Σχεδόν οκτώ χρόνια μετά το τελευταίο του προσωπικό άλμπουμ, επιστρέφει με «Το χέρι» και μιλάει για τη σημασία της προσφοράς, τις δυσκολίες της εποχής μας, τη δημοσιότητα αλλά και τις μουσικές που ακούει σήμερα στο σπίτι

Τον Δεκέμβριο του 2013, σε ένα live του Γιάννη Σπανού στην μπουάτ Απανεμιά, βρέθηκα να κάθομαι τυχαία δίπλα στον Κ.Βήτα. Ήταν η πρώτη και η μόνη, μέχρι πρόσφατα, συνάντησή μας. Θυμάμαι έναν άνθρωπο ντροπαλό, με έξυπνα μάτια, μια μελαγχολία αλλά και ένα ανάλαφρο, παιδικό γέλιο. Θυμάμαι να ακούμε το Με πνίγει τούτη η σιωπή και να μου λέει: «Αυτό, αυτό είναι το τραγούδι μου». Ο ίδιος βέβαια αγαπάει τη σιωπή. Εδώ και χρόνια δίνει συνεντεύξεις μόνο με e-mail. Σε μία από αυτές είχε πει: «Επικοινωνώ καλύτερα με τα σκυλιά, τα δέντρα και τα κτίρια της Αθήνας».

Mε αφορμή την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ, Το χέρι, πρότεινα να βρεθούμε από κοντά για μια κουβέντα εφ’ όλης της ύλης, έστω κι αν η συζήτηση συνεχίστηκε ηλεκτρονικά και η συνέντευξη τελικά ολοκληρώθηκε γραπτώς. Δώσαμε ραντεβού στο Κουκάκι. Ήρθε με ένα σκούρο μπλε μπουφάν, ήρεμος, γλυκός, προσιτός. Καθώς μιλούσαμε, έπεφτε το βράδυ. Βλέπαμε όλο και λιγότερο ο ένας τον άλλο. Σε μια στιγμή, μόνο για ένα δευτερόλεπτο, οι προβολείς ενός αυτοκινήτου έπεσαν πάνω του και τον φώτισαν. Είχε κάτι ποιητικό και ταυτόχρονα εντελώς αστικό και καθημερινό αυτή η εικόνα, σαν τις εικόνες των στίχων του, τις οποίες αυτή η παράγραφος προσπαθεί μάταια να μιμηθεί.

Όλες οι συνεντεύξεις σας που έχω δει στο YouTube είναι κάπως άβολες. Αισθάνομαι ότι σας είναι δύσκολο να μιλάτε…

Όντως αισθάνομαι αμήχανα να βλέπω κάμερες γύρω μου που με τραβάνε, νιώθω ότι βρίσκομαι σε ταινία θρίλερ. Κατά τα άλλα, μου αρέσει να συνομιλώ με τους ανθρώπους γύρω μου, να συζητάμε γι’ αυτά που μας ενδιαφέρουν, γι’ αυτά που συμβαίνουν. Όσον αφορά τις συνεντεύξεις, η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι άβολα να με ρωτάνε και να πρέπει να δώσω απαντήσεις, είναι μια αμήχανη στιγμή. Ζούμε επίσης σε μια εποχή όπου είναι πολύ εύκολο να παρεξηγηθείς ή να παρεξηγήσεις. Η παρεξήγηση είναι ένα πολύ έντονο στοιχείο της εποχής μας, λόγω της υπερβολικής έκθεσης μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα.

