Πέπη Ραγκούση-in.gr

Για πρώτη φορά από τον Δεκέμβριο του 1974, τότε που ο ελληνικός λαός αποφάσισε με δημοψήφισμα ότι θέλει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και όχι βασιλιά, η «μαία» βγήκε από την «αίθουσα τοκετού» της προεδρολογίας αναφωνώντας «κορίτσι!». Η πρόταση του κυβερνώντος κόμματος να είναι υποψήφια για αυτή τη θέση η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου πρόκειται για μια επιλογή με μεγάλο εκτόπισμα σημειολογίας και συμβολισμού. Δεν είναι όμως μόνο αυτό.

Στην εποχή μας, το γυναικείο κίνημα έχει ανασυγκροτηθεί, διότι, προφανώς, αυτό επιβάλλουν οι συνθήκες. Και έχει γιγαντωθεί μέσα από δίκαια αιτήματα για ισότητα, πέρα από τα πρακτικά και νομικά ζητήματα, σε θέματα που έχουν να κάνουν κυρίως με τη συλλογική μας συνείδηση. Ωστόσο, στα χρόνια του Metoo και της εισαγωγής του όρου «γυναικοκτονία», ανάμεσα στις δίκαιες φωνές έχουν παρεισφρήσει και διαστρεβλωτικές κορόνες. Τις ακούσαμε πριν από λίγες μέρες στην πλατεία Συντάγματος, σε χάπενινγκ που ήρθε στη χώρα μας με δύναμη από τη Χιλή, όπου τα τεντωμένα δάχτυλα των γυναικών έδειχναν το σύνολο του ανδρικού πληθυσμού φωνάζοντας «Ο βιαστής είσαι εσύ!». Τις υποψιαζόμαστε στη στοχοποίηση ακόμη και γλωσσικών στερεοτύπων επειδή υποτίθεται ότι δίνουν προτεραιότητα στο ανδρικό γένος. Ακόμη και η υπερχρήση του όρου «σεξισμός» αποδυναμώνει τον ίδιο τον σεξισμό.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, η επιλογή από το κυβερνών κόμμα της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου θα μπορούσε να είναι απλώς συμβολική. Που και ως τέτοια ακόμη θα ήταν σημαντική. Η ουσία της όμως την πάει πολύ παραπέρα. Η πορεία της κυρίας Σακελλαροπούλου, έτσι όπως την περιγράφει παραπάνω η Μίνα Μουστάκα, δείχνει ολοφάνερα μια προσωπικότητα εκτός της λογικής των «ποσοστώσεων». Η επόμενη Πρόεδρος της Δημοκρατίας (η εκλογή της είναι, ούτως ή άλλως, δεδομένη), η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, επελέγη, και στις δύο περιπτώσεις, όχι μόνο διότι ανήκει στο γυναικείο φύλο αλλά διότι η ίδια φαίνεται να μην ξεχώρισε ποτέ τον εαυτό της από τους άνδρες συναδέλφους της.