Την περιπέτεια που έζησε ο ίδιος όταν προσβλήθηκε από τον κορωνοϊό, περιγράφει με μια γλαφυρή ανάρτηση στο Facebook ειδικευόμενος γιατρός στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης.

Ο Δημήτρης Πεϊχαμπέρης αναφέρει μεταξύ άλλων ότι ο ίδιος νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο και το αποτέλεσμα της αξονικής που έκανε έδειξε ότι ανήκε σε εκείνο το 1% του πληθυσμού που χωρίς να αντιμετωπίζει υποκείμενα νοσήματα, που χωρίς να καπνίζει και που ενώ ακολουθεί εδώ και χρόνια ένα αθλητικό τρόπο ζωής είχε την ατυχία να εμφανίσει βαρύτατη πνευμονία Covid19.

Προσθέτει ότι όταν είδε σε βίντεο την αξονική τρόμαξε όταν κατάλαβε την έκταση της. «Μερικές φορές όταν γνωρίζεις τον κίνδυνο, όταν έχεις δει δεκάδες περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν διασωληνωθεί ή ακόμη και χάσει τις ζωές τους μπροστά στα μάτια σου, ίσως να ανησυχείς ακόμη περισσότερο γνωρίζοντας τι μπορεί να σου συμβεί» λέει χαρακτηριστικά.