Μήπως και το ότι γράφετε (στίχους, ποιήματα) είναι απόρροια της δυσκολίας σας να εκφραστείτε προφορικά;

Όχι, το ότι ασχολήθηκα με τη μουσική και την ποίηση δεν είχε κάποια σχέση με τη δυσκολία μου στον προφορικό λόγο. Έγραφα κάποιες φορές τραγούδια στον ελεύθερο χρόνο μου, πολλά χρόνια πριν. Πριν ξεκινήσω, μου άρεσε πολύ η μουσική, η ιδέα ότι μπορεί να συνθέσω – και όταν ήρθε η σωστή στιγμή, το επιχείρησα. Ανακάλυψα πως οι στίχοι μου είχαν ένα στοιχείο που τους έκανε αποσπασματικούς. Τα τραγούδια μου είναι σαν σπασμένα βάζα, σαν θραύσματα που προσπαθώ με επιμονή να τα κολλήσω για να ανακαλύψω την τελική εικόνα. Μου αρέσει οι στίχοι μου να έρχονται μέσα από την καρδιά μου, να περιέχουν αυτά που έχω κατανοήσει.

Πάμε στο νέο άλμπουμ, Το χέρι. Κατ’ αρχάς, ο τίτλος πώς προέκυψε;

Ήθελα να βρω έναν τίτλο που να διαπερνά όλα τα τραγούδια, τις συνθέσεις, τις εικόνες. Κάποια στιγμή άρχισα να φτιάχνω το εξώφυλλο για το άλμπουμ και είχα αυτές τις δύο φιγούρες που πιάνονται από το χέρι για να στηρίξουν ο ένας τον άλλο. Αφού πέρασαν μέρες και άρχισε να διαμορφώνεται η εικόνα, σκέφτηκα «ναι, αυτό είναι, το χέρι…». Το χέρι της αγάπης, το χέρι της προσφοράς, της αδελφοσύνης είναι αυτό που λείπει και αυτό που οι ήρωες μέσα στα τραγούδια αναζητούν, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Είναι κι αυτή η εποχή μια σκληρή εποχή, μια δύσκολη περίοδος για τον άνθρωπο.

Μακάρι να καταλάβουμε για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά και τι πρέπει να πάρουμε σαν εσωτερικό μάθημα για να μπορέσουμε να γίνουμε καλύτεροι. Πιστεύω πως πρέπει να ψάχνουμε την αιτία που δημιούργησε μια κατάσταση και όχι μόνο να κρίνουμε το γεγονός. Όπως όλες οι εποχές, είναι κι αυτή μια εποχή επαγρύπνησης, εμβάθυνσης. Το άλμπουμ αυτό έρχεται περίπου οκτώ χρόνια μετά το προηγούμενο, μετά από μια δύσκολη περίοδο, όπου όλος ο κόσμος πέρασε μέσα από την πανδημία. Έγραψα τις Πλειάδες εκείνη την περίοδο, καθώς και το Ανέφικτος κύκνος, ένα τραγούδι για ένα κορίτσι που βρέθηκε νεκρό στη θάλασσα από τον εραστή της. Στις Πλειάδες οι αξίες της ζωής έχουν θαφτεί κάτω από το χώμα από εμάς τους ίδιους, και παράλληλα ψάχνουμε την αλήθεια σ’ ένα τοπίο, κάτι κωμικοτραγικό. Μια κινηματογραφική αναζήτηση κάτω από το νεφέλωμα των Πλειάδων. To Ο άνθρωπος και ο ορίζοντας είναι μια περιπλάνηση στον σύγχρονο κόσμο. Όλοι περιμένουμε ένα χέρι, αλλά πολλές φορές ξεχνάμε ότι είναι εξίσου σημαντικό να δώσουμε κι εμείς το δικό μας.

Ποιοι άνθρωποι χρειάζονται το χέρι μας σήμερα;

