Πρέπει να το παραδεχθούμε ειλικρινά: Ο Πούτιν δεν ήθελε μια αναμέτρηση, για να καθίσει αργότερα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με περισσότερα χαρτιά στο χέρι. Δεν του αρκούσε η σιωπηρή προσάρτηση του Λουχάνσκ και του Ντόνετσκ. Θέλει να κατακτήσει το Κίεβο, να απομακρύνει την κυβέρνηση του προέδρου Ζελένσκι, να την αντικαταστήσει με μια «κυβέρνηση μαριονέτα».

Ίσως θέλει να δώσει και ένα «μάθημα» σε όλους εκείνους τους πρώην σοβιετικούς λαούς που έχουν αυτονομηθεί από τη Μόσχα και που κοιτάζουν Δυτικά. Θέλει ακόμη να στείλει και ένα μήνυμα στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ. «Τίποτα δεν μας φοβίζει. Η Ρωσία είναι δυνατή. Είμαστε πυρηνική δύναμη». Γι’ αυτό και ενεργοποίησε χθες τις πυρηνικές του δυνάμεις.

Ο Ρώσος πρόεδρος μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του ως τον άνθρωπο της μοίρας. Που έχει αναλάβει την ιστορική αποστολή να σβήσει τη «ντροπή» του τέλους της ΕΣΣΔ. Με τίμημα την υπονόμευση της σημερινής παγκόσμιας τάξης, που είναι ήδη επισφαλής.

Αλλά ο υπολογισμός αυτός μπορεί να αποδειχθεί τραγικό λάθος.

Πρώτα από όλα- και το έχουν μάθει πολύ καλά οι Αμερικανοί- είναι άλλο πράγμα είναι να εισβάλεις σε μια χώρα και άλλο να την ελέγχεις και να την κυβερνάς. Η Ουκρανία, με περισσότερους από 42 εκατομμύρια κατοίκους και έκταση μεγαλύτερη από τη Γαλλία, δεν είναι …Κριμαία. Ο ρωσικός στρατός πρέπει να καταλάβει το Κίεβο, και δεν φαίνεται να είναι εύκολο. Αλλά και αν κατακτηθεί η πρωτεύουσα της Ουκρανίας, θα αρχίσει η αντίσταση, όπως στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν. Ο ουκρανικός λαός θα μισήσει τη Ρωσία. Η Ουκρανία έχει πίσω της ισχυρούς συμμάχους και φιλικές χώρες, την Πολωνία, τη Ρουμανία, καταφύγια από τα οποία είναι δυνατό να οργανωθεί μια συνεχής ροή προμηθειών.

Ο παράγοντας χρόνος στους ασύμμετρους πολέμους είναι θεμελιώδης. Μόλις ξεκινήσει μια εισβολή, το χρονόμετρο αρχίζει να λειτουργεί αντίστροφα για εισβολείς και κατεχόμενους.

Και ο χρόνος φθείρει την όποια συναίνεση και στο εσωτερικό της Ρωσίας. Στη δεκαετία του ’80, οι Σοβιετικοί πολίτες δεν άντεχαν άλλο να πεθαίνουν για την Καμπούλ, όσο τα ψυγεία τους ήταν άδεια.

Αλλά με την εισβολή, ο Πούτιν πέτυχε και ένα άλλο αντίθετο αποτέλεσμα στο μέτωπο του ΝΑΤΟ: αναζωογόνησε τη συμμαχία ενάντια στον κλασικό εχθρό. «Κατάφερε» ο Πούτιν να σπάσει και ένα ταμπού : τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας.

Αλλά και στο οικονομικό πεδίο υπάρχουν οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτή τη φορά υπάρχει και το Swift. Εάν και οι επιπτώσεις δεν μπορούν ακόμη να υπολογιστούν και φυσικά όλες οι κυρώσεις είναι αμφίδρομες, με δεδομένη της εξάρτηση της Ε.Ε. από το ρωσικό αέριο.

Είναι αλήθεια ότι ο Πούτιν, σε απάντηση, ανοίγει την πόρτα σε μια άνευ προηγουμένου σινο-ρωσική συμμαχία. Μόνο που θα έπρεπε να ξέρει ότι η Κίνα δεν έχει συμμάχους, αλλά μόνο …πελάτες.

Γεγονός είναι τέλος, ότι και η Δύση έχει τεράστιες ευθύνες: Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ αντί να καθίσουν σε ένα τραπέζι με τη Ρωσία για να γράψουν μια νέα Ειρήνη της Βεστφαλίας, ή για να είμαστε πιο σύγχρονοι, μια νέα Γιάλτα, η Δύση επέλεξε με έπαρση και de facto να προσπάθησε να προσαρτήσει την Ανατολή, να εξάγει τη δημοκρατία, την ελεύθερη αγορά, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Και τώρα θρηνούμε όλοι κάτω από τα ουκρανικά ερείπια. Με το βλέμμα παγωμένο από τον κίνδυνο ενός νέου Μεγάλου Πολέμου.

Του Μιχάλη Ψύλου-naftemporiki.gr