Αναλυτικά η ανάρτησή του
«Εκεί στην αντίπερα όχθη…

Έκανα ένα ακόμη ντουζ μήπως και πέσει ο πυρετός. Ζαλίστηκα όμως κατάφερα να κρατηθώ την τελευταία στιγμή. Δεν άντεχα όμως άλλο… 11ημέρες στο σπίτι σε καραντίνα θετικός στον κορωνοϊό περίμενα υπομονετικά κι όμως η πολυπόθητη βελτίωση δεν έλεγε να έρθει. Ώσπου το αποφάσισα είχε έρθει η στιγμή να πάω στο νοσοκομείο…Μόνο που αυτή τη φορά δε θα φορούσα μάσκα, ούτε ασπίδα προσώπου, ούτε προστατευτική στολή. Είχα περάσει στην αντίπερα όχθη…
Η κλινική μας ήταν γεμάτη. Σε ένα θάλαμο για τρεις ήμουν ο τέταρτος σε πρόσθετο κρεβάτι. Η κατάσταση δραματική. Πραγματικός πόλεμος. Αυτή την κατάσταση ζούσα καθημερινά τους τελευταίους μήνες ως ειδικευόμενος γιατρός στην κλινική Covid19 του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης στην κλινική όπου κι εγώ ο ίδιος πλέον νοσηλευόμουν.
Μέρες τώρα η κατάσταση είχε γίνει ανεξέλεγκτη. Εφημερευα μέρα παρά μέρα μαζί με όσους συναδέλφους παρέμεναν ακόμη αρνητικοί στον κορονοιο και το πρόγραμμα αναπροσαρμοζόταν καθημερινά. Οι αριθμοί των εισαγωγών όλο και αυξάνονταν όσο έμπαινε ο Νοέμβρης εμείς όμως μέναμε όλο και λιγότεροι. Το καθημερινό μου πρόγραμμα ήταν 24ωρη εφημερία χωρίς ύπνο, χωρίς διάλειμμα για ξεκούραση και με το ζόρι λίγος χρόνος για νερό και φαγητό. Και φυσικά ύπνος την επόμενη μέρα μέχρι 8-9 το βράδυ για να ξανακοιμηθώ και να εφημερεύσω ξανά την επόμενη ημέρα το πρωί σε συνθήκες που δυσκόλευαν και γίνονταν όλο και ποιο απαιτητικές. Κι όμως δίναμε και δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό μαζί με όλους τους συναδέλφους και τους νοσηλευτές μας εκεί στην πρώτη γραμμή. Ώσπου ήρθε και η δική μου στιγμή να κολλήσω τον ιό και πως να γλυτώσεις εργαζόμενος σε τόσο υψηλό ιικό φορτίο επί μήνες;
Ήταν Κυριακή, προσπάθησα να ξεκουραστώ, ξύπνησα αργά το βράδυ μετά από μια ακόμη δύσκολη εφημερία κι όμως αισθανόμουν ακόμη ράκος… Πονούσα παντού. Έβαλα αμέσως θερμόμετρο. Έδειξε 37.7 και αμέσως κατάλαβα τι είχε συμβεί. Το πρώτο μου τεστ ήταν αρνητικό. Το δεύτερο όμως επιβεβαίωσε τις ανησυχίες μου. Ήμουν κι εγώ επίσημα θετικός. Ένας ακόμη από τους εκατοντάδες επαγγελματίες υγείας που ρισκάρουν την υγεία τους για το κοινό καλό. Για το καλό των συνανθρώπων τους…
Στο θάλαμο οι ώρες περνούσαν αργά με προσμονή και ανησυχία για όλους. Στη γωνία κοντά στο παράθυρο ο κύριος Γιάννης γύρω στα 55 με ειδική μάσκα επανεισπνοής έδινε τη δική του μάχη εδώ και μέρες. Η οικογένεια του τον καλούσε τακτικά με βίντεο κλίση. Ο ίδιος δεν είχε ακόμη δύναμη να τους μιλήσει. Του μιλούσαν όμως εκείνοι λέγοντας του πόσο τον αγαπούν, πόσο τον σκέφτονται. Δίνοντας του κουράγιο και δύναμη να συνεχίσει να αγωνίζεται για τον ίδιο και για εκείνους… Στο δίπλα κρεβάτι ένας ακόμη κύριος γύρω στα 65 ετοιμαζόταν να πάρει εξιτήριο μετά από σχεδόν ένα μήνα νοσηλείας. Μετά από μέρες σε κωματώδη κατάσταση τα είχε καταφέρει. Μιλούσε ακατάπαυστα με τους δικούς στο τηλέφωνο. Έδειχνε να μη το πίστευε ούτε ο ίδιος πως είχε κερδίσει μια τόσο μεγάλη μάχη. Μια μάχη για την ίδια του τη ζωή. Και δεν έβλεπε την ώρα να τους συναντήσει… Στο τελευταίο κρεβάτι ήταν ο παππούς Δημήτρης. Ο παππούς ήταν γύρω στα 90. Ο κορωνοϊός τον είχε καταβάλει. Έδειχνε ότι υπέφερε από όλη αυτή την κατάσταση. Και σε συνδυασμό με το προχωρημένο της ηλικίας του ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι του προσπαθώντας με δυσκολία να ανασάνει. Δε μπορούσα να τον ακούω να να εκλιπαρεί για λίγο νερό. Ήξερα ότι οι νοσηλευτές τρέχανε πανικόβλητοι για να εξυπηρετήσουν τους εκατοντάδες ασθενείς που κρεμόταν στην κυριολεξία από τα παράθυρα. Τι να πρωτοκανουν κι αυτοί. Προσπάθησα να τον βοηθήσω τον παππού από την πρώτη στιγμή. Το θεώρησα χρέος μου. Βρισκόμουν άλλωστε στο δεύτερο μου σπίτι… Τι και αν το οξυγόνο μου σταδιακά έπεφτε στο 80%. Τι κι αν ζαλιζόμουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όταν έβγαζα το ρινικό καθετήρα που φορούσα και με το ζόρι πήγαινα μέχρι την τουαλέτα. Μπορούσα να το αντέξω. Προσπάθησα να τον βοηθήσω, να του φορέσω τη μάσκα οξυγόνου όταν έβγαινε, να του δώσω λίγο νερό όταν ζητούσε…
Την επόμενη ημέρα αποφασίστηκε να κάνω αξονική θώρακος. Το αποτέλεσμα της επιβεβαίωσε τους φόβους μου. Ανήκα επίσημα σε εκείνο το 1% του πληθυσμού που χωρίς να αντιμετωπίζει υποκείμενα νοσήματα, που χωρίς να καπνίζει και που ενώ ακολουθεί εδώ και χρόνια ένα αθλητικό τρόπο ζωής είχε την ατυχία να εμφανίσει βαρύτατη πνευμονία Covid19. Ζήτησα από έναν από τους συναδέλφους να μου στείλει σε βίντεο την αξονική. Τρόμαξα όταν είδα την έκταση της. Μερικές φορές όταν γνωρίζεις τον κίνδυνο, όταν έχεις δει δεκάδες περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν διασωληνωθεί ή ακόμη και χάσει τις ζωές τους μπροστά στα μάτια σου, ίσως να ανησυχείς ακόμη περισσότερο γνωρίζοντας τι μπορεί να σου συμβεί.
Την επόμενη ημέρα ο παππούς επιδεινώθηκε, δεν άντεξε, έπεσε σε κώμα, έκανε άπνοια και τελικά κατέληξε. Ένα ακόμη θύμα στις λίστες του καταραμένου κορωνοϊού. Ο θάλαμος ήταν ποιο σιωπηλός εκείνη τη μέρα. Κάνεις μας δεν είχε διάθεση να μιλήσει…
Οι μέρες περνούσαν και ευτυχώς άρχισα να βλέπω γρήγορα τα πρώτα σημάδια βελτίωσης. Οι δικοί μου συνεχώς εκεί στήριγμα μου από την πρώτη μέρα και όλοι οι καλοί φίλοι εκεί για να μου δώσουν κουράγιο, να μου συμπαρασταθούν. Οι συνάδελφοι συγκινητικοί και έτοιμοι να με βοηθήσουν, να μου φέρουν πράγματα που χρειαζόμουν τόσο στη περίοδο της καραντίνας όσο για το διάστημα που νοσηλεύτηκα. Όπως και το νοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό του νοσοκομείου που με βοήθησε να αναρρώσω άμεσα και να βγω όσο το δυνατόν πιο αλώβητος από αυτή την άσχημη περιπέτεια. Ένα ευχαριστώ είναι λίγο, θα θυμάμαι για πάντα τα όσα κάνατε για μένα. Τα λέμε σύντομα εκεί στην πρώτη γραμμή της μάχης… Καλή δύναμη σε όλους!!».