Οι κρίσεις πανικού αποτελούν ένα «συναισθηματικό τσουνάμι» στο οποίο κυριαρχεί ο φόβος και συνυπάρχουν σωματικά και ψυχολογικά συμπτώματα σε διαφορετικό βαθμό.

Ο πανικός αντιστοιχεί σε έναν έμφυτο συναγερμό που προστατεύει τον άνθρωπο από κινδύνους, εκτός των περιπτώσεων όπου αυτός ο συναγερμός γίνεται υπερευαίσθητος σε ορισμένους ανθρώπους για πολύ ειδικούς προσωπικούς κάθε φορά λόγους.

Μπορούν να διαταράξουν σοβαρά την καθημερινή ζωή του πάσχοντος, ακριβώς γιατί σχετίζεται ασυνείδητα με κάτι σημαντικό για εκείνον στη ζωή του που δεν έχει “επιλυθεί”, τον πιέζει και παραμένει ανοιχτός λογαριασμός μέσα του.

Οι πανικοί αποτελούν μία από τις πιο συχνές ψυχικές εκφορτίσεις, επεισοδίων έντονου άγχους, με έντονα σωματικά συμπτώματα όπως ταχυκαρδία, τάση λιποθυμίας, τρέμουλο, εφίδρωση, τάση προς εμετό, αίσθημα επικείμενου θανάτου, ή απώλειας της λογικής (αίσθηση ότι θα χάσω τα λογικά μου).

Η εκφόρτιση είναι ένα επιτακτικό “άδειασµα” της υπερβάλλουσας έντασης.

Όταν ο οργανισμός “επιλέγει” τον πανικό ως αντίδραση – σημαίνει ότι η ένταση που βιώνει ξεπερνά τις εφεδρείες του.

Η αντιμετώπισή τους μέσω ψυχοθεραπείας κρίνεται αναγκαία, καθώς επιτρέπει στο άτομο να κατανοήσει τα συγκαλυμμένα αίτια πίσω από τις κρίσεις πανικού και να αποκτήσει μεγαλύτερη επίγνωση των συναισθημάτων του.

Όπως ο Φρόυντ ανέφερε, οι “ανοιχτοί λογαριασμοί” δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα και συγκινήσεις τα οποία ποτέ δεν πεθαίνουν… Απλά θάβονται ζωντανά και θα έρθουν στην επιφάνεια πάλι, σε μεταγενέστερο χρόνο, σε πιο άσχημη μορφή…

Πίσω από κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος κρύβεται ένα παράπονο, μια ανεκπλήρωτη επιθυμία, που ακόμη δεν βρήκε τον δρόμο προς την υγιή έκφραση και την εκπλήρωσή της.

Ο άνθρωπος που υποφέρει, δυσανασχετεί γιατί δεν έχει δημιουργήσει ακόμα τις προϋποθέσεις για μια προσωπική ζωή γεμάτη με νόημα, πίστη κι ελπίδα, στον ίδιο, στους άλλους ανθρώπους, στο παρόν και στο μέλλον.

Στον πυρήνα της ψυχικής λειτουργίας όσων εμφανίζουν κρίσεις πανικού και αγοραφοβία θα βρούμε μια έντονη επιθυμία για εξάρτηση και φροντίδα, όπως και ανοιχτά ζητήματα που σχετίζονται με τον αποχωρισμό και την αυτονόμηση, καθώς και με έντονα συναισθήματα θυμού προς τους σημαντικούς Άλλους, δηλαδή προς πρόσωπα φροντίδας από την μικρή ηλικία. Επίσης σχετίζονται με κάποια πρώιμη απώλεια.

Θα γίνω καλά;

Για ένα επιτυχές αποτέλεσμα και για να μπορέσει να αντικρίσει ο πάσχων την πραγματική πηγή του άγχους του, χρειάζεται να δει την ίδια την κρίση πανικού ως κρίση του εαυτού.

Λαμβάνοντας μόνο φαρμακευτική αγωγή η οποία μπορεί να συνίσταται σε κάποιες περιπτώσεις – χωρίς παράλληλα όμως να λαμβάνει και ψυχοθεραπεία, απλά χάνει την ευκαιρία να εμβαθύνει, αφού κουκουλώνει το σύμπτωμα. Αυτό συμβαίνει γιατί το φάρμακο καταστέλλει μόνο το σύμπτωμα και όχι την αιτία που το προκαλεί. H ψυχοθεραπεία, αντίθετα εστιάζει στην αιτία της κρίσης πανικού κι αυτό τελικά θα αποτελέσει την αρχή της λύσης του προβλήματος.

Η κρίση πανικού μπορεί να είναι ένα σημαντικό μέσο ενόρασης των πραγματικών μας όσο και ασυνείδητων προβλημάτων.

Ελευθερία-Έρη Κεχαγιά Σύμβουλος Οικογένειας – Ψυχοθεραπεύτρια
Πηγή: psychologynow.gr