«Για όσο ζήσουν σημασία έχει το πώς θα ζήσουν»

Τα τέσσερα περίπου εκατομμύρια έχει υπολογιστεί πως φτάνουν τα αδέσποτα ζώα στη χώρα μας χωρίς όμως να υπάρχει κάποιος επίσημα καταγεγραμμένος αριθμός. Μεταξύ αυτών είναι ακόμη πιο δύσκολο να καταμετρήσει κάποιος πόσα είναι άρρωστα, με ασθένειες απειλητικές για τη ζωή τους, χωρίς φαρμακευτική περίθαλψη.

Κάποια, τυχερά, βρίσκουν μια οικογένεια με περίσσευμα αγάπης που τους χαρίζει μια καλή ποιότητα ζωής. «Για όσο ζήσουν σημασία έχει το πώς θα ζήσουν», εξηγούν στο Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Μάνος, ο Νίκος, η Μαρία, η Μαρίνα, μερικοί από τους αναρίθμητους φιλόζωους που υιοθετούν άρρωστα αδέσποτα ζώα, κι αποφάσισαν εκτός από την περίθαλψη τους να κρατούν αυτοί… την καλύτερη συντροφιά σε ζώα που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.

«Ξυπνάει το πρωί, γύρω στις 7 και κλαίει. Ελαφρώς… κακομαθημένη, θα μπορούσες να την πεις», λέει ο Μάνος Μυριαγκός περιγράφοντας την καθημερινότητά του με την Κύα. Ένα μεγαλόσωμο ντόμπερμαν περίπου τεσσάρων ετών, που έχει υιοθετήσει μαζί με το φίλο του Νίκο Μακρή εδώ και 2,5 μήνες. Η Κύα έχει αλλάξει τέσσερις ιδιοκτήτες, υποφέρει από λεϊσμανίαση, σκουλήκι της καρδιάς και υψηλή πίεση, ενώ μέχρι πριν από λίγο καιρό ζούσε σε αγέλη στο πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά και ήταν «κίνδυνος-θάνατος» για γατάκια και κάθε μικρόσωμο ζωάκι.

«Πάρτε την. Θα σώσετε πολλά ζωάκια. Είναι αιμοβόρα», μας είπαν, όταν στις βόλτες μας εκεί κατά τη διάρκεια της καραντίνας, είχαμε εντοπίσει αυτό το ντόμπερμαν, το οποίο ήταν πάντα μόνο του, στην αρχή ή στο τέλος μιας αγέλης. Άρχισαν να σκέφτονται την υιοθεσία και γρήγορα έμαθαν ότι η Κύα είχε πολλά προβλήματα υγείας. Ενώ έψαχναν σκυλί για τρία χρόνια, η απόφαση ήταν σχεδόν άμεση. «Ήταν μια πρόκληση για εμάς. Οι θεραπείες είναι πανάκριβες, βίαιες και επιθετικές. Φτάσαμε να της δίνουμε 15 χάπια την ημέρα. Αλλά θέλαμε να τη δούμε να γίνεται καλά”. Στην αρχή δεν έτρωγε, καθόταν σε μια γωνιά. Αυτό κράτησε ένα μήνα. Ξαφνικά άρχισε να τρώει, να παίζει, “να δένεται μαζί μας”. “Δεν ξέρουμε τι έχει περάσει. Δεν θα μάθουμε ποτέ. Σαν να μας “ξετυλίγει” την ιστορία της μέρα-μέρα. Βλέπει την παντόφλα και κάνει ένα βήμα πίσω… Δεν ξεδιπλώνεται έτσι μια ολόκληρη ιστορία μπροστά στα μάτια μας; Καταλαβαίνουμε ότι έχει περάσει πάρα πολλά», σημειώνει ο κ. Μυριαγκός.