Κάθε άνθρωπος χρειάζεται ένα χέρι, είτε είναι μικρή είτε μεγάλη η ανάγκη του. Στη σημερινή εποχή, που είναι μια δύσκολη εποχή περισσότερο από ποτέ για όλη την ανθρωπότητα, ένα χέρι βοήθειας, τρυφερότητας, κατανόησης μπορεί να γλυκάνει την καρδιά του ανθρώπου. Ας φανταστούμε ένα τέτοιο χέρι βοήθειας στους συνανθρώπους μας, σε κάθε σημείο του πλανήτη μας όπου οι πόλεμοι αποδεκατίζουν ολόκληρους λαούς και καταστρέφουν την καθημερινότητα ενός απλού ανθρώπου σαν κι εμάς. Κι εμείς οι ίδιοι θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση αυτών των ανθρώπων. Δεν θα θέλαμε ένα χέρι να μας βγάλει μέσα από τη δυστυχία και τον πόλεμο; Νομίζω πως η ενσυναίσθηση είναι μια αξία που πρέπει να καλλιεργηθεί περισσότερο αυτή τη στιγμή.

«Όλοι περιμένουμε ένα χέρι, αλλά πολλές φορές ξεχνάμε ότι είναι εξίσου σημαντικό να δώσουμε κι εμείς το δικό μας»

Πάμε πίσω στη μουσική. Τα κομμάτια σας, απ’ όσο γνωρίζω, τα χτίζετε μόνος. Ποια είναι η διαδικασία;

Τα τραγούδια που είναι πιο λυρικά τα γράφω στην κιθάρα και έπειτα, αν χρειάζεται, προσθέτω ήχους και ηλεκτρονικά. Αυτά που είναι πιο ρυθμικά τα φτιάχνω κατευθείαν με τα συνθεσάιζερ και άλλα υλικά ή μηχανήματα… Όλα χρειάζονται μια διαδικασία, είναι όπως ο παραγωγός που προσπαθεί να φτιάξει κρασί. Ή όπως στη ζωγραφική, που περιμένεις να στεγνώσει κάποιο χρώμα για να περάσεις το άλλο. Έτσι και στη μουσική πρέπει να δίνουμε χρόνο και να ακούμε προσεκτικά τη σύνθεση, ώστε να καταλάβουμε πού πρέπει να οδηγηθούμε.

Στην πρώτη ακρόαση του νέου άλμπουμ είπα από μέσα μου «κλασικός Κ.Βήτα». Είναι κάτι που σας απασχολεί αυτό που λέμε «μανιέρα»; Ή είστε συμφιλιωμένος με το κατακτημένο προσωπικό σας ύφος;

Θα ήθελα να πιστεύω ότι κάθε φορά κάνω κάτι διαφορετικό, η μανιέρα είναι ένας καλλιτεχνικός θάνατος, ένα αυτοκινητάκι που συγκρούεται απανωτά στην ίδια μάντρα. Επίσης, δεν συμφιλιώθηκα ιδιαίτερα με αυτό που έχω κατακτήσει, γιατί δεν βρέθηκα ποτέ σε καμία κορυφή και δεν ξέρω πώς είναι. Από τότε που ξεκίνησα μέχρι σήμερα, έχω πειραματιστεί με πολλά είδη και έχω πάρει πολλά μουσικά ρίσκα, μέσα από παραστάσεις, από το θέατρο, από ορχηστρικά ηλεκτρονικά άλμπουμ, από μουσική για φιλμ, μέχρι το πρώιμο ρεμπέτικο και την προσέγγισή μου στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου ή το Τransformations για τον Μάνο Χατζιδάκι. Αν κάποιος νιώθει ότι κάνω συνέχεια το ίδιο, το δέχομαι και αυτό. Άλλωστε ο κόσμος είναι αυτός που κρίνει τις δουλειές μας. Θα έλεγα πως κάθε φορά που ετοιμάζω μια δουλειά, έναν κύκλο τραγουδιών, ένα άλμπουμ, νιώθω όπως ένιωθα και την πρώτη φορά που εκδόθηκε η Σούπερ Στέλλα, το 1999. Ήταν το πρώτο σόλο άλμπουμ μου που εκδόθηκε, στη συνέχεια αποσύρθηκε από τα δισκοπωλεία και δεν εκδόθηκε ποτέ ξανά, παρά μόνο πριν από λίγους μήνες σε μια ψηφιακή επανέκδοση του 2023. Κάθε φορά νιώθω σαν να μπαίνω για πρώτη φορά στον κόσμο της μουσικής· ότι προσπαθώ να κάνω ένα βήμα. Δεν θα έλεγα πως είναι μια εύκολη δουλειά το να είσαι ηλεκτρονικός μουσικός στην Ελλάδα. Ίσως στο εξωτερικό είναι διαφορετικά, γιατί και τα μεγέθη είναι άλλα. Όλα αυτά δημιουργούν περισσότερο μια κατάσταση αμηχανίας και όχι τόσο μια άνετη θέση. Είναι σαν να προσπαθείς να καθίσεις σε μια καρέκλα και κάποιος σου λέει «κάθισε στο σκαμπό».

