στον τελικό. Φοβόμουν ότι θα ήμουν μια τεράστια αποτυχία» εξηγεί ο 61χρονος παλαίμαχος πλέον ποδοσφαιριστής στην αυτοβιογραφία του με τον καθ’ όλα εύστοχο τίτλο «Ο δυστυχισμένος ήρωας». Ήρωας γιατί θα μείνει για πάντα ως ένα από τα μέλη της ομάδας που έκανε πραγματικότητα το θαύμα που έλαβε χώρα «Το καλοκαίρι του ‘92», όπως ονομάστηκε ταινία που κυκλοφόρησε το 2015 με σκηνοθέτη τον Κάσπερ Μπάρφοεντ και θέμα εκείνη την ιστορική επιτυχία. Και δυστυχισμένος γιατί, έκτοτε και για τουλάχιστον 15 χρόνια, χρειάστηκε να περάσει από χίλια και ένα βάσανα μέχρι να βρει ξανά τον εαυτό του και να ζει ως φυσιολογικός άνθρωπος τα τελευταία χρόνια, αφού φλέρταρε επανειλημμένως με τον θάνατο και την φυλακή.

Έπαθε κατάθλιψη (διαγνώστηκε ως διπολικός) και σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούσε ούτε να κάνει μπάνιο. «Κάποια στιγμή, έβγαινε χορτάρι από την αποχέτευση του ντους» εξηγεί σχετικά ο Έλστρουπ, ο οποίος έκανε απόπειρες αυτοκτονίας. Έφτασε στο σημείο να μπει σε θρησκευτική σέκτα ονόματι «Άγριες Χήνες» και να αλλάξει το όνομά του σε «Νταράντο», που σημαίνει «το ποτάμι που ρέει στην θάλασσα». Εκδιώχθηκε κακήν κακώς λίγο καιρό αργότερα, όταν συνελήφθη επειδή χτύπησε έναν μαθητή σχολείου. Εξαιτίας χρεών, πούλησε το μετάλλιο του πρωταθλητή Ευρώπης που του φόρεσε (και σε αυτόν) ο Λέναρτ Γιόχανσον και απασχόλησε ξανά τα ΜΜΕ για τους λάθους λόγους όταν τσακώθηκε με αστυνομικό επειδή ούρησε σε έναν από τους πλέον πολυσύχναστους δρόμους της πρωτεύουσας Κοπεγχάγης, έβγαλε τα ρούχα του και έκανε ταχυδακτυλουργικά κόλπα με το… μόριό του.

Το 2016 επέστρεψε ξανά στο (σκοτεινό) προσκήνιο, όταν εισέβαλλε γυμνός στον αγωνιστικό χώρο στην διάρκεια ενός αγώνα πρωταθλήματος μεταξύ της Ράντερς και της Σίλκεμποργκ, κάνοντας μάλιστα κατακόρυφο, μπροστά στο εμβρόντητο βλέμμα ποδοσφαιριστών και φιλάθλων. «Είναι πολύ θλιβερό να τον βλέπεις έτσι, είναι ένας από τους ήρωες αυτής της πόλης» σχολίαζε απογοητευμένος ο πρόεδρος της Ράντερς, Μίχαελ Γκράβγκααρντ, για τον δυστυχισμένο ήρωα, ο οποίος φαίνεται πως επιτέλους, από τον Ιανουάριο του 2022, έχει βρει την εσωτερική γαλήνη. Σε αυτό τον βοήθησε πολύ και ένας Ινδός γκουρού ονόματι Παράμα Πούτζια Σρι Γκαναπάτι Σαχιντανάντα Σουαμί, χάρη στον οποίο καταφέρνει να ταξιδεύει νοερά σε έναν όμορφο και ευτυχισμένο κόσμο, χωρίς τις σκοτούρες της καθημερινότητας. «Είμαι πιο δυνατός από ποτέ. Χώρισα την ζωή μου σε φάσεις και αυτή η τελευταία φάση διαρκεί πλέον πάνω από δύο χρόνια» λέει ένα από τα επιφανή μέλη του μεγαλύτερου θαύματος στην ιστορία των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων, μέχρι βεβαίως να εμφανιστούν ο «Ρεχακλής» και τα παιδιά του.

Αλέξανδρος Λοθάνο-kathimerini.gr