Αναζητήσαμε έναν τρόπο που να συμπυκνώνει την επιβλητική ατμόσφαιρα και ιστορικότητα του μυθιστορήματος, την κινηματογραφική και ποιητική διάσταση της διασκευής, αλλά και την ανάγκη της δημιουργικής ομάδας να αφηγηθούμε την ιστορία με τρόπο σύγχρονο και διαχρονικό.
Μέσα σε αυτό το πρισματικό περιβάλλον αναζήτησα φυσικά και την προσωπική μου κατάθεση και ματιά πάνω στην τελική σύνθεση αυτού του αριστουργηματικού έργου.
Η μη περιγραφική αναπαράσταση του τόπου και η δημιουργία ενός ενιαίου χώρου − μίας μεγάλης πλατείας − υπήρξε κεντρική απόφαση στην παραστασιακή δραματουργία. Εκεί το ιδιωτικό συμβαίνει παράλληλα με το δημόσιο, πολλές φορές μπλέκονται, άλλοτε συγκρούονται κι άλλοτε αποτελούν την ίδια ιστορία.
Η λειτουργία του Πλήθους των ηθοποιών είναι αντίστοιχη με τον χορό μίας σύγχρονης, λαϊκής τραγωδίας όπου οι κεντρικοί ήρωες, περικυκλωμένοι από ανθρώπους που τους παρακολουθούν, αποτελούν την ίδια στιγμή τους παρατηρητές και τις σκιές στις ιστορίες των άλλων ανθρώπων.
Η ιδιότυπη ενότητα χρόνου στο έργο του Νίκου Μπακόλα μας επέβαλε να δούμε τη μία ιστορία να εισβάλλει μέσα στην άλλη, να δημιουργείται η αίσθηση ενός διηνεκούς παρόντος και παράλληλα η αίσθηση πως η Ιστορία, σε όποια φάση της, είναι μία κατάσταση διαρκώς παρούσα στις ζωές των ανθρώπων.
Μεγάλη πρόκληση ήταν το να βρούμε τον κεντρικό θεματικό άξονα, το νόημα που συνδέει τις πολλές μικρές ιστορίες σε μία, με έναν τρόπο συμπαγή και ενιαίο. Στις ζωές των ηρώων του έργου, η δράση, κατά κύριο λόγο, συντελείται μέσα στο μυαλό τους.
Εκεί εκφράζονται τα όνειρα, οι επιθυμίες, οι μνήμες, οι φόβοι, οι ανασφάλειες και οι ελπίδες τους. Αυτό που συνδέει τις εσωτερικές φωνές μεταξύ τους είναι η βαθιά και ακατανίκητη ανάγκη τους να ενωθούν με άλλους ανθρώπους, είτε μέσα από τον έρωτα είτε μέσα από την επίτευξη ενός πολιτικού οράματος, ώστε να νικήσουν έτσι την απέραντη μοναξιά τους και το κενό της ύπαρξής τους.
Όλες οι πράξεις τους έχουν ως στόχο την πραγμάτωση του οράματος αυτού. Ο στόχος αυτός, όμως, δεν πραγματώνεται ποτέ ολοκληρωμένα. Το όραμα-όνειρο μοιάζει σαν μία κινητήριος δύναμη, σαν μία τάση προς τη ζωή, που λίγο πριν το τέλος της αέναης αυτής διαδρομής παραφυλάει ο θάνατος ή ο συμβιβασμός.
Παρότι όμως όλη αυτή η αφήγηση μοιάζει με μία ιστορία ήττας, υπάρχει μία ελπίδα μέσα μου πως δε μιλάμε τόσο για αυτή την ήττα όσο για την παραδοχή και τη συμφιλίωση με την ιδέα ότι οι άνθρωποι, διαρκώς ρημαγμένοι από την Ιστορία που εμείς οι ίδιοι κινούμε με τις δράσεις ή την αποχή μας, βρίσκουμε και πάλι ένα νέο όνειρο και ένα νέο όραμα να μας κινήσει μπροστά.
Έτσι, αυτή η κυκλικότητα και επαναληπτικότητα της Ιστορίας απ’ τη μία φαντάζει τρομερά τραγική αλλά την ίδια στιγμή μας, αποκαλύπτεται ως ένας καθρέφτης συμφιλίωσης με το χάος, τη ματαίωση και το θάνατο ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής.
Ελένη Ευθυμίου
Συντελεστές:
Θεατρική διασκευή: Άκης Δήμου, Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου, Σκηνικά: Ευαγγελία Κιρκινέ, Κοστούμια: Άγγελος Μέντης, Μουσική: Λευτέρης Βενιάδης, Κίνηση: Τάσος Παπαδόπουλος, Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη, Σχεδιασμός βίντεο: Δημήτρης Ζάχος, Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Μπάρλας, Βοηθοί σκηνοθέτη: Γιάννης Βαρβαρέσος Γιώτα Κουϊτζόγλου, Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Έλλη Ναλμπάντη, Φωτογράφιση παραγωγής: Τάσος Θώμογλου, Οργάνωση παραγωγής: Αθανασία Ανδρώνη
Παίζουν: Ελένη Θυμιοπούλου (Αμαλία), Νίκος Καπέλιος (Χρίστος), Γιάννης Καραμφίλης (Ευριπίδης/Εκείνος), Μελίνα Κοτσέλου (Αλκμήνη), Νίκος Κουσούλης (Δημήτρης), Γιάννης Μαστρογιάννης (Φώτης), Νίκος Μήλιας (Άγγελος), Δημήτρης Μορφακίδης (Ηλίας), Χρήστος Παπαδημητρίου (Γιάννης), Χρήστος Παπαδόπουλος (Στρατής), Δημήτρης Σακατζής (Παυλάκης), Εύη Σαρμή (Ελένη), Κατερίνα Σισίννι (Αγγέλα), Θεόδωρος Σκούρτας (Ευγένιος), Χριστίνα Σωτηριάδου (Αντιγόνη), Φωτεινή Τιμοθέου (Δόμνα), Βασίλης Τρυφουλτσάνης (Χάρης/Πλιατσικολόγος), Μάρα Τσικάρα (Ευθαλία), Βικτώρια Φώτα (Μπετίνη/Ειρήνη Καρανικόλα), Μαρία Χατζηιωαννίδου (Μυρσίνη)
Μουσική κομπανία: Γιάννης Καραμφίλης (μπουζούκι), Χρήστος Παπαδόπουλος (κιθάρα), Δημήτρης Σακατζής (ούτι), Βασίλης Τρυφουλτσάνης (ακορντεόν)
Η παράσταση είναι κατάλληλη άνω των 13 ετών.