Ένας στίχος στην Αχτίδα από το νέο άλμπουμ λέει «υπάρχει λύπη παντού». Γιατί είμαστε λυπημένοι;

Νομίζω πως υπάρχει λύπη γιατί οι άνθρωποι πολλές φορές μέσα από τις επιλογές μας απομακρυνόμαστε από την ουσία της αγάπης. Η αγάπη μεταβάλλει, μεταποιεί, διορθώνει, μεταστοιχειώνει. Όλα είναι μαθήματα, όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Μπορεί να είμαστε λυπημένοι γιατί βιώνουμε έλλειψη αγάπης για τον εαυτό μας και για τους άλλους. Όταν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας, είναι ένα σημάδι ότι δεν τον σεβόμαστε, άρα δεν μπορούμε να αγαπήσουμε ή να σεβαστούμε τους άλλους. Επίσης, η έλλειψη ευγνωμοσύνης, κατανόησης είναι στοιχεία που μας κρατάνε πίσω. Βέβαια, υπάρχει και αυτό το κοινωνικό τοπίο γύρω μας, οι πόλεμοι, το πόσο αυτόματοι γινόμαστε μέσα από τη χρήση των μικρών και μεγάλων υπολογιστών, πόσο εγωιστές ή αμοραλιστές, όλη αυτή η έλλειψη υπευθυνότητας που μας οδηγεί μοιραία σε μια σκόρπια δύναμη, αυτή η άγνοια της ευθύνης που μας μετατρέπει σε θύματα αλλά και θύτες. Όλη αυτή η επανάληψη που μας παγιδεύει στον πόνο πρέπει να γίνει μάθημα, για να δούμε τι προσπαθεί να μας διδάξει η ζωή.

«Καμιά γενιά δεν είναι καλύτερη από μια άλλη», μου είχατε πει παλιότερα. Παρ’ όλα αυτά, πολλές φορές βλέπουμε τα νέα παιδιά σήμερα και λέμε «εμείς δεν ήμασταν έτσι», κρίνουμε, συγκρίνουμε…

Θα έλεγα πως τα παιδιά καλλιεργούνται και αναπτύσσονται μέσα στην αγάπη των γονιών. Θα έλεγα, επίσης, πως το «καμιά γενιά δεν είναι καλύτερη από μια άλλη» είναι μια παραδοχή σε έναν βασικό παραλογισμό. Ίσως κάποτε μπορούσα να απαντώ. Νομίζω πως ο πόνος είναι ο μεγαλύτερος εκπαιδευτής στη ζωή. Όσο μεγαλύτερος ο πόνος, τόσο μεγαλύτερο το μάθημα που κρύβεται πίσω του. Χρειάζεται να αποκολληθούμε από τον πόνο για να δούμε τι προσπαθεί να μας διδάξει η ζωή. Μια νέα γενιά πάντα θα εκπλήσσει τους ανθρώπους, το θέμα είναι αν θα εκπλήσσει θετικά ή αρνητικά. Η βία, ο αμοραλισμός, η έλλειψη καλοσύνης και σεβασμού είναι στοιχεία που δεν υπήρχαν σε προηγούμενες γενιές, σε τέτοιο άγριο βαθμό επιθετικότητας εννοώ, κάποιες φορές ξεπερνούν και τις τίγρεις. Θέλω να πιστεύω ότι ο χρόνος θα μαλακώσει αυτά τα ένστικτα και πως η αγάπη θα κατοικήσει στις καρδιές. Μπορεί όλα αυτά να είναι μια φάση, κάτι που έπρεπε να εκδηλωθεί για να δούμε πώς πρέπει να το διαχειριστούμε, τι πρέπει να αλλάξουμε.

