Το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη «Ποιος Ανακάλυψε την Αμερική» θα παρουσιάσει για πρώτη φορά το ΚΘΒΕ, τιμώντας τη μνήμη της πρόωρα χαμένης συνεργάτιδας του, στο Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών, το οποίο έκανε πρεμιέρα το Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2020 και οι παραστάσεις του θα ολοκληρωθούν την Κυριακή 22 Μαρτίου 2020.
Το συγκεκριμένο έργο, χαρακτηρίστηκε ως ένα μικρό αριστούργημα της νεοελληνικής γραφής, αφού καταφέρνει και μας παρασύρει σε ένα ταξίδι που νομίζεις κρατά για μια στιγμή, όπως και η ίδια η ζωή μας.
Τη σκηνοθετική επιμέλεια της παράστασης κρατά η Σοφία Πάσχου.
Με αυτή την παράσταση, το ΚΘΒΕ τιμά τη μνήμη της Χρύσας Σπηλιώτη, της αγαπημένης ηθοποιού, θεατρικής συγγραφέα και σκηνοθέτη, η οποία διετέλεσε με συνέπεια μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του, από το 2015 έως το 2018, ως εκπρόσωπος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.
Λίγα λόγια για το έργο:
Ποιος ανακάλυψε την Αμερική; Η Λίζα και η Καίτη μεγαλώνουν μαζί προσπαθώντας να απαντήσουν η κάθε μια με τον δικό της τρόπο στις ερωτήσεις του σχολείου και στα ερωτήματα της ζωής. Οι δύο ηρωίδες διανύουν το δρόμο της ενηλικίωσης και της ωρίμανσης μέσα από διεκδικήσεις, όνειρα, ματαιώσεις.
Στο τέλος, βρίσκονται ξανά μαζί, επιχειρώντας να απαντήσουν στο ίδιο εναρκτήριο ερώτημα της ζωής (και του έργου): ποιος είναι αυτός που ανακαλύπτει και τι, τελικά, καταφέρνει να βρει μέσα από όλη αυτή την αναζήτηση;
Το «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική» της Χρύσας Σπηλιώτη αποτελεί ένα σημαντικό δείγμα νεοελληνικής γραφής. Πρόκειται για ένα μικρό αριστούργημα με σχέσεις αληθινές και χαρακτήρες πραγματικούς, μελετημένους με ψυχολογική ακρίβεια. Οι ηρωίδες του έργου καταφέρνουν με χιούμορ και ελαφρότητα να αποτυπώσουν μια ολόκληρη κοινωνία και μια ολόκληρη γενιά. Οι γρήγοροι διάλογοι παρασύρουν τον θεατή σε ένα ταξίδι που μοιάζει να διαρκεί μια στιγμή. Όπως άλλωστε και η ίδια η ζωή.
Σημείωμα Σκηνοθέτη:
Πόσους σταθμούς έχει άραγε η ζωή μας;
Ποιος ανακάλυψε την Αμερική; Ποιος ανακάλυψε κάτι που δεν έπρεπε να μάθει; Ποιος ανακάλυψε τον εαυτό του;
Δυο γυναίκες, η μια στήριγμα στην άλλη, μέχρι το τέλος.
Όταν διάβασα για πρώτη φορά το έργο της Χρύσας, πέρα από τη σχέση της Καίτης και της Λίζας, που παλεύουν να ανακαλύψουν την ταυτότητα τους και τη δική τους Αμερική, «έμεινα» στην τελευταία σκηνή, που διαδραματίζεται στο γηροκομείο.
Στο δική μου φαντασία, το γηροκομείο είναι η αφετηρία, εκεί που τίποτα πια δεν έχει σημασία, εκεί που «δε θα σ’ το πουν ο χρόνος πως χάθηκε». Εκεί που μνήμες, στιγμές, αισθήσεις, ξεπηδάνε, ξανάρχονται μπροστά σου. Εκεί που το σώμα δε μπορεί να φύγει και το μυαλό κάνει βόλτες. Τι να θυμάται άραγε κανείς πριν το τέλος;
Σοφία Πάσχου
Σημείωμα Βοηθού Σκηνοθέτη:
Η Καίτη και η Λίζα, η μία μέσα από την άλλη, αποζητούν να ανακαλύψουν την προσωπική τους Αμερική, ήτοι τον αληθινό τους εαυτό, αλλά και την δική τους έμφυλη θέση μέσα στην κοινωνία της εποχής τους, ας πούμε περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ΄90, από το πρώτο ανέβασμα του έργου.
Πέρα από έναν εύλογο φόρο τιμής στην πρόωρα και άδικα χαμένη συγγραφέα και σε έναν σπάνια φωτεινό άνθρωπο, βλέπω το σημερινό ανέβασμα αυτής της καλογραμμένης, εύρυθμης, λαϊκής -σχεδόν τηλεοπτικής- κωμωδίας, σαν μια ευκαιρία να αναρωτηθούμε: Από την Αμερική της Χρύσας Σπηλιώτη, μέχρι σήμερα τι έχει κοινωνικά κατακτηθεί στα ζητήματα των έμφυλων ταυτοτήτων;
Πόσοι ακόμη προσωπικοί και συλλογικοί αγώνες μένει να κερδηθούν; Ποια είναι σήμερα η δική μας Αμερική;
Αλέξανδρος Μιχαήλ
Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου, Σκηνικά – Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού, Μουσική: Νίκος Γαλενιανός, Επιμέλεια κίνησης – Βοηθός σκηνοθέτης: Αλέξανδρος Μιχαήλ, Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου, Φωτογράφιση παράστασης: Τάσος Θώμογλου, Οργάνωση παραγωγής: Δημοσθένης Πάνος, Ειρήνη Χατζηκυριακίδου
Παίζουν: Μομώ Βλάχου, Χρύσα Τουμανίδου
