Οι περισσότερες σκιές στη ζωή μας δημιουργούνται επειδή εμείς στεκόμαστε μπροστά στο δικό μας φως...

Ραλφ Γουάλντο Έμερσον

Γιώργος Δημητριάδης και οι Μικροί Ήρωες – Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Σε είδα ξανά, ήσουν στα μαύρα ντυμένη
Πλατεία Μαβίλη, τέσσερις παρά
Μαζί μ’ ένα ψώνιο κι οι δύο χαμένοι
Τρώγατε σάντουιτς, θολή ματιά

Περίμενα λίγο πίσω από μια στάση
Φοβόμουνα βλέπεις μη μ’ αντιληφθείς
Αν κι ήσουν χλωμή, ξενυχτισμένη
θεέ μου είχες μια λάμψη μαγική

Σ’ ένοιωσα μέσα μου παντού
Σαν να μη πέρασε μια μέρα
Από το ναι του χωρισμού
Σαν να μη πέρασε μια μέρα

Σε είδα ξανά του κρατούσες το χέρι σφιχτά
Κι όμως έμοιαζες να ψάχνεις κάτι για να πιαστείς
Θυμήθηκα τότε που μου έδειχνες ένα αστέρι
Και μου `λεγες φέρ’ το εδώ κάτω αν μπορείς

Και ξέρεις εγώ προσπάθησα, ξέρεις
Να το φέρω κοντά να τ’ αγγίξεις κι εσύ
Μα τρόμαξες τόσο απ’ το φως και τη σκόνη
Κι έτρεξες γρήγορα κάπου να κρυφτείς

Περίμενα ακόμα πίσω από τη στάση
Μου φάνηκαν χρόνια μα ήταν μια στιγμή
Πετώ το τσιγάρο, τελευταίο πλάνο
Θεέ μου είχες μια λάμψη μαγική

Σ’ ένοιωσα μέσα μου παντού
Σαν να μη πέρασε μια μέρα
Από το ναι του χωρισμού
Σαν να μη πέρασε μια μέρα
Σ’ ένοιωσα μέσα μου παντού
Σαν να μη πέρασε μια μέρα
Από το ναι του χωρισμού
Σαν να μη πέρασε μια μέρα

Σ’ ένοιωσα μέσα μου…
…κι είδα το φως του γυρισμού
Σαν να μη πέρασε μια μέρα

Τα ρα τα τα τα τα…