«Ο πόνος είναι ο μεγαλύτερος εκπαιδευτής στη ζωή. Όσο μεγαλύτερος ο πόνος, τόσο μεγαλύτερο το μάθημα που κρύβεται πίσω του»

Αισθάνομαι ότι οι εικοσάρηδες σήμερα μας λένε πως το να είσαι όμορφος, να έχεις επιτυχία ή να παράγεις σπουδαίο έργο δεν είναι το παν – μεγαλύτερη σημασία έχει το να είσαι σωστός άνθρωπος. Το νιώθετε αυτό;

Κοίταξε, αυτό έχει μεγάλη σημασία στη ζωή, είναι κάτι που κι εγώ προσπαθώ να το προσεγγίσω, να το κατακτήσω. Πολλές φορές συνδέουμε τον σωστό άνθρωπο με το κορόιδο, αλλά αυτό έχει να κάνει με την παιδεία του κάθε ανθρώπου. Είναι ένας διαρκής αγώνας αυτός, δίνουμε καθημερινές μάχες για να γίνουμε καλύτεροι, πολλές φορές χάνουμε, άλλες κερδίζουμε κάτι, τίποτε όμως δεν μας χαρίζεται. Μόνο οφέλη έχει κάποιος που αγωνίζεται για έναν σκοπό στη ζωή του.

Υπήρξαν στιγμές που βάλατε τη δουλειά ή την τέχνη πάνω από τη ζωή;

Όχι, πάντα έμαθα να βάζω τη ζωή πρώτα και μετά την τέχνη, τη δουλειά. Αν δεν είμαι καλά, δεν θα μπορώ να δουλέψω, να δημιουργήσω. Αν δεν είναι οι δικοί μου άνθρωποι καλά, είναι σίγουρο πως δεν θα βρίσκω νόημα στην τέχνη. Η τέχνη είναι μια επικοινωνία με έναν εσωτερικό δίαυλο μέσα μας. Οι καλλιτέχνες ξεπερνούν τα όρια κάθε ορισμού και αμφισβητούν τις προκαταλήψεις, ο σκοπός της τέχνης έχει οριστεί ως η αναπαράσταση της πραγματικότητας, αυτής που υπάρχει αλλά και της ανύπαρκτης, η προσπάθεια για μια εξερεύνηση της αντίληψης. Όμως, αυτά τα νοήματα μπροστά στην καθημερινότητα της ζωής μπορούμε να τα βάλουμε στην άκρη για να υπηρετήσουμε τον άνθρωπο όταν μας χρειαστεί ή ακόμα και να βοηθήσουμε τον εαυτό μας.

Μελβούρνη-Περιστέρι

Ο Κ.Βήτα γεννήθηκε στη Μελβούρνη το 1961. Μέσα στις πρώτες αναμνήσεις του είναι και τα ταξίδια που έκανε με τους γονείς του, ακούγοντας λαϊκά τραγούδια. Γύρισαν στην Ελλάδα το 1967, αρχές της χούντας, και εγκαταστάθηκαν στο Περιστέρι. «Πέρασα όμορφα παιδικά χρόνια. Ήμασταν φτωχή οικογένεια, αλλά αγαπιόμασταν πολύ – και αυτό είναι το πιο σημαντικό». Αργότερα σπούδασε ζωγραφική, ξεκίνησε να φτιάχνει τα πρώτα του φολκ τραγούδια στην κιθάρα και παράλληλα έκανε ένα σωρό δουλειές. «Όταν πια άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά τη μουσική, ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Ήδη από τα ’80s άκουγα πολλή ηλεκτρονική μουσική. Ανακάλυπτα τον ήχο του acid, έγραφα με μπομπίνες, με κασετόφωνα, άρχισα να φτιάχνω λούπες και πάνω σε αυτές έγραφα στίχους». Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία των Στέρεο Νόβα, του συγκροτήματος με το οποίο έγινε γνωστός – χωρίς να ξέρουμε βέβαια πολλά για τον ίδιο.