Δεν τη διαλέγει κάποιος την αρρώστια

Πολλά έχει περάσει και η Νέρα, ένα ημίαιμο γκριφόν με κανίς που βρέθηκε το 2014 ετοιμοθάνατο στην Σαλαμίνα. Ήταν ένα μεγάλο σε ηλικία σκυλί, περίπου 7 ετών τότε, άρρωστο και δύσκολα θα έβρισκε σπίτι. Η Μαρία Πανάγια δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί δεύτερη φορά. Χρειάστηκε να περιμένει λίγους μήνες για να μπορέσει το σκυλί να επανέλθει τόσο ώστε να μπορέσει να έρθει στη Θεσσαλονίκη και από τότε είναι αχώριστες. Η κ. Πανάγια μάλιστα εμπνεύστηκε από τη Νέρα κι έγραψε το πρώτο της παραμύθι με τίτλο «Η Νέρα, η τύχη και μια ζωή σαν παραμύθι».

Η Νέρα μεταξύ άλλων ασθενειών που έχει, όπως λεϊσμανίαση και νεφροπάθεια, δεν βλέπει καθόλου από το ένα μάτι και μόνο κατά 25% από το άλλο. Χρειάζεται να της βάζει κάποιος πέντε κολλύρια κάθε μέρα. «Έχω μεγαλώσει με μητέρα νεφροπαθή και γνωρίζω τι σημαίνει να χρειάζεται κάποιος καθημερινή φροντίδα. Η αρρώστια δεν είναι κάτι που το επιλέγει κάποιος. Είμαστε εκεί μέχρι το τέλος», σημειώνει.

Οι άνθρωποι που έχουν υιοθετήσει άρρωστα ζώα, γνωρίζουν καλά ότι αυτά ανά πάσα στιγμή μπορεί να «φύγουν». «Οι γιατροί μας είπαν ότι μπορεί να πάθει ανακοπή, οπότε δε μας πειράζει καθόλου που κλαίει το πρωί. Ή αν γίνει λίγο κακομαθημένη», εξηγεί ο κ. Μακρής και συμπληρώνει ότι «αν ξεκινήσεις μια φορά να σώσεις ένα ζώο, ένα rescue dog όπως είναι ο διεθνής όρος, το συνεχίζεις για όσο θα ζεις». Αυτή η σκέψη τον ηρεμεί, όπως λέει.

«Ουσιαστικά δεν λυπάσαι που θα φύγει το ζώο σου. Συνεχίζεις μετά και σώζεις ακόμη ένα ζωάκι και ακόμη ένα. Και φροντίζεις όσο ζει να ζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν γίνεται να ζεις με το άγχος αν θα πάθει κάτι. Τους δίνεις όσο ζει, όση αγάπη μπορείς και τελικά μπορεί να ζήσει, όπως δείχνουν και τα στατιστικά, περισσότερα χρόνια και από υγιή ζώα ράτσας».

Ο τυφλός Τσίκο ψάχνει σπίτι

Τις τελευταίες ημέρες, σε μία από τις δεκάδες ομάδες για υιοθεσίες αδέσποτων ζώων στα κοινωνικά δίκτυα, ο τυφλός Τσίκο, ένα γατάκι 2 ετών, αναζητά σπίτι και μάλιστα μαζί με τη φίλη του, την «Μπουμπού». Τα φροντίζει μέχρι να βρουν μια οικογένεια, η Μαρίνα Κ. στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης. Θα τα κρατούσε, αλλά η ίδια έχει ήδη τρεις γάτες. Δύο με κινητικά προβλήματα και μία τρίποδη. Δεν είναι η τύφλωση του Τσίκο που κρατά τη Μαρίνα από το να τα υιοθετήσει. Εξάλλου, φροντίζει ήδη άρρωστα ζώα. «Δεν το βλέπω σαν πρόβλημα, όπως δε θα έβλεπα σαν πρόβλημα αν ήταν άρρωστος και έπρεπε να φροντίσω τον παππού μου ή τη μητέρα μου… Δεν έχει κάποια διαφορά αλλά οι άλλες δύο είναι επιθετικές και το περιβάλλον είναι δύσκολο για τον τυφλό Τσίκο», εξηγεί η ίδια.