Από τα ’90s μέχρι σήμερα, έχετε περιφρουρήσει την ιδιωτική σας ζωή. Είναι κάτι που εκτιμώ και θαυμάζω. Παρ’ ολα αυτά, διαβάζοντας τους στίχους και τις συνεντεύξεις σας όλα αυτά τα χρόνια, έρχονται στιγμές που νιώθω ότι μου λείπουν κάποιες πληροφορίες για σας, ώστε να ενώσω τα κομμάτια του παζλ…

Εγώ, αντίθετα, ως ένας καθημερινός άνθρωπος δεν ενδιαφέρομαι καθόλου να μάθω κάτι ιδιαίτερο για κάποιον συνάνθρωπό μου. Ίσως αυτό να είναι μια ανάγκη ορισμένων που ασχολούνται με την προσωπική ζωή των άλλων. Τι θα έπρεπε δηλαδή να με ενδιαφέρει για κάποιον; Δεν το καταλαβαίνω. Σας διαβεβαιώνω πως ολόκληρες δεκαετίες δεν έχω δει ούτε μία κουτσομπολίστικη εκπομπή στην τηλεόραση – κι αν έχω δει για λίγο, μου φαίνεται σαν λανθασμένη συνταγή κέικ. Τι θα έπρεπε να μάθουν οι φαν μου; Είμαι χορτοφάγος, έχω δυσανεξία στη γλουτένη, μου αρέσουν το γιαούρτι και τα φρούτα, ο καφές, τρέχω μία ώρα την ημέρα καθημερινά και μου αρέσουν αυτά που αρέσουν σε όλο τον κόσμο.

Το να θέλει κανείς να φαίνεται συνεχώς εμπεριέχει οπωσδήποτε έναν ναρκισσισμό. Το να θέλει να μη φαίνεται, να μην εμφανίζεται, να μη συμμετέχει μπορεί να κρύβει επίσης κάποιου είδους ναρκισσισμό;

Δεν ξέρω, δεν είμαι ψυχολόγος, μουσικός είμαι, νομίζω πως αυτός που θέλει να προβάλλεται και να φαίνεται έχει μια δόση ναρκισσισμού, αυτός που θέλει να μένει πιο πίσω μπορεί να το κάνει από αυτοσεβασμό ή γιατί θέλει την ησυχία του, που είναι πολύ σεβαστό. Σε κάποιους αρέσει να φτιάχνουν έναν μύθο.

Μήπως ο δικός σας μύθος συντηρείται από τη μη έκθεση;

Μου φαίνεται αστεία η λέξη «μύθος» μου θυμίζει τα παραμύθια του Αισώπου με την αλεπού και τον λύκο, τη χελώνα που ήθελε να πετάξει, την αλεπού και τον κόρακα… Υπέροχα παραμύθια τώρα που τα θυμάμαι, με υψηλά διδάγματα. Ο ηλεκτρονικός συνθέτης και η Μαρία Κάλλας – αυτό θα ήταν ωραίο. Έχω δει κάποια ντοκιμαντέρ με τις ζωές μύθων και το μόνο που είδα ήταν βασανισμένες ψυχές και δυστυχία, ακόμα και στους μεγαλύτερους μύθους. Δύσκολη η ζωή.

Θέλω να σας θυμίσω κάποιους στίχους σας από τα πρώτα χρόνια των Στέρεο Νόβα, που αγαπάω πολύ: «Απ’ το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω/ ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω/ vα μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο/ να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο/ κουλουριασμένοι σαν μπάλα να εκτοξευτούμε/ μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε». Πώς γράφει κανείς στίχους σαν κι αυτούς;

Ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή, ένας διάδρομος αεροπλάνου, ένας αγαπημένος άνθρωπος που φεύγει, ένα ταξί που έτρεχε στην Ποσειδώνος αρχές του ’90, εγώ που κοίταζα στο καθρεφτάκι του ταξί, το αεροπλάνο που χανόταν πίσω μου. Νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τα χρώματα ενός πίνακα, ένα ποίημα, ένα τραγούδι, υπάρχουν πράγματα στην τέχνη που δεν μπορούν να αποκαλυφθούν, και δεν υπάρχει νόημα να το κάνει κάποιος αυτό, γιατί μετά δεν έχει νόημα η τέχνη. Η τέχνη δεν συμβαίνει για να καταλάβουμε κάτι απαραιτήτως.

«Νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τα χρώματα ενός πίνακα, ένα ποίημα, ένα τραγούδι, υπάρχουν πράγματα στην τέχνη που δεν μπορούν να αποκαλυφθούν»

Είστε συνδεδεμένος με τον άνθρωπο που έγραψε αυτά τα λόγια, πριν από 30 χρόνια και κάτι;

Είμαι συνδεδεμένος και κατανοώ αυτό που ήμουν τότε. Όμως, έπρεπε να προχωρήσω, χρειαζόμουν αλλαγές στη ζωή μου, έπρεπε να φύγω από την αβεβαιότητα, από όλα αυτά που υπέφερα, έπρεπε να δω αυτά τα μαθήματα ζωής, να αναλάβω τις ευθύνες μου, να θέσω ερωτήσεις στον εαυτό μου, να υπερβώ την κατάσταση που βίωνα και να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα.

Τι μουσική ακούτε σήμερα στο σπίτι;

Όταν θέλω να χαλαρώσω και πιο πολύ κάποια απογεύματα-βράδια που ζωγραφίζω, ακούω μονωδίες, κυρίως αναγεννησιακή μπαρόκ. Είναι ένα αγαπημένο μου είδος πολλά χρόνια τώρα. Ακούω ακόμα φολκ ή ηλεκτρονικά. Ανάλογα με τη διάθεσή μου.

Για να κλείσουμε: Ποια είναι η πιο όμορφη εικόνα που έχετε δει στη ζωή σας;

Ένα πρωί ήμουν κάπου στη Βασιλέως Κωνσταντίνου, ψηλά, προς το Χίλτον. Πολύ παλιά αυτό, πριν από 25 χρόνια. Ήμουν σε μια δύσκολη στιγμή, είδα τον ήλιο να βγαίνει από τον Υμηττό και έβαλα τα κλάματα, ένιωσα πως έπρεπε να πάρω δύναμη και να προχωρήσω. Θυμάμαι όμως και μια άλλη εικόνα, πιο χαρούμενη, γύρω στο 2002. Ήμουν σε ένα νησί, σε ένα λιμάνι, ήμουν λίγο μεθυσμένος και ξάπλωσα σε κάτι σκαλιά έξω από ένα περίπτερο (γέλια). Δίπλα μου είχα ένα μεγάλο γκρίζο σκυλί. Με πήρε ο ύπνος εκεί και το πρωί που άνοιξα τα μάτια μου, είδα τη θάλασσα να αστράφτει από το φως του ήλιου. Ήταν μια πανέμορφη μέρα. Έβγαλα ένα χαρτί από τα τσιγάρα μου και έγραψα τους στίχους του 13.

Το νέο άλμπουμ Το χέρι κυκλοφορεί στις 17/05 από τη Sky Vector Music.
Επόμενες συναυλίες: 05/06 στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη και 14/06 στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Βύρωνας Κριτζάς-kathimerini.gr